(Ne)kažnjavanje građanske neposlušnosti

Abstract

Polazeći od Rolsovog koncepta građanske neposlušnosti, autor tvrdi da se ona sprovodi na opravdanim moralnim osnovama i da se mora razlikovati od svih drugih deliktnih radnji. Ona je komunikabilan čin nenasilnog ukazivanja javnosti na probleme u okviru jednog sistema - čime sebi garantuje poziciju odanosti pravu, a ne suprotno. U radu se prvo analizira pojam građanske neposlušnosti, uz pitanje njene opravdanosti, kao i Dvorkinovo stanovište o tumačenju spornih pravnih normi od strane građana koji odbijaju poslušnost istim. Nakon toga se preispituju svrhe kažnjavanja koje se navode u teoriji sankcija - u svetlu primene na građansku neposlušnost, zajedno sa potencijalnim tretmanom građanske neposlušnosti od strane sudija. Autor smatra da bi trebalo ostaviti prostora za to da se u svakom konkretnom slučaju, prema proceni suda, takvim neposlušnim pojedincima ili izriču ublažene sankcije ili da se u potpunosti oslobode kazne.

Starting from Rawls's concept of civil disobedience, the author argues that it is carried out on justified moral grounds and must be distinguished from all other tortious actions. It is a communicative act that non-violently and publicly points out problems within a system, thereby guaranteeing itself a position of loyalty to the law, not the opposite. The paper first analyzes the concept of civil disobedience, along with the question of its justification, as well as Dworkin's point of view on the interpretation of disputed legal norms by citizens who refuse to obey them. It then examines the purposes of punishment as stated in the theory of sanctions - applied to civil disobedience, along with the potential treatment of civil disobedience by judges. The author believes that in each specific case, according to the judgment of the court, such disobedient individuals could either be given reduced sanctions or be completely exempted from punishment.