Značaj određenosti dela izvršioca za postojanje podstrekavanja i javno pozivanje na vršenje krivičnog dela

Abstract

Pored podstrekavanja kao oblika saučesništva, srpsko krivično pravo nekada podstrekavanje definiše i kao samostalno krivično delo. Podstrekavanje kao oblik saučesništva može postojati samo ukoliko se odluka da se učini krivično delo stvara kod određenog lica, ili kod pripadnika određene grupe lica. Ako su potencijalni izvršioci dela potpuno neodređeni, kao u slučaju javnog pozivanja na vršenje nekog zločina putem medija, podstrekavanje kao oblik saučesništva ne može postojati, ali zato u uporednim evropskim zakonodavstvima postoje posebna krivična dela koja pokrivaju ove situacije. Za razliku od ovih zakonodavstava, u srpskom krivičnom pravu takvo krivično delo ne postoji. Autor razmatra ovu pravnu prazninu i predlaže uvođenje nove inkriminacije.

In addition to incitement as a form of complicity, the Serbian criminal law sometimes defines incitement as a separate criminal offense. Incitement, as a form of complicity, can only exist if it is aimed at a specific person, or at the members of a certain group of persons. If potential principal offenders are completely undefined, as in the case of public incitement through the media, incitement as a form of complicity cannot exist, but, therefore, there are specific offenses in the comparative European jurisdictions that cover this situation. In contrast to these legislations, in the Serbian criminal law such an offense does not exist. The author considers this legal gap and proposes the introduction of new crime.