Kelzenov paradoks

Abstract

Antinomičan karakter Kelzenove Čiste teorije prava možda je najbolje označiti sintagmom dosledni idealistički eklektizam. Iza ove kvalifikacije krije se bogato filozofsko i naučno zaleđe Kelzenovog normativizma, ali i duboke protivrečnosti Kelzenovog opusa koje zaslužuju da se imenuju kao paradoksalne. U radu se dublje istražuju te protivrečnosti, odnosno strasno lutanje i intelektualna raspolućenost Kelzena između nauke i filozofije kroz kompleksniji uvid u društveno-istorijski milje i idejnu klimu koja je uticala na njegovo stvaralaštvo. Osnovna ideja rada je da inače sporni međaši Kelzenove Čiste teorije prava (osnovna norma, metodski dualizam) nisu najvredniji, čak ni originalni delovi Kelzenovog opusa, već da je to njegova antimetafizička platforma (kritika prirodnog prava i pravde) gde na najbolji način spaja ključne vrednosti moderne - racionalnost, napredak i etiku naučnog pogleda na svet.

Antinomical character of Kelsen's Pure theory of law is best described with a syntagm - consistent idealistic eclectism. This qualification encompasses a rich philosophical and scientific background of Kelsen's normativism, but also the controversy of Kelsen's work which deserves to be regarded as paradoxical. This paper researches deeper into these controversies, i.e. Kelsen's wondering and intellectual split between science and philosophy through a more complex insight into the socio-historical context and the ideological climate that influenced his creative work.