Draškić, Marija

Link to this page

Authority KeyName Variants
746af637-55d9-4ccb-9ab4-7e00b24153d7
  • Draškić, Marija (13)
Projects

Author's Bibliography

Teška poremećenost bračnih odnosa kao brakorazvodni uzrok - kreacija profesora Mihaila Konstantinovića

Draškić, Marija

(2022)

TY  - JOUR
AU  - Draškić, Marija
PY  - 2022
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1862
AB  - Autorka analizira tešku poremećenost bračnih odnosa kao brakorazvodni uzrok koji je, zahvaljujući profesoru Mihailu Konstantinoviću, prvi put bio unet u jugoslovenski Osnovni zakon o braku 1946. godine. Tokom vremena, u pravnoj literaturi i sudskoj praksi pojavila su se različita tumačenja nekih spornih pitanja primene te odredbe; u prvom redu o tome da li i supružnik koji je kriv za poremećaj odnosa u braku ima pravo na tužbu za razvod braka, kao i na koji način se uopšte može utvrđivati isključiva krivica za poremećaj bračnih odnosa. S druge strane, nedovoljno precizna odredba o sporazumnom traženju razvoda braka otvorila je put raspravama o tome da li je Osnovni zakon o braku poznavao i sporazumni razvod braka, koji je sudska praksa razrešila tumačenjem da je sporazumno traženje razvoda braka bilo kvalifikovano kao da je reč o institutu sporazumnog razvoda.
AB  - The article highlights the severe deterioration of marital relations as laid down for the first time in the Yugoslav Basic Law on Marriage in 1946 thanks to Professor Mihailo Konstantinović. Over time, different interpretations of some controversial issues related to the application of this provision have appeared in legal literature and judicial practice; in the first place, whether the spouse who is responsible for the disruption has the right to initiate divorce proceedings, as well as how the exclusive responsibility for severe deterioration can be determined. On the other hand, the insufficiently precise provision on the consensual request for divorce opened the way for discussions about whether the Basic Law recognized consensual petition, which was resolved by judicial practice by interpreting that the joint petition was recognized and given the significance of divorce on the basis of an agreement between the husband and the wife.
T2  - Anali Pravnog fakulteta u Beogradu
T1  - Teška poremećenost bračnih odnosa kao brakorazvodni uzrok - kreacija profesora Mihaila Konstantinovića
T1  - Divorce of marriage due to severe deterioration of marital relations: The creation of professor Mihailo Konstantinović
EP  - 287
IS  - poseban
SP  - 265
VL  - 70
DO  - 10.51204/Anali_PFBU_22MK09A
UR  - conv_3414
ER  - 
@article{
author = "Draškić, Marija",
year = "2022",
abstract = "Autorka analizira tešku poremećenost bračnih odnosa kao brakorazvodni uzrok koji je, zahvaljujući profesoru Mihailu Konstantinoviću, prvi put bio unet u jugoslovenski Osnovni zakon o braku 1946. godine. Tokom vremena, u pravnoj literaturi i sudskoj praksi pojavila su se različita tumačenja nekih spornih pitanja primene te odredbe; u prvom redu o tome da li i supružnik koji je kriv za poremećaj odnosa u braku ima pravo na tužbu za razvod braka, kao i na koji način se uopšte može utvrđivati isključiva krivica za poremećaj bračnih odnosa. S druge strane, nedovoljno precizna odredba o sporazumnom traženju razvoda braka otvorila je put raspravama o tome da li je Osnovni zakon o braku poznavao i sporazumni razvod braka, koji je sudska praksa razrešila tumačenjem da je sporazumno traženje razvoda braka bilo kvalifikovano kao da je reč o institutu sporazumnog razvoda., The article highlights the severe deterioration of marital relations as laid down for the first time in the Yugoslav Basic Law on Marriage in 1946 thanks to Professor Mihailo Konstantinović. Over time, different interpretations of some controversial issues related to the application of this provision have appeared in legal literature and judicial practice; in the first place, whether the spouse who is responsible for the disruption has the right to initiate divorce proceedings, as well as how the exclusive responsibility for severe deterioration can be determined. On the other hand, the insufficiently precise provision on the consensual request for divorce opened the way for discussions about whether the Basic Law recognized consensual petition, which was resolved by judicial practice by interpreting that the joint petition was recognized and given the significance of divorce on the basis of an agreement between the husband and the wife.",
journal = "Anali Pravnog fakulteta u Beogradu",
title = "Teška poremećenost bračnih odnosa kao brakorazvodni uzrok - kreacija profesora Mihaila Konstantinovića, Divorce of marriage due to severe deterioration of marital relations: The creation of professor Mihailo Konstantinović",
pages = "287-265",
number = "poseban",
volume = "70",
doi = "10.51204/Anali_PFBU_22MK09A",
url = "conv_3414"
}
Draškić, M.. (2022). Teška poremećenost bračnih odnosa kao brakorazvodni uzrok - kreacija profesora Mihaila Konstantinovića. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 70(poseban), 265-287.
https://doi.org/10.51204/Anali_PFBU_22MK09A
conv_3414
Draškić M. Teška poremećenost bračnih odnosa kao brakorazvodni uzrok - kreacija profesora Mihaila Konstantinovića. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu. 2022;70(poseban):265-287.
doi:10.51204/Anali_PFBU_22MK09A
conv_3414 .
Draškić, Marija, "Teška poremećenost bračnih odnosa kao brakorazvodni uzrok - kreacija profesora Mihaila Konstantinovića" in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 70, no. poseban (2022):265-287,
https://doi.org/10.51204/Anali_PFBU_22MK09A .,
conv_3414 .

Avoiding mandatory COVID-19 vaccination: Arrogance toward science and lack of respect for common sense

Draškić, Marija

(2022)

TY  - JOUR
AU  - Draškić, Marija
PY  - 2022
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1865
AB  - This paper is a continuation of the research that the author started several years ago and which was published in the article Compulsory Vaccination of Children: Rights of Patients or Interests of Public Health? The emphasis will be on professional and scientific discussions on whether it is permissible to prescribe mandatory vaccination during the COVID-19 pandemic, as well as whether this is in line with the Constitution and legally allowed for all or only for certain population categories in Serbia. Earlier decisions of the constitutional courts of Serbia, Croatia, and Slovenia, as well as the recent judgment of the ECtHR in the Vavřička case will be reconsidered. All these decisions by the highest national courts, as well as the judgment of the European Court of Human Rights, have unequivocally confirmed that mandatory vaccination is not contrary to some basic human rights regularly invoked by opponents of vaccination.
T2  - Anali Pravnog fakulteta u Beogradu
T1  - Avoiding mandatory COVID-19 vaccination: Arrogance toward science and lack of respect for common sense
EP  - 1075
IS  - 4
SP  - 1049
VL  - 70
DO  - 10.51204/Anali_PFBU_22404A
UR  - conv_3416
ER  - 
@article{
author = "Draškić, Marija",
year = "2022",
abstract = "This paper is a continuation of the research that the author started several years ago and which was published in the article Compulsory Vaccination of Children: Rights of Patients or Interests of Public Health? The emphasis will be on professional and scientific discussions on whether it is permissible to prescribe mandatory vaccination during the COVID-19 pandemic, as well as whether this is in line with the Constitution and legally allowed for all or only for certain population categories in Serbia. Earlier decisions of the constitutional courts of Serbia, Croatia, and Slovenia, as well as the recent judgment of the ECtHR in the Vavřička case will be reconsidered. All these decisions by the highest national courts, as well as the judgment of the European Court of Human Rights, have unequivocally confirmed that mandatory vaccination is not contrary to some basic human rights regularly invoked by opponents of vaccination.",
journal = "Anali Pravnog fakulteta u Beogradu",
title = "Avoiding mandatory COVID-19 vaccination: Arrogance toward science and lack of respect for common sense",
pages = "1075-1049",
number = "4",
volume = "70",
doi = "10.51204/Anali_PFBU_22404A",
url = "conv_3416"
}
Draškić, M.. (2022). Avoiding mandatory COVID-19 vaccination: Arrogance toward science and lack of respect for common sense. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 70(4), 1049-1075.
https://doi.org/10.51204/Anali_PFBU_22404A
conv_3416
Draškić M. Avoiding mandatory COVID-19 vaccination: Arrogance toward science and lack of respect for common sense. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu. 2022;70(4):1049-1075.
doi:10.51204/Anali_PFBU_22404A
conv_3416 .
Draškić, Marija, "Avoiding mandatory COVID-19 vaccination: Arrogance toward science and lack of respect for common sense" in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 70, no. 4 (2022):1049-1075,
https://doi.org/10.51204/Anali_PFBU_22404A .,
conv_3416 .

Privilegovani rok zastarelosti - neujednačena praksa Vrhovnog (kasacionog) suda i stav Ustavnog suda

Draškić, Marija

(2020)

TY  - JOUR
AU  - Draškić, Marija
PY  - 2020
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1798
AB  - Iako se na normativnom, pa i na praktičnom nivou razlika u nadležnostima Ustavnog suda i redovnih sudova može dobro videti i objasniti, u Srbiji se vodila usijana rasprava o tome da li Ustavni sud uopšte može da kontroliše sudske odluke, odnosno da poništava sudske odluke, a posebno odluke najvišeg suda. Cilj ovog teksta je da prikaže jednu odluku Ustavnog suda koja dobro ilustruje i opravdava razloge zbog kojih je Ustavni sud dobio ovlašćenje da odlučuje i o ustavnim žalbama i tako uđe u prostor neposredne zaštite ustavom zajemčenih ljudskih prava i sloboda. U slučaju koji će biti predmet ovog komentara Ustavni sud je delovao na ujednačavanju nedosledne sudske prakse povodom spora o tome da li privilegovani rok zastarelosti treba da važi prema svakom odgovornom licu, a ne samo prema štetniku, i time zaštitio pravo na pravično suđenje onih građana koji su takvom praksom bili oštećeni.
AB  - Although the difference in the competences of the Constitutional Courts and courts of general jurisdiction can be observed and explained on the normative and even on the practical level, a heated debate took place in Serbia on whether the Constitutional Court could control judicial decisions at all. This paper seeks to outline one Constitutional Court decision that illustrates the reasons why the Constitutional Court obtained competence for the adjudication of constitutional appeals and therefore entered the area of direct protection of constitutionally guaranteed human rights. In the case that is the subject of this comment, the Constitutional Court acted to harmonize inconsistent case law in the case of the dispute as to whether the prolonged prescription period-in case of damage caused by a criminal offence-runs solely against a wrongdoer, or also against a person liable for damage caused by the wrongdoer, protecting the complainants right to a fair trial.
T2  - Anali Pravnog fakulteta u Beogradu
T1  - Privilegovani rok zastarelosti - neujednačena praksa Vrhovnog (kasacionog) suda i stav Ustavnog suda
T1  - Extended statute of limitations: Divergent jurisprudence of the Supreme Court (of Cassation) and the opinion of the Constitutional Court
EP  - 209
IS  - 2
SP  - 194
VL  - 68
DO  - 10.5937/AnaliPFB2002200D
UR  - conv_3357_6
ER  - 
@article{
author = "Draškić, Marija",
year = "2020",
abstract = "Iako se na normativnom, pa i na praktičnom nivou razlika u nadležnostima Ustavnog suda i redovnih sudova može dobro videti i objasniti, u Srbiji se vodila usijana rasprava o tome da li Ustavni sud uopšte može da kontroliše sudske odluke, odnosno da poništava sudske odluke, a posebno odluke najvišeg suda. Cilj ovog teksta je da prikaže jednu odluku Ustavnog suda koja dobro ilustruje i opravdava razloge zbog kojih je Ustavni sud dobio ovlašćenje da odlučuje i o ustavnim žalbama i tako uđe u prostor neposredne zaštite ustavom zajemčenih ljudskih prava i sloboda. U slučaju koji će biti predmet ovog komentara Ustavni sud je delovao na ujednačavanju nedosledne sudske prakse povodom spora o tome da li privilegovani rok zastarelosti treba da važi prema svakom odgovornom licu, a ne samo prema štetniku, i time zaštitio pravo na pravično suđenje onih građana koji su takvom praksom bili oštećeni., Although the difference in the competences of the Constitutional Courts and courts of general jurisdiction can be observed and explained on the normative and even on the practical level, a heated debate took place in Serbia on whether the Constitutional Court could control judicial decisions at all. This paper seeks to outline one Constitutional Court decision that illustrates the reasons why the Constitutional Court obtained competence for the adjudication of constitutional appeals and therefore entered the area of direct protection of constitutionally guaranteed human rights. In the case that is the subject of this comment, the Constitutional Court acted to harmonize inconsistent case law in the case of the dispute as to whether the prolonged prescription period-in case of damage caused by a criminal offence-runs solely against a wrongdoer, or also against a person liable for damage caused by the wrongdoer, protecting the complainants right to a fair trial.",
journal = "Anali Pravnog fakulteta u Beogradu",
title = "Privilegovani rok zastarelosti - neujednačena praksa Vrhovnog (kasacionog) suda i stav Ustavnog suda, Extended statute of limitations: Divergent jurisprudence of the Supreme Court (of Cassation) and the opinion of the Constitutional Court",
pages = "209-194",
number = "2",
volume = "68",
doi = "10.5937/AnaliPFB2002200D",
url = "conv_3357_6"
}
Draškić, M.. (2020). Privilegovani rok zastarelosti - neujednačena praksa Vrhovnog (kasacionog) suda i stav Ustavnog suda. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 68(2), 194-209.
https://doi.org/10.5937/AnaliPFB2002200D
conv_3357_6
Draškić M. Privilegovani rok zastarelosti - neujednačena praksa Vrhovnog (kasacionog) suda i stav Ustavnog suda. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu. 2020;68(2):194-209.
doi:10.5937/AnaliPFB2002200D
conv_3357_6 .
Draškić, Marija, "Privilegovani rok zastarelosti - neujednačena praksa Vrhovnog (kasacionog) suda i stav Ustavnog suda" in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 68, no. 2 (2020):194-209,
https://doi.org/10.5937/AnaliPFB2002200D .,
conv_3357_6 .
2

Obavezna vakcinacija dece - pravo pacijenata ili interes javnog zdravlja?

Draškić, Marija

(2018)

TY  - JOUR
AU  - Draškić, Marija
PY  - 2018
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1720
AB  - Poslednjih godina u Srbiji - ali i poslednjih decenija u mnogim drugim državama u svetu - traje intenzivna kampanja različitih društvenih (najčešće internet) grupa protiv obavezne vakcinacije dece. Izuzimajući pseudonaučnu studiju Endrjua Vejkfilda iz 1998. godine, koja je od tada više puta osporena u ozbiljnim naučnim istraživanjima, i nekoliko lekara u Srbiji koji su se na nju pozivali, celokupna stručna javnost, a posebno epidemiološka struka, žestoko su se suprotstavili opasnom trendu odustanka roditelja od obavezne vakcinacije dece. Cilj autora ovog teksta je da pokaže da pristanak na obaveznu vakcinaciju dece nije pitanje prava na autonomiju volje u medicini, koja podrazumeva slobodu svakog čoveka da odlučuje o sopstvenom životu i telu, već je pitanje javnog zdravlja, a to znači i javnog interesa, o kome bi trebalo da odlučuju kompetentni profesionalci. .
AB  - In recent years in Serbia - but also in recent decades in many other countries in the world - an intensive campaign of various social (most often Internet) groups against compulsory vaccination of children has taken place. Except for the pseudo-scientific study of Andrew Wakefield (1998), which has since been contested several times in serious scientific researches, as well as a few medical doctors in Serbia who referred to it, the whole of expert stakeholders, and epidemiologists in particular, has fiercely opposed the dangerous trend of parents renouncing compulsory vaccination of their children. This article aims to show that the consent to compulsory vaccination of children is not a matter of the right to autonomy in the field of medicine - which implies the freedom of every human being to decide on ones own life and body - but instead a matter of public health, which inevitably means of public interest as well, a matter which should be decided by competent professionals.
T2  - Anali Pravnog fakulteta u Beogradu
T1  - Obavezna vakcinacija dece - pravo pacijenata ili interes javnog zdravlja?
T1  - Compulsory vaccination of children: Rights of patients or interests of public health?
EP  - 30
IS  - 3
SP  - 7
VL  - 66
DO  - 10.5937/AnaliPFB1803007D
UR  - conv_3055
ER  - 
@article{
author = "Draškić, Marija",
year = "2018",
abstract = "Poslednjih godina u Srbiji - ali i poslednjih decenija u mnogim drugim državama u svetu - traje intenzivna kampanja različitih društvenih (najčešće internet) grupa protiv obavezne vakcinacije dece. Izuzimajući pseudonaučnu studiju Endrjua Vejkfilda iz 1998. godine, koja je od tada više puta osporena u ozbiljnim naučnim istraživanjima, i nekoliko lekara u Srbiji koji su se na nju pozivali, celokupna stručna javnost, a posebno epidemiološka struka, žestoko su se suprotstavili opasnom trendu odustanka roditelja od obavezne vakcinacije dece. Cilj autora ovog teksta je da pokaže da pristanak na obaveznu vakcinaciju dece nije pitanje prava na autonomiju volje u medicini, koja podrazumeva slobodu svakog čoveka da odlučuje o sopstvenom životu i telu, već je pitanje javnog zdravlja, a to znači i javnog interesa, o kome bi trebalo da odlučuju kompetentni profesionalci. ., In recent years in Serbia - but also in recent decades in many other countries in the world - an intensive campaign of various social (most often Internet) groups against compulsory vaccination of children has taken place. Except for the pseudo-scientific study of Andrew Wakefield (1998), which has since been contested several times in serious scientific researches, as well as a few medical doctors in Serbia who referred to it, the whole of expert stakeholders, and epidemiologists in particular, has fiercely opposed the dangerous trend of parents renouncing compulsory vaccination of their children. This article aims to show that the consent to compulsory vaccination of children is not a matter of the right to autonomy in the field of medicine - which implies the freedom of every human being to decide on ones own life and body - but instead a matter of public health, which inevitably means of public interest as well, a matter which should be decided by competent professionals.",
journal = "Anali Pravnog fakulteta u Beogradu",
title = "Obavezna vakcinacija dece - pravo pacijenata ili interes javnog zdravlja?, Compulsory vaccination of children: Rights of patients or interests of public health?",
pages = "30-7",
number = "3",
volume = "66",
doi = "10.5937/AnaliPFB1803007D",
url = "conv_3055"
}
Draškić, M.. (2018). Obavezna vakcinacija dece - pravo pacijenata ili interes javnog zdravlja?. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 66(3), 7-30.
https://doi.org/10.5937/AnaliPFB1803007D
conv_3055
Draškić M. Obavezna vakcinacija dece - pravo pacijenata ili interes javnog zdravlja?. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu. 2018;66(3):7-30.
doi:10.5937/AnaliPFB1803007D
conv_3055 .
Draškić, Marija, "Obavezna vakcinacija dece - pravo pacijenata ili interes javnog zdravlja?" in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 66, no. 3 (2018):7-30,
https://doi.org/10.5937/AnaliPFB1803007D .,
conv_3055 .
1
4

Slučajevi nestalih beba - Ustavni sud vs. Evropski sud za ljudska prava?

Draškić, Marija

(2017)

TY  - JOUR
AU  - Draškić, Marija
PY  - 2017
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1687
AB  - Autorka komentara odluke Ustavnog suda u slučaju G. R. skreće pažnju da, iako su navodi i tvrdnje podnosioca ustavne žalbe u ovom slučaju bitno slični sa ocenama i stavovima Evropskog suda za ljudska prava u presudi Zorica Jovanović protiv Srbije, činjenice i okolnosti koje je utvrdio Ustavni sud u predmetu povodom ustavne žalbe G. R. bitno se razlikuju od činjeničnog stanja koje je utvrdio Evropski sud u predmetu Zorica Jovanović protiv Srbije. Stoga je prva i najvažnija posledica odluke Ustavnog suda o kojoj je bilo reči u ovom tekstu saznanje da svi slučajevi pritužbi roditelja - kako pred domaćim organima, tako i pred Evropskim sudom - navodno nestalih beba nisu isti. Za razliku od činjeničnog stanja koje je Evropski sud utvrdio u presudi Zorica Jovanović protiv Srbije (telo sina podnositeljke predstavke nikada nije predato ni podnositeljki predstavke ni njenoj porodici, uzrok smrti nije nikada utvrđen, podnositeljka predstavke nije dobila izveštaj o obdukciji niti je obaveštena kada je i gde njen sin navodno sahranjen, a njegova smrt nije nikada zvanično prijavljena), iz dokumentacije koja je bila podneta Ustavnom sudu proizilazi da podnosilac ustavne žalbe nije mogao imati bilo kakve nedoumice povodom izveštaja o smrti svoje dece niti neizvesnosti u pogledu presudnih činjeničnih i pravnih pitanja o tome šta se stvarno dogodilo sa njegovom decom. Ustavni sud je utvrdio je da su podnosiocu ustavne žalbe dostavljeni svi uredno vođeni medicinski protokoli sa podacima o zdravstvenom statusu prevremeno rođenih blizanaca, preduzetim dijagnostičkim i terapijskim procedurama, istorijama bolesti i otpusnim listama. Nažalost, i pored svih napora lekara da spasu dvoje prevremeno rođene dece, koja su rođena sa ozbiljnim deficitima osnovnih životnih funkcija, nastupila je njihova smrt. Ustavni sud je takođe utvrdio da su činjenice rođenja i smrti oboje dece uredno zabeležene u odgovarajućim registrima, kao i u Matičnoj knjizi rođenih i Matičnoj knjizi umrlih, da roditelji nisu odgovorili na poziv zdravstvene ustanove da sahrane svoju decu, te da postoje verodostojni dokazi da je sahrana obavljena u organizaciji na trošak Instituta za neonatologiju, gde su deca lečena i gde je nastupio letalni ishod. Zbog toga je Ustavni sud zaključio da su u konkretnom slučaju neosnovane tvrdnje podnosioca ustavne žalbe da nema nikakvu verodostojnu informaciju o tome šta se dogodilo njegovoj deci, te da je ustavna žalba neosnovana u pogledu tvrdnji o povredi prava na poštovanje porodičnog života iz čl. 8 Evropske konvencije o ljudskim pravima.
AB  - The author comments on the decision of the Constitutional Court in the Case of G. R. and draws attention on the fact that although the allegations and claims of the applicant in this case are substantially similar to the assessments of the European Court of Human Rights in the Case of Zorica Jovanovic v. Serbia, the facts and circumstances established by the Constitutional Court in the constitutional appeal Case of G. R. are significantly different from the facts established by the European Court in the Case of Zorica Jovanovic v. Serbia. Therefore, the first and most important consequence of the Constitutional Court decision reviewed in this article is to learn that all so-called missing babies cases - both before the domestic public authorities as well as before the European Court of Human Rights - are not the same. Contrary to the findings of facts by the European Court of Human Rights in the judgment Zorica Jovanovic v. Serbia (it is noted that the body of the applicants son was never released to the applicant or her family, the cause of death was never determined, the applicant was never provided with an autopsy report or informed of when and where her son had allegedly been buried, and his death was never officially recorded) from the documentation that has been filed with the Constitutional Court follows that the constitutional complainant could not have had any doubts regarding the report on the death of his children or uncertainty about the crucial factual or legal issues i.e. credible information as to what really happened to his children. The Constitutional Court also found that all the neatly guided medical protocols with data on the health status of twins, undertaken diagnostic and therapeutic procedures, anamnesis and discharge lists were delivered to the complainant. Unfortunately, despite all the efforts of doctors to save two premature infants, who were born with serious deficits in their basic functions, a fatal outcome was inevitable. The Constitutional Court also found that the facts of birth and death of both children were properly recorded in the Birth and Death Registers, that the parents did not respond to the call of the medical institution to bury their children, and that there is a credible evidence that funeral was carried out in the organization and at the expense of the Institute for neonatology, where children were treated and where a lethal outcome was performed. Therefore, the foregoing considerations were sufficient to enable the Constitutional Court to conclude that allegations of the complainant that he had no credible information about what happened to his children were unfounded in regard to allegations of violation of the right to respect for family life under Art. 8 of the European Convention on Human Rights.
T2  - Anali Pravnog fakulteta u Beogradu
T1  - Slučajevi nestalih beba - Ustavni sud vs. Evropski sud za ljudska prava?
T1  - The missing babies cases: Constitutional court vs. European court of human rights?
EP  - 233
IS  - 1
SP  - 200
VL  - 65
DO  - 10.5937/AnaliPFB1701200D
UR  - conv_3332_6
ER  - 
@article{
author = "Draškić, Marija",
year = "2017",
abstract = "Autorka komentara odluke Ustavnog suda u slučaju G. R. skreće pažnju da, iako su navodi i tvrdnje podnosioca ustavne žalbe u ovom slučaju bitno slični sa ocenama i stavovima Evropskog suda za ljudska prava u presudi Zorica Jovanović protiv Srbije, činjenice i okolnosti koje je utvrdio Ustavni sud u predmetu povodom ustavne žalbe G. R. bitno se razlikuju od činjeničnog stanja koje je utvrdio Evropski sud u predmetu Zorica Jovanović protiv Srbije. Stoga je prva i najvažnija posledica odluke Ustavnog suda o kojoj je bilo reči u ovom tekstu saznanje da svi slučajevi pritužbi roditelja - kako pred domaćim organima, tako i pred Evropskim sudom - navodno nestalih beba nisu isti. Za razliku od činjeničnog stanja koje je Evropski sud utvrdio u presudi Zorica Jovanović protiv Srbije (telo sina podnositeljke predstavke nikada nije predato ni podnositeljki predstavke ni njenoj porodici, uzrok smrti nije nikada utvrđen, podnositeljka predstavke nije dobila izveštaj o obdukciji niti je obaveštena kada je i gde njen sin navodno sahranjen, a njegova smrt nije nikada zvanično prijavljena), iz dokumentacije koja je bila podneta Ustavnom sudu proizilazi da podnosilac ustavne žalbe nije mogao imati bilo kakve nedoumice povodom izveštaja o smrti svoje dece niti neizvesnosti u pogledu presudnih činjeničnih i pravnih pitanja o tome šta se stvarno dogodilo sa njegovom decom. Ustavni sud je utvrdio je da su podnosiocu ustavne žalbe dostavljeni svi uredno vođeni medicinski protokoli sa podacima o zdravstvenom statusu prevremeno rođenih blizanaca, preduzetim dijagnostičkim i terapijskim procedurama, istorijama bolesti i otpusnim listama. Nažalost, i pored svih napora lekara da spasu dvoje prevremeno rođene dece, koja su rođena sa ozbiljnim deficitima osnovnih životnih funkcija, nastupila je njihova smrt. Ustavni sud je takođe utvrdio da su činjenice rođenja i smrti oboje dece uredno zabeležene u odgovarajućim registrima, kao i u Matičnoj knjizi rođenih i Matičnoj knjizi umrlih, da roditelji nisu odgovorili na poziv zdravstvene ustanove da sahrane svoju decu, te da postoje verodostojni dokazi da je sahrana obavljena u organizaciji na trošak Instituta za neonatologiju, gde su deca lečena i gde je nastupio letalni ishod. Zbog toga je Ustavni sud zaključio da su u konkretnom slučaju neosnovane tvrdnje podnosioca ustavne žalbe da nema nikakvu verodostojnu informaciju o tome šta se dogodilo njegovoj deci, te da je ustavna žalba neosnovana u pogledu tvrdnji o povredi prava na poštovanje porodičnog života iz čl. 8 Evropske konvencije o ljudskim pravima., The author comments on the decision of the Constitutional Court in the Case of G. R. and draws attention on the fact that although the allegations and claims of the applicant in this case are substantially similar to the assessments of the European Court of Human Rights in the Case of Zorica Jovanovic v. Serbia, the facts and circumstances established by the Constitutional Court in the constitutional appeal Case of G. R. are significantly different from the facts established by the European Court in the Case of Zorica Jovanovic v. Serbia. Therefore, the first and most important consequence of the Constitutional Court decision reviewed in this article is to learn that all so-called missing babies cases - both before the domestic public authorities as well as before the European Court of Human Rights - are not the same. Contrary to the findings of facts by the European Court of Human Rights in the judgment Zorica Jovanovic v. Serbia (it is noted that the body of the applicants son was never released to the applicant or her family, the cause of death was never determined, the applicant was never provided with an autopsy report or informed of when and where her son had allegedly been buried, and his death was never officially recorded) from the documentation that has been filed with the Constitutional Court follows that the constitutional complainant could not have had any doubts regarding the report on the death of his children or uncertainty about the crucial factual or legal issues i.e. credible information as to what really happened to his children. The Constitutional Court also found that all the neatly guided medical protocols with data on the health status of twins, undertaken diagnostic and therapeutic procedures, anamnesis and discharge lists were delivered to the complainant. Unfortunately, despite all the efforts of doctors to save two premature infants, who were born with serious deficits in their basic functions, a fatal outcome was inevitable. The Constitutional Court also found that the facts of birth and death of both children were properly recorded in the Birth and Death Registers, that the parents did not respond to the call of the medical institution to bury their children, and that there is a credible evidence that funeral was carried out in the organization and at the expense of the Institute for neonatology, where children were treated and where a lethal outcome was performed. Therefore, the foregoing considerations were sufficient to enable the Constitutional Court to conclude that allegations of the complainant that he had no credible information about what happened to his children were unfounded in regard to allegations of violation of the right to respect for family life under Art. 8 of the European Convention on Human Rights.",
journal = "Anali Pravnog fakulteta u Beogradu",
title = "Slučajevi nestalih beba - Ustavni sud vs. Evropski sud za ljudska prava?, The missing babies cases: Constitutional court vs. European court of human rights?",
pages = "233-200",
number = "1",
volume = "65",
doi = "10.5937/AnaliPFB1701200D",
url = "conv_3332_6"
}
Draškić, M.. (2017). Slučajevi nestalih beba - Ustavni sud vs. Evropski sud za ljudska prava?. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 65(1), 200-233.
https://doi.org/10.5937/AnaliPFB1701200D
conv_3332_6
Draškić M. Slučajevi nestalih beba - Ustavni sud vs. Evropski sud za ljudska prava?. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu. 2017;65(1):200-233.
doi:10.5937/AnaliPFB1701200D
conv_3332_6 .
Draškić, Marija, "Slučajevi nestalih beba - Ustavni sud vs. Evropski sud za ljudska prava?" in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 65, no. 1 (2017):200-233,
https://doi.org/10.5937/AnaliPFB1701200D .,
conv_3332_6 .
1

Šta je stvarno novo oko Porodičnog zakona

Draškić, Marija

(Beograd : Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu Centar za izdavaštvo i informisanje, 2015)

TY  - CHAP
AU  - Draškić, Marija
PY  - 2015
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1982
AB  - Tekuća debata o Radnom tekstu Građanskog zakonika pokazala je da
su dve predložene teme izazvale najveću pažnju javnosti; to su: zabrana fizičkog
kažnjavanja dece i surogat materinstvo. Na snazi je globalna aktivnost u pravcu
zabrane telesnog kažnjavanja dece. Komitet Ujedinjenih nacija za prava deteta
definisao je telesno kažnjavanje kao svaku vrstu kazne u kojoj je upotrebljena
fizička sila sa namerom da izazove određeni stepen bola ili nelagodnosti, bez
obzira koliko je laka. Radni tekst GZ takođe je zabranio fizičko kažnjavanje dece
kao formu zlostavljanja deteta. Sa druge strane, čuju se i glasovi koji se protive
zabrani svake vrste fizičke kazne, a oni dolaze od roditelja koji veruju da imaju
pravo – ili čak i dužnost – da disciplinuju svoju decu uz određeni stepen sile, te
da telesno kažnjavanje dece nije nužno nehumano ili ponižavajuće. Ono što je od
najveće važnosti u ovoj debati, međutim, jeste to da zabrana fizičkog kažnjavanja
mora poslati jasnu poruku da je udaranje dece pogrešno – u najmanju ruku
jednako kao što je pogrešno udariti bilo koga drugog. Sa druge strane, ovakva
zabrana treba da podstakne i vođenje kampanje za podizanje svesti o svim negativnim
efektima fizičkog kažnjavanja, kao i razvijanje pozitivnih, nenasilnih
formi discipline u podizanju deteta. Surogat materinstvo je aranžman u kome
žena (surogat majka) pristaje da nosi i rodi dete za drugu ženu ili par (nameravani
roditelji). Uprkos činjenici da je infertilnost veliki problem za parove koji se
suočavaju sa duševnim bolom, depresijom i osećanjem isključenosti iz društva
zbog toga što ne mogu da se ostvare kao roditelji, surogacija je ipak kontroverzna
pravna ustanova. Stoga, ako srpski zakonodavac zaista namerava da uvede surogat
materinstvo u domaće pravo, oprezan i restriktivan pristup engleskog prava
bio bi dobrodošao. To znači da bi bar jedan od nameravanih roditelja morao biti
u genetskoj vezi sa detetom, da dete mora živeti sa nameravanim roditeljima u
vreme kada oni podnesu zahtev za sticanje roditeljskog prava u odgovarajućem
sudskom postupku, da su se surogat majka i njen suprig (ako ga ima) slobodno i bezuslovno saglasili da bude doneta sudska odluka i najzad, da nikakav novac –
osim razumnih troškova – nije bio plaćen surogat majci.
AB  - During the ongoing debate about the Preliminary Draft of the Serbian Civil Code
two topic proposals have raised the highest public interest: banning corporal punishment
of children and surrogate motherhood. There is a global action towards
ending corporal punishment of children. The United Nations Committee on the
Rights of the Child has defined corporal punishment as any punishment in which
physical force is used and intended to cause some degree of pain or discomfort,
however light. The Preliminary Draft of the Serbian Civil Code has also prohibited
corporal punishment as a form of physical abuse of a child. On the other hand,
there are also opposition voices to banning all corporal punishment which come
from parents who believe that they have a right – or even a duty – to discipline their
children with some degree of violence and that corporal punishment of children
is not necessarily inhuman or degrading. But what is of utmost importance in this
debate is the fact that a ban of corporal punishment must give a clear message that
hitting children is wrong – at least as wrong as hitting anyone else. On the other
hand, it should also suggest that campaigns should be carried out to raise awareness
of all negative effects of corporal punishment and to encourage the development of
positive, non-violent forms of discipline in child-rearing. Surrogate motherhood is
an arrangement in which a woman (surrogate mother) agrees to carry and deliver
a child for another woman or couple (intended parents). In spite of the fact that
infertility is a growing problem for couples who are experiencing emotional distress,
depression and a sense of exclusion from society because they cannot become
parents, it remains controversial. Therefore, if Serbian legislator really intend to
introduce surrogate motherhood into domestic law the cautious and restrictive attitude
of the English law would be welcomed. This would mean that at least one of
the intended parents should be genetically related to the child, that the child must
be living with the intended parents at the time they apply for the parental rights in a court procedure, that the surrogate mother and her husband (if she has one) must
agree freely and unconditionally to the delivering of the court decision and finally,
that no money – other than reasonable expenses – has been paid to the surrogate
mother.
PB  - Beograd : Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu Centar za izdavaštvo i informisanje
T2  - Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 5 / Perspectives of Implementa                  tion of European Standards in Serbian Legal System : Volume V
T1  - Šta je stvarno novo oko Porodičnog zakona
T1  - Gender Unequality In Politics - The Case Of Serbia
EP  - 66
SP  - 45
ER  - 
@inbook{
author = "Draškić, Marija",
year = "2015",
abstract = "Tekuća debata o Radnom tekstu Građanskog zakonika pokazala je da
su dve predložene teme izazvale najveću pažnju javnosti; to su: zabrana fizičkog
kažnjavanja dece i surogat materinstvo. Na snazi je globalna aktivnost u pravcu
zabrane telesnog kažnjavanja dece. Komitet Ujedinjenih nacija za prava deteta
definisao je telesno kažnjavanje kao svaku vrstu kazne u kojoj je upotrebljena
fizička sila sa namerom da izazove određeni stepen bola ili nelagodnosti, bez
obzira koliko je laka. Radni tekst GZ takođe je zabranio fizičko kažnjavanje dece
kao formu zlostavljanja deteta. Sa druge strane, čuju se i glasovi koji se protive
zabrani svake vrste fizičke kazne, a oni dolaze od roditelja koji veruju da imaju
pravo – ili čak i dužnost – da disciplinuju svoju decu uz određeni stepen sile, te
da telesno kažnjavanje dece nije nužno nehumano ili ponižavajuće. Ono što je od
najveće važnosti u ovoj debati, međutim, jeste to da zabrana fizičkog kažnjavanja
mora poslati jasnu poruku da je udaranje dece pogrešno – u najmanju ruku
jednako kao što je pogrešno udariti bilo koga drugog. Sa druge strane, ovakva
zabrana treba da podstakne i vođenje kampanje za podizanje svesti o svim negativnim
efektima fizičkog kažnjavanja, kao i razvijanje pozitivnih, nenasilnih
formi discipline u podizanju deteta. Surogat materinstvo je aranžman u kome
žena (surogat majka) pristaje da nosi i rodi dete za drugu ženu ili par (nameravani
roditelji). Uprkos činjenici da je infertilnost veliki problem za parove koji se
suočavaju sa duševnim bolom, depresijom i osećanjem isključenosti iz društva
zbog toga što ne mogu da se ostvare kao roditelji, surogacija je ipak kontroverzna
pravna ustanova. Stoga, ako srpski zakonodavac zaista namerava da uvede surogat
materinstvo u domaće pravo, oprezan i restriktivan pristup engleskog prava
bio bi dobrodošao. To znači da bi bar jedan od nameravanih roditelja morao biti
u genetskoj vezi sa detetom, da dete mora živeti sa nameravanim roditeljima u
vreme kada oni podnesu zahtev za sticanje roditeljskog prava u odgovarajućem
sudskom postupku, da su se surogat majka i njen suprig (ako ga ima) slobodno i bezuslovno saglasili da bude doneta sudska odluka i najzad, da nikakav novac –
osim razumnih troškova – nije bio plaćen surogat majci., During the ongoing debate about the Preliminary Draft of the Serbian Civil Code
two topic proposals have raised the highest public interest: banning corporal punishment
of children and surrogate motherhood. There is a global action towards
ending corporal punishment of children. The United Nations Committee on the
Rights of the Child has defined corporal punishment as any punishment in which
physical force is used and intended to cause some degree of pain or discomfort,
however light. The Preliminary Draft of the Serbian Civil Code has also prohibited
corporal punishment as a form of physical abuse of a child. On the other hand,
there are also opposition voices to banning all corporal punishment which come
from parents who believe that they have a right – or even a duty – to discipline their
children with some degree of violence and that corporal punishment of children
is not necessarily inhuman or degrading. But what is of utmost importance in this
debate is the fact that a ban of corporal punishment must give a clear message that
hitting children is wrong – at least as wrong as hitting anyone else. On the other
hand, it should also suggest that campaigns should be carried out to raise awareness
of all negative effects of corporal punishment and to encourage the development of
positive, non-violent forms of discipline in child-rearing. Surrogate motherhood is
an arrangement in which a woman (surrogate mother) agrees to carry and deliver
a child for another woman or couple (intended parents). In spite of the fact that
infertility is a growing problem for couples who are experiencing emotional distress,
depression and a sense of exclusion from society because they cannot become
parents, it remains controversial. Therefore, if Serbian legislator really intend to
introduce surrogate motherhood into domestic law the cautious and restrictive attitude
of the English law would be welcomed. This would mean that at least one of
the intended parents should be genetically related to the child, that the child must
be living with the intended parents at the time they apply for the parental rights in a court procedure, that the surrogate mother and her husband (if she has one) must
agree freely and unconditionally to the delivering of the court decision and finally,
that no money – other than reasonable expenses – has been paid to the surrogate
mother.",
publisher = "Beograd : Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu Centar za izdavaštvo i informisanje",
journal = "Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 5 / Perspectives of Implementa                  tion of European Standards in Serbian Legal System : Volume V",
booktitle = "Šta je stvarno novo oko Porodičnog zakona, Gender Unequality In Politics - The Case Of Serbia",
pages = "66-45"
}
Draškić, M.. (2015). Šta je stvarno novo oko Porodičnog zakona. in Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 5 / Perspectives of Implementa                  tion of European Standards in Serbian Legal System : Volume V
Beograd : Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu Centar za izdavaštvo i informisanje., 45-66.
Draškić M. Šta je stvarno novo oko Porodičnog zakona. in Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 5 / Perspectives of Implementa                  tion of European Standards in Serbian Legal System : Volume V. 2015;:45-66..
Draškić, Marija, "Šta je stvarno novo oko Porodičnog zakona" in Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 5 / Perspectives of Implementa                  tion of European Standards in Serbian Legal System : Volume V (2015):45-66.

Pravo na regres roditelja koji je sam izdržavao dete

Draškić, Marija

(Beograd : Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu Centar za izdavaštvo i informisanje, 2014)

TY  - CHAP
AU  - Draškić, Marija
PY  - 2014
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1959
AB  - Osoba koja je faktički davala izdržavanje, a nije imala pravnu obavezu da
to čini, na osnovu člana 165. Porodičnog zakona ima pravo na naknadu od lica
koje je po tom zakonu bilo dužno da daje izdržavanje. Sve donedavno, u dugogodišnjoj
sudskoj praksi redovnih sudova u Srbiji nikada nije bilo dovedeno
u pitanje tumačenje prema kome se to pravilo ima primeniti i na onog roditelja
koji je sam izdržavao dete, što znači da i taj roditelj ima pravo na regres
od drugog roditelja. Međutim, Vrhovni kasacioni sud nedavno je doneo odluku
koja nije u skladu sa prethodnim opšteprihvaćenim stavom u pogledu takvog
tužbenog zahteva. Nasuprot takvom stanovištu, ovaj tekst prikazuje argumente
koji, s jedne strane, pokazuju da se pojam „osobe koja je faktički davala izdržavanje,
a nije imala pravnu obavezu” nesumnjivo mora primeniti i na roditelja
koji jeste bio obavezan da doprinosi za izdržavanje svog deteta, ali ne i da
bude jedini dužnik izdržavanja. S druge strane, roditelji solidarno odgovaraju
za obaveze preuzete radi podmirenja potreba zajedničkog života u braku, kao
i za obaveze koje po zakonu terete oba supružnika, pa je i njihova obaveza da
podmiruju potrebe izdržavanja zajedničkog deteta zajednička i solidarna.
AB  - According to the Article 165 of the Serbian Family Act a person who has
actually provided support without being legally obliged to do so has the right to
recovery from the person who, according to this Act, was under the obligation
to provide support. Until recently, it was never challenged in the long-standing
jurisprudence of the Serbian regular courts that this rule should be also applied
to the only parent who maintained the child and that he/she should have the
right to recovery from the other parent. However, the Supreme Court of Cassation
announced the decision which is not in line with the former common
understanding of such a claim. Contrary to this attitude, this text reveals the
arguments that, on one hand, the notion of „person who has actually provided
support without being legally obliged to do so” is without any doubt applicable
also to the parent who was legally obliged to give support to his/her child, but
not as a sole parent-support debtor. On the other hand, spouses are jointly and
severally liable with their joint and separate properties for obligations undertaken
to satisfy the needs of cohabitation in marriage, as well as for obligations
which, by law, burden both spouses, and following the rule that if more than
one person were under the obligation to provide support at the same time, their
obligations are joint and several.
PB  - Beograd : Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu Centar za izdavaštvo i informisanje
T2  - Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 4 / Perspectives of Implementa                  tion of European Standards in Serbian Legal System : Volume IV
T1  - Pravo na regres roditelja koji je sam izdržavao dete
T1  - Right to Recovery of the Parent Who Was the Sole Parent-Support Debtor
EP  - 38
SP  - 25
ER  - 
@inbook{
author = "Draškić, Marija",
year = "2014",
abstract = "Osoba koja je faktički davala izdržavanje, a nije imala pravnu obavezu da
to čini, na osnovu člana 165. Porodičnog zakona ima pravo na naknadu od lica
koje je po tom zakonu bilo dužno da daje izdržavanje. Sve donedavno, u dugogodišnjoj
sudskoj praksi redovnih sudova u Srbiji nikada nije bilo dovedeno
u pitanje tumačenje prema kome se to pravilo ima primeniti i na onog roditelja
koji je sam izdržavao dete, što znači da i taj roditelj ima pravo na regres
od drugog roditelja. Međutim, Vrhovni kasacioni sud nedavno je doneo odluku
koja nije u skladu sa prethodnim opšteprihvaćenim stavom u pogledu takvog
tužbenog zahteva. Nasuprot takvom stanovištu, ovaj tekst prikazuje argumente
koji, s jedne strane, pokazuju da se pojam „osobe koja je faktički davala izdržavanje,
a nije imala pravnu obavezu” nesumnjivo mora primeniti i na roditelja
koji jeste bio obavezan da doprinosi za izdržavanje svog deteta, ali ne i da
bude jedini dužnik izdržavanja. S druge strane, roditelji solidarno odgovaraju
za obaveze preuzete radi podmirenja potreba zajedničkog života u braku, kao
i za obaveze koje po zakonu terete oba supružnika, pa je i njihova obaveza da
podmiruju potrebe izdržavanja zajedničkog deteta zajednička i solidarna., According to the Article 165 of the Serbian Family Act a person who has
actually provided support without being legally obliged to do so has the right to
recovery from the person who, according to this Act, was under the obligation
to provide support. Until recently, it was never challenged in the long-standing
jurisprudence of the Serbian regular courts that this rule should be also applied
to the only parent who maintained the child and that he/she should have the
right to recovery from the other parent. However, the Supreme Court of Cassation
announced the decision which is not in line with the former common
understanding of such a claim. Contrary to this attitude, this text reveals the
arguments that, on one hand, the notion of „person who has actually provided
support without being legally obliged to do so” is without any doubt applicable
also to the parent who was legally obliged to give support to his/her child, but
not as a sole parent-support debtor. On the other hand, spouses are jointly and
severally liable with their joint and separate properties for obligations undertaken
to satisfy the needs of cohabitation in marriage, as well as for obligations
which, by law, burden both spouses, and following the rule that if more than
one person were under the obligation to provide support at the same time, their
obligations are joint and several.",
publisher = "Beograd : Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu Centar za izdavaštvo i informisanje",
journal = "Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 4 / Perspectives of Implementa                  tion of European Standards in Serbian Legal System : Volume IV",
booktitle = "Pravo na regres roditelja koji je sam izdržavao dete, Right to Recovery of the Parent Who Was the Sole Parent-Support Debtor",
pages = "38-25"
}
Draškić, M.. (2014). Pravo na regres roditelja koji je sam izdržavao dete. in Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 4 / Perspectives of Implementa                  tion of European Standards in Serbian Legal System : Volume IV
Beograd : Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu Centar za izdavaštvo i informisanje., 25-38.
Draškić M. Pravo na regres roditelja koji je sam izdržavao dete. in Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 4 / Perspectives of Implementa                  tion of European Standards in Serbian Legal System : Volume IV. 2014;:25-38..
Draškić, Marija, "Pravo na regres roditelja koji je sam izdržavao dete" in Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 4 / Perspectives of Implementa                  tion of European Standards in Serbian Legal System : Volume IV (2014):25-38.

Prava pacijenata u Srbiji: staro vino u novoj boci?

Draškić, Marija

(Beograd : Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu Centar za izdavaštvo i informisanje, 2013)

TY  - CHAP
AU  - Draškić, Marija
PY  - 2013
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1939
AB  - Autorka je u ovom tekstu kritički predstavila rešenja novog srpskog Zakona
o pravima pacijenata, a pre svega ona koja se tiču položaja i ovlašćenja savetnika
za zaštitu prava pacijenata. Poštovanje prava pacijenata na samoodređenje
smatra se danas osnovnim pravnim i etičkim principom koji vlada u ovoj oblasti.
Pravo na samoodređenje se može definisati kao sposobnost svake osobe da samostalno
donosi sve odluke koje se tiču njenog života i zdravlja pod uslovom da
je pristanku na medicinsku intervenciju prethodila potpuna informacija o svim
posledicama takve odluke. Konvencija Saveta Evrope o ljudskim pravima i biomedicini,
zakonodavstvo Srbije, uporedno pravo, kao i medicinski etički kodeksi,
jednoglasno zahtevaju od lekara da takvu saglasnost pacijenta pribavi pre bilo
kakvog medicinskog postupka. Kada su u pitanju deca koja nemaju sposobnost
za davanje saglasnosti za medicinsku intervenciju, odgovarajući pristanak biće
pribavljen od zakonskog zastupnika, ali se u svakom slučaju mora uzeti u obzir
mišljenje maloletnika, u skladu sa godinama i zrelošću deteta o kome je reč.
AB  - The author has given the critical review of the solutions contained in the
new Serbian Law on Patients’ Rights concerning the position of advisor for the
protection of patients’ rights and other adequate protection mechanisms. In a
medical context, respect for a patient’s autonomy is considered to be a fundamental
legal and ethical principle. Autonomy can be defined as the ability of the
person to make his or her own decisions. In public health, the concept of autonomous
decision making is related to informed consent. The Convention on
Human Rights and Biomedicine, Serbian legislation and comparative law – as
well as all medical and research codes of ethics – now hold that physicians and
researchers must obtain the informed consent of patients and research subjects
before undertaking procedures. Where, according to the law, a minor does not
have the capacity to consent to an intervention, the intervention may only be
carried out with the authorization of his or her representative or an authority
or a person or body provided for by law. Nevertheless, the opinion of the minor
shall be taken into consideration as an increasingly determining factor in proportion
to his or her age and degree of maturity.
PB  - Beograd : Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu Centar za izdavaštvo i informisanje
T2  - Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 3 / Perspectives of Implementation of European Standards in Serbian Legal System : Volume III
T1  - Prava pacijenata u Srbiji: staro vino u novoj boci?
T1  - Patients’ Rights in Serbia: Old Wine in a New Bottle
EP  - 41
SP  - 28
ER  - 
@inbook{
author = "Draškić, Marija",
year = "2013",
abstract = "Autorka je u ovom tekstu kritički predstavila rešenja novog srpskog Zakona
o pravima pacijenata, a pre svega ona koja se tiču položaja i ovlašćenja savetnika
za zaštitu prava pacijenata. Poštovanje prava pacijenata na samoodređenje
smatra se danas osnovnim pravnim i etičkim principom koji vlada u ovoj oblasti.
Pravo na samoodređenje se može definisati kao sposobnost svake osobe da samostalno
donosi sve odluke koje se tiču njenog života i zdravlja pod uslovom da
je pristanku na medicinsku intervenciju prethodila potpuna informacija o svim
posledicama takve odluke. Konvencija Saveta Evrope o ljudskim pravima i biomedicini,
zakonodavstvo Srbije, uporedno pravo, kao i medicinski etički kodeksi,
jednoglasno zahtevaju od lekara da takvu saglasnost pacijenta pribavi pre bilo
kakvog medicinskog postupka. Kada su u pitanju deca koja nemaju sposobnost
za davanje saglasnosti za medicinsku intervenciju, odgovarajući pristanak biće
pribavljen od zakonskog zastupnika, ali se u svakom slučaju mora uzeti u obzir
mišljenje maloletnika, u skladu sa godinama i zrelošću deteta o kome je reč., The author has given the critical review of the solutions contained in the
new Serbian Law on Patients’ Rights concerning the position of advisor for the
protection of patients’ rights and other adequate protection mechanisms. In a
medical context, respect for a patient’s autonomy is considered to be a fundamental
legal and ethical principle. Autonomy can be defined as the ability of the
person to make his or her own decisions. In public health, the concept of autonomous
decision making is related to informed consent. The Convention on
Human Rights and Biomedicine, Serbian legislation and comparative law – as
well as all medical and research codes of ethics – now hold that physicians and
researchers must obtain the informed consent of patients and research subjects
before undertaking procedures. Where, according to the law, a minor does not
have the capacity to consent to an intervention, the intervention may only be
carried out with the authorization of his or her representative or an authority
or a person or body provided for by law. Nevertheless, the opinion of the minor
shall be taken into consideration as an increasingly determining factor in proportion
to his or her age and degree of maturity.",
publisher = "Beograd : Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu Centar za izdavaštvo i informisanje",
journal = "Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 3 / Perspectives of Implementation of European Standards in Serbian Legal System : Volume III",
booktitle = "Prava pacijenata u Srbiji: staro vino u novoj boci?, Patients’ Rights in Serbia: Old Wine in a New Bottle",
pages = "41-28"
}
Draškić, M.. (2013). Prava pacijenata u Srbiji: staro vino u novoj boci?. in Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 3 / Perspectives of Implementation of European Standards in Serbian Legal System : Volume III
Beograd : Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu Centar za izdavaštvo i informisanje., 28-41.
Draškić M. Prava pacijenata u Srbiji: staro vino u novoj boci?. in Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 3 / Perspectives of Implementation of European Standards in Serbian Legal System : Volume III. 2013;:28-41..
Draškić, Marija, "Prava pacijenata u Srbiji: staro vino u novoj boci?" in Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 3 / Perspectives of Implementation of European Standards in Serbian Legal System : Volume III (2013):28-41.

Povreda prava na život - prva odluka Ustavnog suda

Draškić, Marija

(2013)

TY  - JOUR
AU  - Draškić, Marija
PY  - 2013
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1567
T2  - Anali Pravnog fakulteta u Beogradu
T1  - Povreda prava na život - prva odluka Ustavnog suda
EP  - 260
IS  - 2
SP  - 245
VL  - 61
UR  - conv_3071
ER  - 
@article{
author = "Draškić, Marija",
year = "2013",
journal = "Anali Pravnog fakulteta u Beogradu",
title = "Povreda prava na život - prva odluka Ustavnog suda",
pages = "260-245",
number = "2",
volume = "61",
url = "conv_3071"
}
Draškić, M.. (2013). Povreda prava na život - prva odluka Ustavnog suda. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 61(2), 245-260.
conv_3071
Draškić M. Povreda prava na život - prva odluka Ustavnog suda. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu. 2013;61(2):245-260.
conv_3071 .
Draškić, Marija, "Povreda prava na život - prva odluka Ustavnog suda" in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 61, no. 2 (2013):245-260,
conv_3071 .

Evolucija u jurisprudenciji Evropskog suda za ljudska prava u pogledu transseksualnih osoba: evolucija i u Srbiji

Draškić, Marija

(Beograd : Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu Centar za izdavaštvo i informisanje, 2012)

TY  - CHAP
AU  - Draškić, Marija
PY  - 2012
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1921
AB  - Medicinski termin „sindrom polne disforije” (gender dysphoria syndrome)
označava osećanje nelagodnosti koje osoba o kojoj je reč pripisuje nepodudarnosti
između sopst venog polnog iden titeta (gender identity) i polne uloge
(gender role), s jedne strane, i biološkog pola (primar nih i sekun dar nih polnih
karakteristi ka), s druge stra ne. Transseks ua litet se može definisa ti kao ekstremni
oblik disforije pola, koji je praćen opse sivnom željom za oslobođenjem od
sopstve nih prima rnih i sekundarnih polnih karakteristika i neodolji vom potrebom
da se potpuno preuzmu izgled i socijalni status osobe suprotnog pola. Potpuni
ras cep između psiholo škog i morfo loškog pola, koji prati transsek sualitet,
počinje da se manifestuje vrlo rano, traje dugo, obuhvata sve životne aktivnosti,
pojačava se tokom vremena, dobijajući karakter strasti, i najzad kulmini ra u
očajničkom nastoja nju da se ostvari operacija promene pola.
U srpskom pravu ne postoje zakonsko rešenje pitanja vezanih za transseksualitet
niti bilo kakva sudska praksa u ovoj oblasti. Ustavni sud je, međutim,
nedavno doneo odluku kojom je prvi put usvojio ustavnu žalbu jedne transseksualne
osobe i utvrdio da je opštinska uprava jedne opštine u Srbiji povredila
pravo na dostojanstvo i slobodan razvoj ličnosti zajemčeno članom 23. Ustava,
kao i pravo na poštovanje privatnog života zajmčeno članom 8. Evropske konvencije
o ljudskim pravima, time što je donošenjem zaključka o nenadležnosti
propustila da odluči o zahtevu podnosioca ustavne žalbe za promenu podataka
o polu u matičnoj knjizi rođenih. Uprkos tome, da bi se na precizan način
uredio sudski ili upravni postupak koji bi obezbedio pravo na promenu polnog
statusa, potrebno je specijalno zakonodavstvo. Postupak bi se mogao pokrenuti
samo nakon što podnosilac zahteva dokaže da je operacija polnog preuređenja
bila neophodna te da je uspešno obavljena; kada bi se podneli takvi dokazi,
pravna promena statusa bila bi obavezna.
AB  - The medical term „gender dysphoria syndrome” could be defined as the
sense of discomfort, which the person in question ascribes to the incongruence
between his/her gen der identity and his/her gender role, on one hand, and
his/her biological sex (primary and seconda ry sexual characters) on the other. Transsexuality is an extreme form of gender dysphoria accompanied by the obsessive
desire to be delivered from one’s primary and secondary sex characters
and irresistible need to acquire the bodily appearance and the social status of a
person of the opposite sex. True transsexuals experience the complete split between
the psychological and the morphological sex from early childhood; their
conviction lasts long, includes all life activities, intensifies with the passage of
time and becomes a passion, and finally culminates in a desperate desire for a
complete sexual transformation through sex reassignment surgery.
The Serbian law has no statutory solution to deal with transsexuality issues,
nor is there any judicial practice in this field. But the Serbian Constitutional
Court has recently issued ruling that the constitutional appeal filed by
X is upheld and that the Municipal Administration of the Municipality of Z,
by issuing a conclusion on its lack of subject-matter jurisdiction, failed to take
a decision on an application by the appellant for a change in data on the appellant’s
sex, thus violating his right to dignity and free development of one’s
personality guaranteed by Article 23 of the Constitution of the Republic of Serbia,
as well as the right to respect for private life guaranteed by Article 8 of
the European Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental
Freedoms. Nevertheless, special legislation is needed to regulate the precise
manner in which either the court procedure or the administrative procedure
provides a right to change sexual status. The procedure should be initiated only
after the requester demonstrates that successful sex reassignment surgery was
necessary and has occurred; once this has been shown, legal sexual alteration
should be compulsory.
PB  - Beograd : Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu Centar za izdavaštvo i informisanje
T2  - Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 2 / Perspectives of Implementa                                                                     tion of European Standards in Serbian Legal System : Volume II
T1  - Evolucija u jurisprudenciji Evropskog suda za ljudska prava u pogledu transseksualnih osoba: evolucija i u Srbiji
T1  - Evolution in The Jurisprudence of The European court of human rights concerning transsexual persons: evolution in Serbia too
EP  - 76
SP  - 57
ER  - 
@inbook{
author = "Draškić, Marija",
year = "2012",
abstract = "Medicinski termin „sindrom polne disforije” (gender dysphoria syndrome)
označava osećanje nelagodnosti koje osoba o kojoj je reč pripisuje nepodudarnosti
između sopst venog polnog iden titeta (gender identity) i polne uloge
(gender role), s jedne strane, i biološkog pola (primar nih i sekun dar nih polnih
karakteristi ka), s druge stra ne. Transseks ua litet se može definisa ti kao ekstremni
oblik disforije pola, koji je praćen opse sivnom željom za oslobođenjem od
sopstve nih prima rnih i sekundarnih polnih karakteristika i neodolji vom potrebom
da se potpuno preuzmu izgled i socijalni status osobe suprotnog pola. Potpuni
ras cep između psiholo škog i morfo loškog pola, koji prati transsek sualitet,
počinje da se manifestuje vrlo rano, traje dugo, obuhvata sve životne aktivnosti,
pojačava se tokom vremena, dobijajući karakter strasti, i najzad kulmini ra u
očajničkom nastoja nju da se ostvari operacija promene pola.
U srpskom pravu ne postoje zakonsko rešenje pitanja vezanih za transseksualitet
niti bilo kakva sudska praksa u ovoj oblasti. Ustavni sud je, međutim,
nedavno doneo odluku kojom je prvi put usvojio ustavnu žalbu jedne transseksualne
osobe i utvrdio da je opštinska uprava jedne opštine u Srbiji povredila
pravo na dostojanstvo i slobodan razvoj ličnosti zajemčeno članom 23. Ustava,
kao i pravo na poštovanje privatnog života zajmčeno članom 8. Evropske konvencije
o ljudskim pravima, time što je donošenjem zaključka o nenadležnosti
propustila da odluči o zahtevu podnosioca ustavne žalbe za promenu podataka
o polu u matičnoj knjizi rođenih. Uprkos tome, da bi se na precizan način
uredio sudski ili upravni postupak koji bi obezbedio pravo na promenu polnog
statusa, potrebno je specijalno zakonodavstvo. Postupak bi se mogao pokrenuti
samo nakon što podnosilac zahteva dokaže da je operacija polnog preuređenja
bila neophodna te da je uspešno obavljena; kada bi se podneli takvi dokazi,
pravna promena statusa bila bi obavezna., The medical term „gender dysphoria syndrome” could be defined as the
sense of discomfort, which the person in question ascribes to the incongruence
between his/her gen der identity and his/her gender role, on one hand, and
his/her biological sex (primary and seconda ry sexual characters) on the other. Transsexuality is an extreme form of gender dysphoria accompanied by the obsessive
desire to be delivered from one’s primary and secondary sex characters
and irresistible need to acquire the bodily appearance and the social status of a
person of the opposite sex. True transsexuals experience the complete split between
the psychological and the morphological sex from early childhood; their
conviction lasts long, includes all life activities, intensifies with the passage of
time and becomes a passion, and finally culminates in a desperate desire for a
complete sexual transformation through sex reassignment surgery.
The Serbian law has no statutory solution to deal with transsexuality issues,
nor is there any judicial practice in this field. But the Serbian Constitutional
Court has recently issued ruling that the constitutional appeal filed by
X is upheld and that the Municipal Administration of the Municipality of Z,
by issuing a conclusion on its lack of subject-matter jurisdiction, failed to take
a decision on an application by the appellant for a change in data on the appellant’s
sex, thus violating his right to dignity and free development of one’s
personality guaranteed by Article 23 of the Constitution of the Republic of Serbia,
as well as the right to respect for private life guaranteed by Article 8 of
the European Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental
Freedoms. Nevertheless, special legislation is needed to regulate the precise
manner in which either the court procedure or the administrative procedure
provides a right to change sexual status. The procedure should be initiated only
after the requester demonstrates that successful sex reassignment surgery was
necessary and has occurred; once this has been shown, legal sexual alteration
should be compulsory.",
publisher = "Beograd : Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu Centar za izdavaštvo i informisanje",
journal = "Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 2 / Perspectives of Implementa                                                                     tion of European Standards in Serbian Legal System : Volume II",
booktitle = "Evolucija u jurisprudenciji Evropskog suda za ljudska prava u pogledu transseksualnih osoba: evolucija i u Srbiji, Evolution in The Jurisprudence of The European court of human rights concerning transsexual persons: evolution in Serbia too",
pages = "76-57"
}
Draškić, M.. (2012). Evolucija u jurisprudenciji Evropskog suda za ljudska prava u pogledu transseksualnih osoba: evolucija i u Srbiji. in Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 2 / Perspectives of Implementa                                                                     tion of European Standards in Serbian Legal System : Volume II
Beograd : Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu Centar za izdavaštvo i informisanje., 57-76.
Draškić M. Evolucija u jurisprudenciji Evropskog suda za ljudska prava u pogledu transseksualnih osoba: evolucija i u Srbiji. in Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 2 / Perspectives of Implementa                                                                     tion of European Standards in Serbian Legal System : Volume II. 2012;:57-76..
Draškić, Marija, "Evolucija u jurisprudenciji Evropskog suda za ljudska prava u pogledu transseksualnih osoba: evolucija i u Srbiji" in Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 2 / Perspectives of Implementa                                                                     tion of European Standards in Serbian Legal System : Volume II (2012):57-76.

Obavezno lišenje roditeljskog prava prilikom odlučivanja suda o vršenju roditeljskog prava - sporno stanovište Vrhovnog suda Srbije

Draškić, Marija

(2012)

TY  - JOUR
AU  - Draškić, Marija
PY  - 2012
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1535
T2  - Anali Pravnog fakulteta u Beogradu
T1  - Obavezno lišenje roditeljskog prava prilikom odlučivanja suda o vršenju roditeljskog prava - sporno stanovište Vrhovnog suda Srbije
EP  - 381
IS  - 1
SP  - 366
VL  - 60
UR  - conv_3197
ER  - 
@article{
author = "Draškić, Marija",
year = "2012",
journal = "Anali Pravnog fakulteta u Beogradu",
title = "Obavezno lišenje roditeljskog prava prilikom odlučivanja suda o vršenju roditeljskog prava - sporno stanovište Vrhovnog suda Srbije",
pages = "381-366",
number = "1",
volume = "60",
url = "conv_3197"
}
Draškić, M.. (2012). Obavezno lišenje roditeljskog prava prilikom odlučivanja suda o vršenju roditeljskog prava - sporno stanovište Vrhovnog suda Srbije. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 60(1), 366-381.
conv_3197
Draškić M. Obavezno lišenje roditeljskog prava prilikom odlučivanja suda o vršenju roditeljskog prava - sporno stanovište Vrhovnog suda Srbije. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu. 2012;60(1):366-381.
conv_3197 .
Draškić, Marija, "Obavezno lišenje roditeljskog prava prilikom odlučivanja suda o vršenju roditeljskog prava - sporno stanovište Vrhovnog suda Srbije" in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 60, no. 1 (2012):366-381,
conv_3197 .

Pravo deteta na održavanje ličnih odnosa sa bliskim osobama

Draškić, Marija

(Beograd : Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu Centar za izdavaštvo i informisanje, 2011)

TY  - CHAP
AU  - Draškić, Marija
PY  - 2011
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1902
AB  - Pravo deteta i roditelja da održavaju lične odnose na redovan način priznato
je stavom 3. člana 9. Konvencije UN o pravima deteta iz 1989. godine.
Evropska konvencija o ljudskim pravima iz 1950. godine (član 8), kao i Evropski
sud za ljudska prava u svojoj praksi, takođe potvrđuju da je od suštinskog
značaja poštovanje najboljeg interesa deteta, koji uključuje i pravo na kontakte
deteta sa onim roditeljem koji ne vrši roditeljsko pravo posle razdvajanja roditelja.
Najzad, i u svim pravnim sistemima koji su prikazivani u ovom tekstu,
dete ima pravo na održavanje ličnih odnosa sa svojim roditeljima. To je posledica
preovlađujućeg stava prema kome se održavanje ličnih odnosa deteta sa
roditeljima smatra ključnim preduslovom za uspešno podizanje i razvoj deteta.
Štaviše, u velikoj većini zakonodavstava – pa tako i u zakonodavstvu Srbije –
važnost kontakata deteta sa osobama koje nisu njegovi roditelji, ali sa kojima
dete vezuju srodničke veze (kao što je slučaj sa bakama i dedama i drugim
krvnim srodnicima) ili veze posebne emocionalne bliskosti takođe je potvrđena
kao najbolji interes deteta.
AB  - The right of the child and parents to maintain personal relations (or regular
contact) on a regular basis is recognized by Article 9 par. 3. of the United
Nations Convention on the Rights of the Child (1989). The European Convention on Human Rights (1950) under Article 8 and the jurisprudence of the European
Court of Human Rights also recognize that the best interest of the child
includes the right of contact of a non custodial parent and child after separation
of parents as of crucial importance. Finally, in all legal systems surveyed for the
purpose of this article the child has a right of contact with its parents. This is the
consequence of the prevailing approach that the maintenance of personal relations
is seen as a crucial prerequisite for successful upbringing and development
of the child. Moreover, in the vast majority of jurisdictions – as well as in the
Serbian legislation – the importance of contacts between the child and persons
other than his or her parents but based on the existing kinship (like grandparents
and other siblings) or on existing emotional ties with close persons is also
recognized as the best interest of the child.
PB  - Beograd : Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu Centar za izdavaštvo i informisanje
T2  - Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 1 / Perspectives of Implementation of European Standards in Serbian Legal System : Volume I
T1  - Pravo deteta na održavanje ličnih odnosa sa bliskim osobama
T1  - The rght of The child to maintain personal relations with close persons
EP  - 103
SP  - 86
ER  - 
@inbook{
author = "Draškić, Marija",
year = "2011",
abstract = "Pravo deteta i roditelja da održavaju lične odnose na redovan način priznato
je stavom 3. člana 9. Konvencije UN o pravima deteta iz 1989. godine.
Evropska konvencija o ljudskim pravima iz 1950. godine (član 8), kao i Evropski
sud za ljudska prava u svojoj praksi, takođe potvrđuju da je od suštinskog
značaja poštovanje najboljeg interesa deteta, koji uključuje i pravo na kontakte
deteta sa onim roditeljem koji ne vrši roditeljsko pravo posle razdvajanja roditelja.
Najzad, i u svim pravnim sistemima koji su prikazivani u ovom tekstu,
dete ima pravo na održavanje ličnih odnosa sa svojim roditeljima. To je posledica
preovlađujućeg stava prema kome se održavanje ličnih odnosa deteta sa
roditeljima smatra ključnim preduslovom za uspešno podizanje i razvoj deteta.
Štaviše, u velikoj većini zakonodavstava – pa tako i u zakonodavstvu Srbije –
važnost kontakata deteta sa osobama koje nisu njegovi roditelji, ali sa kojima
dete vezuju srodničke veze (kao što je slučaj sa bakama i dedama i drugim
krvnim srodnicima) ili veze posebne emocionalne bliskosti takođe je potvrđena
kao najbolji interes deteta., The right of the child and parents to maintain personal relations (or regular
contact) on a regular basis is recognized by Article 9 par. 3. of the United
Nations Convention on the Rights of the Child (1989). The European Convention on Human Rights (1950) under Article 8 and the jurisprudence of the European
Court of Human Rights also recognize that the best interest of the child
includes the right of contact of a non custodial parent and child after separation
of parents as of crucial importance. Finally, in all legal systems surveyed for the
purpose of this article the child has a right of contact with its parents. This is the
consequence of the prevailing approach that the maintenance of personal relations
is seen as a crucial prerequisite for successful upbringing and development
of the child. Moreover, in the vast majority of jurisdictions – as well as in the
Serbian legislation – the importance of contacts between the child and persons
other than his or her parents but based on the existing kinship (like grandparents
and other siblings) or on existing emotional ties with close persons is also
recognized as the best interest of the child.",
publisher = "Beograd : Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu Centar za izdavaštvo i informisanje",
journal = "Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 1 / Perspectives of Implementation of European Standards in Serbian Legal System : Volume I",
booktitle = "Pravo deteta na održavanje ličnih odnosa sa bliskim osobama, The rght of The child to maintain personal relations with close persons",
pages = "103-86"
}
Draškić, M.. (2011). Pravo deteta na održavanje ličnih odnosa sa bliskim osobama. in Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 1 / Perspectives of Implementation of European Standards in Serbian Legal System : Volume I
Beograd : Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu Centar za izdavaštvo i informisanje., 86-103.
Draškić M. Pravo deteta na održavanje ličnih odnosa sa bliskim osobama. in Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 1 / Perspectives of Implementation of European Standards in Serbian Legal System : Volume I. 2011;:86-103..
Draškić, Marija, "Pravo deteta na održavanje ličnih odnosa sa bliskim osobama" in Perspektive implementacije evropskih standarda u pravni sistem Srbije : zbornik radova. Knj. 1 / Perspectives of Implementation of European Standards in Serbian Legal System : Volume I (2011):86-103.

Novi standardi za postupak lišenja poslovne sposobnosti - aktuelna praksa Evropskog suda za ljudska prava

Draškić, Marija

(2010)

TY  - JOUR
AU  - Draškić, Marija
PY  - 2010
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1469
T2  - Anali Pravnog fakulteta u Beogradu
T1  - Novi standardi za postupak lišenja poslovne sposobnosti - aktuelna praksa Evropskog suda za ljudska prava
EP  - 370
IS  - 2
SP  - 355
VL  - 58
UR  - conv_3193
ER  - 
@article{
author = "Draškić, Marija",
year = "2010",
journal = "Anali Pravnog fakulteta u Beogradu",
title = "Novi standardi za postupak lišenja poslovne sposobnosti - aktuelna praksa Evropskog suda za ljudska prava",
pages = "370-355",
number = "2",
volume = "58",
url = "conv_3193"
}
Draškić, M.. (2010). Novi standardi za postupak lišenja poslovne sposobnosti - aktuelna praksa Evropskog suda za ljudska prava. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 58(2), 355-370.
conv_3193
Draškić M. Novi standardi za postupak lišenja poslovne sposobnosti - aktuelna praksa Evropskog suda za ljudska prava. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu. 2010;58(2):355-370.
conv_3193 .
Draškić, Marija, "Novi standardi za postupak lišenja poslovne sposobnosti - aktuelna praksa Evropskog suda za ljudska prava" in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 58, no. 2 (2010):355-370,
conv_3193 .