Načelo ne bis in idem u praksi Evropskog suda za ljudska prava

Abstract

U radu je analizirana praksa Evropskog suda za ljudska prava koja se odnosi na primenu čl. 4, st. 1. Protokola broj 7 uz Evropsku konvenciju o ljudskim pravima. To je podrazumevalo razmatranje pitanja koja se odnose na 'krivičnu' prirodu postupaka, problem ponavljanja postupaka (bis) i postojanje istog dela (idem). Autor je razmotrio brojne predmete u kojima je Evropski sud za ljudska prava potvrđivao, unapređivao ili napuštao svoju praksu u vezi s primenom načela ne bis in idem. Uprkos prigovorima koji se mogu uputiti zbog povremene nedoslednosti u postupanju, van svake sumnje je da postupanje Evropskog suda za ljudska prava ima za cilj unapređenje jemstva koje sadrži čl. 4, st. 1. Protokola broj 7 uz Evropsku konvenciju o ljudskim pravima. Taj utisak ne umanjuje ni određena protivurečnost kriterijuma koji su izneti u presudama Sergey Zolotukhin protiv Rusije i A. i B. protiv Norveške. Imajući u vidu vrstu predmeta u kojima je došao do izražaja kriterijum 'dovoljno tesne sadržinske i vremenske povezanosti' otvoreno je pitanje kada će i u kojoj oblasti Evropski sud za ljudska prava oceniti da je paralelno vođenje dva postupka u saglasnosti s načelom ne bis in idem.

The paper is analysed the practice of the European Court of Human Rights which relates to the application of the Art. 4 para. 1. Protocol No. 7 to the European Convention on Human Rights. This involved consideration of questions related to the 'criminal' nature of the proceedings, the problem of procedures repetition (bis) and the existence of the same act (idem). The author considered numerous cases in which the European Court of Human Rights confirmed, promoted or abandoned its practice regarding the application of the ne bis in idem principle. Despite objections that can be direct because of the occasional inconsistency in treatment, it is beyond any doubt that the conduct of the European Court of Human Rights is aimed at improving the guarantees contained in Art. 4 para. 1. Protocol No. 7 to the European Convention on Human Rights. That impression is not diminished by a certain contradiction between the criteria stated in the judgments of Sergey Zolotukhin v. Russia and A. and B. v. Norway. Having in mind the type of cases in which the criterion of 'sufficiently close content and time interconnection' emerged, it is open to question when and in which area the European Court of Human Rights will judge that the parallel conduct of two proceedings is in accordance with the ne bis in idem principle.