Krivičnopravni pojam i funkcije radnje

Abstract

Sistem krivičnog dela počiva na trostepenoj strukturi koju čine zakonska obeležja dela, protivpravnost i krivica. Ipak, mnogi autori pažnju takođe posvećuju i tzv. krivičnopravnoj radnji, koja bi u sistemu krivičnog dela trebalo da vrši osnovnu, povezujući i razgraničavajuću funkciju. Dugo vremena je vladajuće bilo kauzalno učenje o radnji, koje je radnju definisalo kao voljni telesni pokret ili voljno propuštanje pokreta. Tridesetih godina XX veka ovo shvatanje zamenjuje finalno učenje, koje smatra da je svako ljudsko delovanje ciljno. Socijalna učenja, aktuelna nakon Drugog svetskog rata, u radnji vide socijalnu dimenziju - odnošenje čoveka sa svojom socijalnom sredinom. Autor objašnjava i kritikuje različite poglede, zastupajući shvatanje da je pojam krivičnopravne radnje u sistemu krivičnog dela suvišan.

The system of criminal offence is based on tripartite structure, consisting of statutory elements of an offence, unlawfulness (absence of justificatory defences) and blameworthiness (absence of excusatory defences). However, many authors also give consideration to so-called criminal act, which should exercise essential, linking and separating function in the system of criminal offence. For a long time, causal theory, which defined criminal act as a voluntary bodily movement or a willing omission of such movement, was dominant. In the 1930s, this concept replaces the theory of finality, which believes that every human action is purposeful. Social theories, leading after the Second World War, in criminal act recognize social dimension - man in relation to his social environment. The author explains and criticizes different views, representing the concept that the notion of criminal act is unnecessary in the system of criminal offence.