TY  - JOUR
AU  - Drakić, Dragiša
AU  - Drakić, Gordana
PY  - 2018
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1710
AB  - Autori u svom radu najpre analiziraju evoluciju ideja o fenomenu duševno bolesnog tokom istorije, sve do savremenog pojma duševne bolesti i poremećenosti. Takav pristup obradi materije bio je neophodan jer je jasno da sadržina i pravni značaj instituta neuračunljivosti umnogome zavise od vladajućeg koncepta psihopatološkog. Autori tvrde da je savremeni institut neuračunljivosti, koji se u početku ustanovljavao primenom biološkog metoda, nastao početkom 19. veka, prihvatanjem tada vladajućeg psihijatrijskog učenja o duševnim bolestima. U daljem tekstu ukazuje se na prednosti i nedostatke tog metoda. Kao pokušaj da se spreči sve veći psihijatrijski uticaj na krivično pravo, vremenom je nastao novi, psihološki metod utvrđivanja neuračunljivosti. Zbog očiglednih slabosti, taj metod nikada nije uspeo da se afirmiše ni u teoriji, ni u krivičnom zakonodavstvu. Poslednji deo rada autori su posvetili detaljnom razmatranju biološko-psihološkog metoda utvrđivanja neuračunljivosti, koji je nastao kao reakcija na slabosti prethodna dva metoda. Oni ističu da, za razliku od tih metoda, mešoviti metod obezbeđuje pravnu sigurnost jer vrši preciznu podelu nadležnosti između sudije i veštaka-psihijatra u procesu dokazivanja nečije neuračunljivosti, sprečava preterani uticaj psihijatara na ishod postupka i, konačno, afirmiše jednu od najznačajnijih tekovina savremenog principa krivice - vezanost krivice za konkretno krivično delo i vremenski trenutak njegovog izvršenja.
AB  - The authors have analysed first the evolution of the ideas concerning the phenomenon of the mentally ill throughout history, up to the modern concept of mental illness and disorder. This approach to the treatment of the material was necessary because it is clear that the contents, as well as the legal significance, of the institute of incompetency is heavily dependent on the prevalent concept of psychopathology. The authors assert that the current approach to the institute of mental incompetency, which was in the beginning determined by application of the biological method, appeared in the beginning of the nineteenth century, with the adoption of the then predominant psychiatric teachings on mental illness. Further in the text the authors highlight the advantages and disadvantages of this method. In an attempt to limit the growing psychiatric influence on criminal law, a new, psychological method for determining mental incompetency was conceived in time. Due to obvious shortcomings, this method has never managed to affirm itself, neither in theory, nor in criminal law. The authors have dedicated the final part of their work to the detailed examination of the biological-psychological method of determining mental incompetency, which was devised in reaction to the disadvantages of the previous two methods. They stress that, unlike these methods, the mixed method ensures legal certainty because it clearly divides jurisdiction between the judge and expert witness-psychiatrist in the proving of a persons mental incompetency. Finally, it also affirms one of the most important achievements of the modern criminal responsibility principle - the linking of criminal responsibility to a certain crime and the moment in which it was committed.
T2  - Anali Pravnog fakulteta u Beogradu
T1  - Od biološkog do mešovitog metoda utvrđivanja neuračunljivosti u krivičnom pravu
T1  - From the biological to the mixed method of determining mental incompetency in criminal law
EP  - 184
IS  - 3
SP  - 158
VL  - 66
DO  - 10.5937/AnaliPFB1803158D
UR  - conv_3076_6
ER  - 

@article{
author = "Drakić, Dragiša and Drakić, Gordana",
year = "2018",
abstract = "Autori u svom radu najpre analiziraju evoluciju ideja o fenomenu duševno bolesnog tokom istorije, sve do savremenog pojma duševne bolesti i poremećenosti. Takav pristup obradi materije bio je neophodan jer je jasno da sadržina i pravni značaj instituta neuračunljivosti umnogome zavise od vladajućeg koncepta psihopatološkog. Autori tvrde da je savremeni institut neuračunljivosti, koji se u početku ustanovljavao primenom biološkog metoda, nastao početkom 19. veka, prihvatanjem tada vladajućeg psihijatrijskog učenja o duševnim bolestima. U daljem tekstu ukazuje se na prednosti i nedostatke tog metoda. Kao pokušaj da se spreči sve veći psihijatrijski uticaj na krivično pravo, vremenom je nastao novi, psihološki metod utvrđivanja neuračunljivosti. Zbog očiglednih slabosti, taj metod nikada nije uspeo da se afirmiše ni u teoriji, ni u krivičnom zakonodavstvu. Poslednji deo rada autori su posvetili detaljnom razmatranju biološko-psihološkog metoda utvrđivanja neuračunljivosti, koji je nastao kao reakcija na slabosti prethodna dva metoda. Oni ističu da, za razliku od tih metoda, mešoviti metod obezbeđuje pravnu sigurnost jer vrši preciznu podelu nadležnosti između sudije i veštaka-psihijatra u procesu dokazivanja nečije neuračunljivosti, sprečava preterani uticaj psihijatara na ishod postupka i, konačno, afirmiše jednu od najznačajnijih tekovina savremenog principa krivice - vezanost krivice za konkretno krivično delo i vremenski trenutak njegovog izvršenja., The authors have analysed first the evolution of the ideas concerning the phenomenon of the mentally ill throughout history, up to the modern concept of mental illness and disorder. This approach to the treatment of the material was necessary because it is clear that the contents, as well as the legal significance, of the institute of incompetency is heavily dependent on the prevalent concept of psychopathology. The authors assert that the current approach to the institute of mental incompetency, which was in the beginning determined by application of the biological method, appeared in the beginning of the nineteenth century, with the adoption of the then predominant psychiatric teachings on mental illness. Further in the text the authors highlight the advantages and disadvantages of this method. In an attempt to limit the growing psychiatric influence on criminal law, a new, psychological method for determining mental incompetency was conceived in time. Due to obvious shortcomings, this method has never managed to affirm itself, neither in theory, nor in criminal law. The authors have dedicated the final part of their work to the detailed examination of the biological-psychological method of determining mental incompetency, which was devised in reaction to the disadvantages of the previous two methods. They stress that, unlike these methods, the mixed method ensures legal certainty because it clearly divides jurisdiction between the judge and expert witness-psychiatrist in the proving of a persons mental incompetency. Finally, it also affirms one of the most important achievements of the modern criminal responsibility principle - the linking of criminal responsibility to a certain crime and the moment in which it was committed.",
journal = "Anali Pravnog fakulteta u Beogradu",
title = "Od biološkog do mešovitog metoda utvrđivanja neuračunljivosti u krivičnom pravu, From the biological to the mixed method of determining mental incompetency in criminal law",
pages = "184-158",
number = "3",
volume = "66",
doi = "10.5937/AnaliPFB1803158D",
url = "conv_3076_6"
}

Drakić, D.,& Drakić, G.. (2018). Od biološkog do mešovitog metoda utvrđivanja neuračunljivosti u krivičnom pravu. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 66(3), 158-184.
https://doi.org/10.5937/AnaliPFB1803158D
conv_3076_6

Drakić D, Drakić G. Od biološkog do mešovitog metoda utvrđivanja neuračunljivosti u krivičnom pravu. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu. 2018;66(3):158-184.
doi:10.5937/AnaliPFB1803158D
conv_3076_6 .

Drakić, Dragiša, Drakić, Gordana, "Od biološkog do mešovitog metoda utvrđivanja neuračunljivosti u krivičnom pravu" in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 66, no. 3 (2018):158-184,
https://doi.org/10.5937/AnaliPFB1803158D .,
conv_3076_6 .

TY  - JOUR
AU  - Salma, Jožef
PY  - 2012
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1562
AB  - U radu se analiziraju evropska uporednopravna rešenja (SR Nemačka, Austrija, Mađarska) o odgovornosti za štetu usled dejstva atomskih postrojenja. Konstatuje se da zakonodavstva ovih evropskih zemalja uvode stroža pravila o odgovornosti. Pretežno se usvaja objektivna odgovornost, mada ima i zemalja u kojima se prihvata subjektivna odgovornost uz oborivu pretpostavku krivice. Rešenja su tražena i u tome da za pojedine zakonom priznate vidove štete čija su posledica smrt, telesne povrede i oštećenje zdravlja, odgovara i u slučaju sadejstva više sile. To je trebalo da znači da kod atomskih šteta viša sila nije razlog isključenja odgovornosti (apsolutna odgovornost), za razliku od opštih pravila o objektivnoj odgovornosti. Ali, ima primera u uporednom pravu da je pretpostavka uzročnosti uvedena i u slučaju da postoji verovatnoća da je šteta nastala usled ili povodom dejstva atomskog postrojenja (havarija atomskog postrojenja, prekomerno jonizirajuće zračenje ili odlaganje nuklearnog materijala). Ukazuje se na propise vezane za prevenciju od atomskih (i drugih) ekoloških šteta, kroz evidenciju postojećih postrojenja i njihovog eventualnog ekološki štetnog dejstva, s potrebnom domaćom i evropskom mrežom, kao i kroz dozvole za izgradnju novih postrojenja na osnovu prethodne ekološke analize. Razlikuje se ekološka (atomska) šteta u širem smislu i ekološka šteta u građanskopravnom smislu. Prva se (generalno) sanira, ukoliko je to moguće, a druga se naknađuje pojedinačno, u zakonom predviđenom obimu.
AB  - The main focus of this paper lies with the national laws of three European countries (Germany, Austria and Hungary), as well as the EU law, relating to liability for damage caused by nuclear plant. The aforesaid European countries have enacted legislation prescribing stringent rules on liability of the operators of nuclear plants, meaning that for some forms of legally recognized harm (death, injury, damage to health) the operator incurs liability, even if damage was caused by force major. This type of strict liability, whereby force major is not reason for exculpation, provided that the damage could be related to functioning of the plant, is named absolute liability. In addition, some regimes introduce presumption of causality, when it is more likely than not that damage resulted from the effects of nuclear plants (or ionizing radiation, or secondary nuclear waste materials). The author also analyzes national and European rules on prevention of nuclear and other environmental damage, which includes the creation of the registry of nuclear plants with relevant data on domestic and European operators, the mechanisms of control of the operators, the requirement of preliminary ecological analysis in the construction of new plants, etc. In addition, the author observes differences between nuclear damage in broad and in narrow sense. The former is, in principle, redressed generally, to the extent possible. The latter is commonly redressed individually, to the extent prescribed by statutes.
T2  - Anali Pravnog fakulteta u Beogradu
T1  - Apsolutna i relativna građanskopravna odgovornost za atomske štete
T1  - Liability for nuclear damage
EP  - 73
IS  - 2
SP  - 56
VL  - 60
UR  - conv_3144
ER  - 

@article{
author = "Salma, Jožef",
year = "2012",
abstract = "U radu se analiziraju evropska uporednopravna rešenja (SR Nemačka, Austrija, Mađarska) o odgovornosti za štetu usled dejstva atomskih postrojenja. Konstatuje se da zakonodavstva ovih evropskih zemalja uvode stroža pravila o odgovornosti. Pretežno se usvaja objektivna odgovornost, mada ima i zemalja u kojima se prihvata subjektivna odgovornost uz oborivu pretpostavku krivice. Rešenja su tražena i u tome da za pojedine zakonom priznate vidove štete čija su posledica smrt, telesne povrede i oštećenje zdravlja, odgovara i u slučaju sadejstva više sile. To je trebalo da znači da kod atomskih šteta viša sila nije razlog isključenja odgovornosti (apsolutna odgovornost), za razliku od opštih pravila o objektivnoj odgovornosti. Ali, ima primera u uporednom pravu da je pretpostavka uzročnosti uvedena i u slučaju da postoji verovatnoća da je šteta nastala usled ili povodom dejstva atomskog postrojenja (havarija atomskog postrojenja, prekomerno jonizirajuće zračenje ili odlaganje nuklearnog materijala). Ukazuje se na propise vezane za prevenciju od atomskih (i drugih) ekoloških šteta, kroz evidenciju postojećih postrojenja i njihovog eventualnog ekološki štetnog dejstva, s potrebnom domaćom i evropskom mrežom, kao i kroz dozvole za izgradnju novih postrojenja na osnovu prethodne ekološke analize. Razlikuje se ekološka (atomska) šteta u širem smislu i ekološka šteta u građanskopravnom smislu. Prva se (generalno) sanira, ukoliko je to moguće, a druga se naknađuje pojedinačno, u zakonom predviđenom obimu., The main focus of this paper lies with the national laws of three European countries (Germany, Austria and Hungary), as well as the EU law, relating to liability for damage caused by nuclear plant. The aforesaid European countries have enacted legislation prescribing stringent rules on liability of the operators of nuclear plants, meaning that for some forms of legally recognized harm (death, injury, damage to health) the operator incurs liability, even if damage was caused by force major. This type of strict liability, whereby force major is not reason for exculpation, provided that the damage could be related to functioning of the plant, is named absolute liability. In addition, some regimes introduce presumption of causality, when it is more likely than not that damage resulted from the effects of nuclear plants (or ionizing radiation, or secondary nuclear waste materials). The author also analyzes national and European rules on prevention of nuclear and other environmental damage, which includes the creation of the registry of nuclear plants with relevant data on domestic and European operators, the mechanisms of control of the operators, the requirement of preliminary ecological analysis in the construction of new plants, etc. In addition, the author observes differences between nuclear damage in broad and in narrow sense. The former is, in principle, redressed generally, to the extent possible. The latter is commonly redressed individually, to the extent prescribed by statutes.",
journal = "Anali Pravnog fakulteta u Beogradu",
title = "Apsolutna i relativna građanskopravna odgovornost za atomske štete, Liability for nuclear damage",
pages = "73-56",
number = "2",
volume = "60",
url = "conv_3144"
}

Salma, J.. (2012). Apsolutna i relativna građanskopravna odgovornost za atomske štete. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 60(2), 56-73.
conv_3144

Salma J. Apsolutna i relativna građanskopravna odgovornost za atomske štete. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu. 2012;60(2):56-73.
conv_3144 .

Salma, Jožef, "Apsolutna i relativna građanskopravna odgovornost za atomske štete" in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 60, no. 2 (2012):56-73,
conv_3144 .

TY  - JOUR
AU  - Dudaš, Atila
PY  - 2012
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1553
AB  - Autor daje prikaz različitih mogućih metoda harmonizacije i unifikacije građanskog prava u Evropskoj uniji, s posebnim osvrtom na proces nastanka Nacrta okvirnih pravila (Draft Common Frame of Reference), najnovijeg razvojnog projekta kojem je cilj formulisanje jednog zajedničkog normativnog teksta iz oblasti obligacionog prava koji bi mogao da predstavlja osnov izrade budućeg zajedničkog, evropskog građanskog zakonika. Proces nastanka Nacrta okvirnih pravila trajao je nešto manje od jedne decenije, započet je 2001, a okončan 2008. godine. Uprkos kvalitetu normativnih rešenja Nacrta okvirnih pravila, i sadržini koja je šira od Načela evropskog ugovornog prava (Principles of European Contract Law), on još nije naišao na tako široku i skoro bezuslovnu prihvaćenost u stručnim krugovima kao Načela. Rad na Nacrtu okvirnih pravila bi trebalo da nastavi Evropski pravni institut osnovan u junu 2011. godine. Institut, kao nevladino, stručno udruženje pravnika praktičara i istraživača koje uživa podršku političke i akademske javnosti kao nijedno do sada, bi trebalo da utvrdi da li su sadržinske primedbe upućene na račun teksta Nacrta osnovane i, ako jesu, predloži javnosti poboljšanu ili unapređenu, dorađenu verziju Nacrta. Takođe, imajući u vidu opštu podršku koju uživa, i do sada najširu legitimaciju za predlaganje normativnih soft-law tekstova koja iz nje proizilazi, Institut bi trebalo da otkloni nepostojanje političke volje da se Nacrt okvirnih pravila (DCFR), u postojećoj ili unapređenoj sadržini, usvoji kao konačni tekst Okvirnih pravila (CFR). Uprkos tome što je nedavno osnovan, izgleda da je on trenutno jedino stručno telo koje bi bilo sposobno da ostvari oba uslova neophodna da bi Nacrt dobio opštu prihvaćenost.
AB  - The author describes different possible means of harmonization and unification of private law in the European Union, with special regard to the process of formation of the Draft Common Frame of Reference (DCFR), the latest of the soft-law legislative projects aimed at creating a common and unified set of rules pertaining to the law of obligations, that could serve as a basis for preparing a draft of the European civil code. The evolution of the DCFR lasted less than a decade (2001-2008). It is broader in scope then the Principles of European Contract Law (PECL), but was not received by scholars and practitioners with such wide and enthusiastic acceptance as the latter. Numerous and diverse criticisms have been presented with respect to the DCFR, which put under question its adequacy to serve as the basis for the prospective Code. The author points to the role of the European Law Institute, founded recently in June 2011, claiming that it seems to be the only entity capable to foster adopting the DCFR in the form of CFR.
T2  - Anali Pravnog fakulteta u Beogradu
T1  - Od načela evropskog ugovornog prava do nacrta okvirnih pravila
T1  - From the principles of European contract law to the draft common frame of reference
EP  - 336
IS  - 1
SP  - 319
VL  - 60
UR  - conv_3132
ER  - 

@article{
author = "Dudaš, Atila",
year = "2012",
abstract = "Autor daje prikaz različitih mogućih metoda harmonizacije i unifikacije građanskog prava u Evropskoj uniji, s posebnim osvrtom na proces nastanka Nacrta okvirnih pravila (Draft Common Frame of Reference), najnovijeg razvojnog projekta kojem je cilj formulisanje jednog zajedničkog normativnog teksta iz oblasti obligacionog prava koji bi mogao da predstavlja osnov izrade budućeg zajedničkog, evropskog građanskog zakonika. Proces nastanka Nacrta okvirnih pravila trajao je nešto manje od jedne decenije, započet je 2001, a okončan 2008. godine. Uprkos kvalitetu normativnih rešenja Nacrta okvirnih pravila, i sadržini koja je šira od Načela evropskog ugovornog prava (Principles of European Contract Law), on još nije naišao na tako široku i skoro bezuslovnu prihvaćenost u stručnim krugovima kao Načela. Rad na Nacrtu okvirnih pravila bi trebalo da nastavi Evropski pravni institut osnovan u junu 2011. godine. Institut, kao nevladino, stručno udruženje pravnika praktičara i istraživača koje uživa podršku političke i akademske javnosti kao nijedno do sada, bi trebalo da utvrdi da li su sadržinske primedbe upućene na račun teksta Nacrta osnovane i, ako jesu, predloži javnosti poboljšanu ili unapređenu, dorađenu verziju Nacrta. Takođe, imajući u vidu opštu podršku koju uživa, i do sada najširu legitimaciju za predlaganje normativnih soft-law tekstova koja iz nje proizilazi, Institut bi trebalo da otkloni nepostojanje političke volje da se Nacrt okvirnih pravila (DCFR), u postojećoj ili unapređenoj sadržini, usvoji kao konačni tekst Okvirnih pravila (CFR). Uprkos tome što je nedavno osnovan, izgleda da je on trenutno jedino stručno telo koje bi bilo sposobno da ostvari oba uslova neophodna da bi Nacrt dobio opštu prihvaćenost., The author describes different possible means of harmonization and unification of private law in the European Union, with special regard to the process of formation of the Draft Common Frame of Reference (DCFR), the latest of the soft-law legislative projects aimed at creating a common and unified set of rules pertaining to the law of obligations, that could serve as a basis for preparing a draft of the European civil code. The evolution of the DCFR lasted less than a decade (2001-2008). It is broader in scope then the Principles of European Contract Law (PECL), but was not received by scholars and practitioners with such wide and enthusiastic acceptance as the latter. Numerous and diverse criticisms have been presented with respect to the DCFR, which put under question its adequacy to serve as the basis for the prospective Code. The author points to the role of the European Law Institute, founded recently in June 2011, claiming that it seems to be the only entity capable to foster adopting the DCFR in the form of CFR.",
journal = "Anali Pravnog fakulteta u Beogradu",
title = "Od načela evropskog ugovornog prava do nacrta okvirnih pravila, From the principles of European contract law to the draft common frame of reference",
pages = "336-319",
number = "1",
volume = "60",
url = "conv_3132"
}

Dudaš, A.. (2012). Od načela evropskog ugovornog prava do nacrta okvirnih pravila. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 60(1), 319-336.
conv_3132

Dudaš A. Od načela evropskog ugovornog prava do nacrta okvirnih pravila. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu. 2012;60(1):319-336.
conv_3132 .

Dudaš, Atila, "Od načela evropskog ugovornog prava do nacrta okvirnih pravila" in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 60, no. 1 (2012):319-336,
conv_3132 .

TY  - JOUR
AU  - Milkov, Dragan
PY  - 2011
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1488
AB  - Eksproprijacija je vid oduzimanja ili ograničavanja svojine na nepokretnostima do koga dolazi radi ostvarivanja javnog interesa. Potreba za eksproprijacijom nastaje kada do prenošenja svojine ne može da dođe na osnovu sporazuma sa vlasnikom. Eksproprijacija se javlja u skoro svim zemljama pod različitim nazivima, ali je za sve pravne sisteme karakteristično da je cilj zbog kojeg se eksproprijaciji pristupa uvek isti ili sličan, a to je izgradnja objekata koji su u javnom interesu. Naša pravna teorija se nije detaljnije bavila pravnom prirodom ove institucije, a odnos pojedinih autora prema tom pitanju je uglavnom obeležen pripadnošću određenoj naučnoj disciplini. Javno(upravno)pravna ili privatno(građansko)pravna priroda eksproprijacije može se utvrditi samo prema principu pretežnosti, a ne po principu isključivosti. U ovom radu se dokazuje da, prema propisima Republike Srbije, slično kao i u drugim pravnim sistemima koji su ovde analizirani, eksproprijacija predstavlja mešovit pravni institut u kojem ipak izrazito pretežu javnopravni elementi.
AB  - Compulsory purchase (eminent domain, expropriation) is a form of deprivation or restriction of ownership of real estate that occurs to the public interest. The need for expropriation occurs when the transfer of property can not come to agreement with the owner. Expropriation occurs in almost all countries under different names, but it is characteristic for all legal systems that there is always the same or similar purpose for which the property is taken. It is the construction of some objects that are of public interest. Serbian legal theory has not yet attained proper attention to dual legal nature of this institution, and attitudes of particular authors on that issue are usually strongly marked by academic discipline they belong to. Public (administrative) or private (civil) law legal nature of expropriation can be determined only on the basis of prevailing features, rather than according to their exclusiveness. This paper tends to show that, according to the regulations of the Republic of Serbia, similarly as in other legal systems analysed in the article, expropriation is a mixed legal institution with much more public than private legal elements.
T2  - Anali Pravnog fakulteta u Beogradu
T1  - Eksproprijacija - između privatnog i javnog
T1  - Compulsory purchase (expropriation): Between private and public
EP  - 62
IS  - 2
SP  - 43
VL  - 59
UR  - conv_3181
ER  - 

@article{
author = "Milkov, Dragan",
year = "2011",
abstract = "Eksproprijacija je vid oduzimanja ili ograničavanja svojine na nepokretnostima do koga dolazi radi ostvarivanja javnog interesa. Potreba za eksproprijacijom nastaje kada do prenošenja svojine ne može da dođe na osnovu sporazuma sa vlasnikom. Eksproprijacija se javlja u skoro svim zemljama pod različitim nazivima, ali je za sve pravne sisteme karakteristično da je cilj zbog kojeg se eksproprijaciji pristupa uvek isti ili sličan, a to je izgradnja objekata koji su u javnom interesu. Naša pravna teorija se nije detaljnije bavila pravnom prirodom ove institucije, a odnos pojedinih autora prema tom pitanju je uglavnom obeležen pripadnošću određenoj naučnoj disciplini. Javno(upravno)pravna ili privatno(građansko)pravna priroda eksproprijacije može se utvrditi samo prema principu pretežnosti, a ne po principu isključivosti. U ovom radu se dokazuje da, prema propisima Republike Srbije, slično kao i u drugim pravnim sistemima koji su ovde analizirani, eksproprijacija predstavlja mešovit pravni institut u kojem ipak izrazito pretežu javnopravni elementi., Compulsory purchase (eminent domain, expropriation) is a form of deprivation or restriction of ownership of real estate that occurs to the public interest. The need for expropriation occurs when the transfer of property can not come to agreement with the owner. Expropriation occurs in almost all countries under different names, but it is characteristic for all legal systems that there is always the same or similar purpose for which the property is taken. It is the construction of some objects that are of public interest. Serbian legal theory has not yet attained proper attention to dual legal nature of this institution, and attitudes of particular authors on that issue are usually strongly marked by academic discipline they belong to. Public (administrative) or private (civil) law legal nature of expropriation can be determined only on the basis of prevailing features, rather than according to their exclusiveness. This paper tends to show that, according to the regulations of the Republic of Serbia, similarly as in other legal systems analysed in the article, expropriation is a mixed legal institution with much more public than private legal elements.",
journal = "Anali Pravnog fakulteta u Beogradu",
title = "Eksproprijacija - između privatnog i javnog, Compulsory purchase (expropriation): Between private and public",
pages = "62-43",
number = "2",
volume = "59",
url = "conv_3181"
}

Milkov, D.. (2011). Eksproprijacija - između privatnog i javnog. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 59(2), 43-62.
conv_3181

Milkov D. Eksproprijacija - između privatnog i javnog. in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu. 2011;59(2):43-62.
conv_3181 .

Milkov, Dragan, "Eksproprijacija - između privatnog i javnog" in Anali Pravnog fakulteta u Beogradu, 59, no. 2 (2011):43-62,
conv_3181 .