Kauzalnost radnje pomagača u odnosu na delo izvršioca

Abstract

O eventualnoj kauzalnosti pomagačkih doprinosa u odnosu na delo izvršioca postoji niz različitih shvatanja. Većinsko učenje polazi od toga da prilog pomagača mora predstavljati condicio sine qua non posledice dela. Ipak, ovo shvatanje sudska praksa uglavnom ne prihvata, smatrajući da je dovoljno da se radnjom pomaganja unapređuje radnja izvršioca. Pored ovih osnovnih učenja, u literaturi se zastupaju i mišljenja da pomaganje predstavlja delo apstraktne opasnosti, kao i da se pomagačkim doprinosom uvećava rizik po napadnuto pravno dobro. Autor zaključuje da je u mnogim pitanjima razlika između navedenih shvatanja samo prividna i da se njima u drugi plan pomera centralno obeležje ovog oblika saučesništva, koje podrazumeva da pomaganje mora predstavljati izvesno olakšavanje izvršenja dela.

There are a number of different views about possible causality of aider's contribution in relation to an act of the perpetrator. Majority understanding assumes that aider's contribution must represent a condicio sine qua non of the consequence of the offense. However, this view is generally not accepted by the jurisprudence, considering that it is sufficient that the act of the aider improves the action of the perpetrator. In addition to these basic notions, in literature are also presented opinions that aiding embodies a deed of abstract endangerment and that the aider's contribution increases risk to the protected good. The author concludes that in many issues the difference between these ideas is only apparent, and that this theoretical debate only conceals the central feature of this form of participation - that assistance must constitute certain facilitation of the offense.