Pravo deteta na održavanje ličnih odnosa sa bliskim osobama

Abstract

Pravo deteta i roditelja da održavaju lične odnose na redovan način priznato je stavom 3. člana 9. Konvencije UN o pravima deteta iz 1989. godine. Evropska konvencija o ljudskim pravima iz 1950. godine (član 8), kao i Evropski sud za ljudska prava u svojoj praksi, takođe potvrđuju da je od suštinskog značaja poštovanje najboljeg interesa deteta, koji uključuje i pravo na kontakte deteta sa onim roditeljem koji ne vrši roditeljsko pravo posle razdvajanja roditelja. Najzad, i u svim pravnim sistemima koji su prikazivani u ovom tekstu, dete ima pravo na održavanje ličnih odnosa sa svojim roditeljima. To je posledica preovlađujućeg stava prema kome se održavanje ličnih odnosa deteta sa roditeljima smatra ključnim preduslovom za uspešno podizanje i razvoj deteta. Štaviše, u velikoj većini zakonodavstava – pa tako i u zakonodavstvu Srbije – važnost kontakata deteta sa osobama koje nisu njegovi roditelji, ali sa kojima dete vezuju srodničke veze (kao što je slučaj sa bakama i dedama i drugim krvnim srodnicima) ili veze posebne emocionalne bliskosti takođe je potvrđena kao najbolji interes deteta.

The right of the child and parents to maintain personal relations (or regular contact) on a regular basis is recognized by Article 9 par. 3. of the United Nations Convention on the Rights of the Child (1989). The European Convention on Human Rights (1950) under Article 8 and the jurisprudence of the European Court of Human Rights also recognize that the best interest of the child includes the right of contact of a non custodial parent and child after separation of parents as of crucial importance. Finally, in all legal systems surveyed for the purpose of this article the child has a right of contact with its parents. This is the consequence of the prevailing approach that the maintenance of personal relations is seen as a crucial prerequisite for successful upbringing and development of the child. Moreover, in the vast majority of jurisdictions – as well as in the Serbian legislation – the importance of contacts between the child and persons other than his or her parents but based on the existing kinship (like grandparents and other siblings) or on existing emotional ties with close persons is also recognized as the best interest of the child.