Uticaj direktive o pravima potrošača na srpsko potrošačko pravo

Abstract

Predmet ovog rada je Direktiva o pravima potrošača (2011) kao instrument pune to jest maksimalne harmonizacije ugovornih potrošačkih prava država članica Evropske unije. Rad na tom evropskom propisu trajao je relativno dugo, a politički procesi koji su paralelno tekli okončani su tako što je Evropska komisija kao predlagač napustila svoje inicijalne pozicije i zacrtane pravno-političke ciljeve. Njeno insistiranje na potpunom usaglašavanju nacionalnih pravnih poredaka dovelo je do toga da predmet Direktive bude sasvim ograničen u odnosu na početnu koncepciju. Autorka razmatra nesuglasice vezane za rad na tekstu Direktive, razloge zbog kojih je Evropska komisija odustala od svojih ranih ambicioznih ideja o maksimalnoj horizontalnoj harmonizaciji ugovornog potrošačkog prava EU, prednosti i nedostatke normativnog mehanizma pune harmonizacije u opštem smislu, kao i neobičan način na koji je Direktiva ostvarila uticaj na srpsko potrošačko pravo još pre nego što je usvojena.

The main focus of this paper lies with the Directive on Consumer Rights (2011), as an attempted EU instrument of maximum horizontal harmonization of the consumer contract laws of the Member States. The author examines and clarifies the main controversies regarding the drafting of the Directive, the reasons for which the Commission has abandoned the initial ambitious plans for full and comprehensive harmonization, the arguments for and against the concept of maximum harmonization in general, and the curious manner in which the Directive has influenced Serbian consumer legislation even before it was enacted.