Međunarodni krivični sud za bivšu Jugoslaviju - iz perspektive ljudskih prava

Abstract

Ovaj rad bavi se pravom i praksom Međunarodnog krivičnog tribunala za bivšu Jugoslaviju iz perspektive ljudskih prava. Autor posebno nastoji da objasni metode kojima Tribunal teži da zaštiti ljudska prava strana u postupku. U tom smislu, autor kritikuje odluku donetu u slučaju Tadić, gde je Sudsko veće zauzelo stav da ga principi ljudskih prava ne obavezuju zbog njegove jedinstvene strukture i prirode samog predmeta kojim se ono bavilo. Ispitujući dalje da li je nadležnost Međunarodnog krivičnog tribunala za bivšu Jugoslaviju u saglasnosti sa standardima ljudskih prava, ovaj autor proučava tri grupe pitanja. Prvo, istražuju se određena materijalno-pravna pitanja kako bi se odredilo da li je Međunarodni krivični tribunal za bivšu Jugoslaviju uključen u takozvani progresivni razvoj ili ovo telo samo primenjuje postojeća pravila međunarodnog humanitarnog prava. Drugo, autor istražuje princip 'jednakosti oružja' i zaključuje da je on jednostran, jer ne postoji realna mogućnost da optuženi na odgovarajući način prouče sve materijale koji im mogu poslužiti kao olakšavajuća okolnost ili ih pak osloboditi optužbi. Pored toga, autor smatra da bi se pri iznošenju dokaza u krivičnim postupcima trebalo držati standarda 'van razumne sumnje', a ne standarda 'verovatnoće'. Takođe, standard jednoobraznosti apelacionog preispitivanja koju primenjuje Žalbeno veće u značajnoj meri ograničava pravo na žalbu. Autor zaključuje da nadležnost Međunarodnog krivičnog tribunala za bivšu Jugoslaviju jeste i biće kritički procenjivana, naročito u pokušajima da se stvore solidne osnove za jurisprudenciju Međunarodnog krivičnog suda.

This paper deals with the law and practice of the International Criminal Tribunal for the former Yugoslavia from the human rights perspective. In particular, the author tries to clarify methods by which the Tribunal has sought to protect human rights of parties in the proceedings. In that respect, the author criticizes the Tadić decision where the Trial Chamber held that it was not bound by universal human rights principles because of its unique structure and the nature of subject matter it dealt with. In his further analysis of the question whether the ICTY's jurisprudence is in line with human rights standards, the author explores three sets of questions. First, certain substantive law issues are investigated in order to determine whether the ICTY is involved in the so-called progressive development, or this body merely applies the existing rules of International Humanitarian Law. Second, the author explores the equality of arms principle and concludes that it is one-sided, because there is no real possibility for the accused to properly examine all exculpating and mitigating materials. In addition, the author argues that in criminal matters, it is the 'beyond reasonable doubt' standard of proof rather than the 'probability standard' that should be preserved. Besides, the standard of appellate review uniformity applied by the Appeals Chamber significantly restricts the right of appeal. The author concludes that the ICTY's jurisprudence is, and will be critically evaluated particularly in attempts to build some solid basis for the imminent jurisprudence of the International Criminal Court.