Pristup Vrhovnom kasacionom sudu u građanskim stvarima : Odluka Ustavnog suda i evropski standardi

Abstract

Revizija kao vanredni pravni lek u našem parničnom postupku oduvek je zaokupljala naročitu pažnju stručne javnosti. Reč je o pravnom leku čiji je cilj ujednačavanje sudske prakse, jedinstvena primena prava i davanje novog tumačenja prava. Od Zakona o parničnom postupku iz 1956. godine (ZPP 1956) pa do danas njeno regulisanje je trpelo značajne izmene. Prema odredbama ZPP 1956, to je bio redovni pravni lek što je imalo za posledicu postupak u tri stepena. Pedeset pet godina kasnije važeći ZPP iz 2011. godine reviziju uređuje kao vanredni pravni lek, što je praćeno dosta visokim revizijskim cenzusom, ograničenjem postulacione sposobnosti i suženim krugom revizijskih razloga. Kako je pravo na izjavljivanje revizije povezano sa pravom na pristup Vrhovnom kasacionom sudu, to se pred Ustavni sud postavilo pitanje da li se podizanjem revizijskog cenzusa ograničava pravo na pristup najvišem sudu u zemlji. U radu analiziramo pravo na pristup Vrhovnom kasacionom sudu iz ugla odluke Ustavnog suda, odluka Evropskog suda za ljudska prava i preporuka Saveta Evrope.

The main focus of this paper is the right to access to Supreme Court of Cassation in civil matters. This right is closely connected with admissability of appeal on points of law against final judgments. Serbian 2011 Civil Procedure Code has radically raised threshold for lodging appeal on points of law. It is inadmissible if the value of the subject of litigation in regard to the challenged part of a final judgement does not exceed 100.000 euros. Several initiatives have been filed before the Constituional Court arguing that high threshold for appeal on points of law has limited access to Supreme Court of Cassation. We have analyzed this issue from the standpoint of decisions of Constutional Court and European Court for Human Rights.