Šta je "autoplagijat"?

Abstract

U današnjoj klimi pojačane društvene pažnje u vezi sa plagijarizmom, u globalnoj akademskoj zajednici se kao poseban oblik etički problematičnog ponašanja sve češće označava i praksa autoplagiranja. Ako se za plagijat i može reći da je bio predmet podrobnih pojmovnih analiza, to nije slučaj sa autoplagijatom. Ovaj kratak osvrt ima za cilj pokušaj te vrste. Polazeći od odredbe čl. 25 Kodeksa profesionalne etike Univerziteta u Beogradu, razmatraju se najbitnija obeležja ovog akademskog etičkog prestupa. U preduzetoj pojmovnoj analizi se utvrđuje da se tvorac Kodeksa opredelio da inkriminiše kao etički neprihvatljivu samo užu praksu "duplog objavljivanja" (duplicate or dual publication). Zaključuje se da i u slučaju pribegavanja takvoj praksi ne može biti govora o etičkom prekršaju autoplagiranja ako autor jasno naznači da ponovo objavljuje/upotrebljava vlastiti ranije objavljeni ili na drugi način iskorišćeni rad, odnosno delove rada.

In today's era of heightened sensitivity to plagiarism, self-plagiarism is gaining recognition as a distinct ethical concern within the global academic community. While plagiarism has undergone detailed conceptual analysis, the same cannot be said for self-plagiarism. This concise review seeks to address this gap by examining key aspects of this academic ethical issue, as outlined in Article 25 of the Code of Professional Ethics at the University of Belgrade. Through this conceptual analysis, it becomes apparent that the Code specifically condemns the narrower practice of "duplicate or dual publication" as ethically unacceptable. It is clear that self-plagiarism does not occur when an author transparently acknowledges their intention to republish or reuse their previously published or utilized work, including its constituent parts.