TY  - JOUR
AU  - Đukić, Dalibor
AU  - Kisić, Rade V.
PY  - 2021
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1281
AB  - Pripreme za Sveti i Veliki Sabor Pravoslavne Crkve koji je održan na Kritu 2016. godine predstavljaju savremen izraz ustanove sabornosti. Autori su u radu napravili komparativni prikaz crkvenopravne i ekumenske perspektive ove ustanove sa ciljem da identifikuju sličnosti i razlike u sabornoj svesti Crkve. Osnovna hipoteza rada sastoji se u stavu da sve pripremne radnje i okupljanja predstojatelja Pravoslavnih Crkava sa ciljem organizacije Svetog i Velikog Sabora predstavljaju fazu u razvoju ustanove sabornosti. U prvom delu rada ukazano je na izuzetnu fleksibilnost ove ustanove koja se lako prilagođavala različitim crkvenim potrebama i društvenim okolnostima, kao i na to da sabornost predstavlja osnovnu instituciju na kojoj počiva crkvena organizacija od parohijskog i manastirskog do univerzalnog, tj. vaseljenskog nivoa. U drugom delu rada predstavljeni su pripremni sabori i problematika sa kojom su se oni suočavali. Opšti zaključak rada mogao bi se rezimirati u stavu da je ustanova sabornosti u Pravoslavnoj Crkvi prevazišla svoj crkveno-pravni značaj, koji će uvek biti neupitan, i da je dobila svoju ekumensku perspektivu čime je postala faktor savremenih međucrkvenih i međuverskih odnosa.
AB  - Preparations for the Holy and Great Council of the Orthodox Church, which was held in Crete in 2016, represent a modern expression of the institution of synodality. The authors made a comparative review of canonical and ecumenical perspectives of this institution with the aim of identifying similarities and differences in the conciliar consciousness of the Church. The first part of the paper points out the exceptional flexibility of this institution, which easily adapts to different church needs and social circumstances, as well as the fact that the conciliarity is the basic institution that forms the church organization from the parish to the universal level. The second part of the paper presents the preconciliar conferences and the issues they faced. The general conclusion of the paper is that the institution of synodality in the Orthodox Church has surpassed its canonical significance, which will always be unquestionable, and that it has gained its ecumenical perspective, thus becoming a factor of modern inter-church and inter-religious relations.
PB  - Univerzitet u Novom Sadu - Pravni fakultet, Novi Sad
T2  - Zbornik radova Pravnog fakulteta, Novi Sad
T1  - Sveti i Veliki sabor u kontekstu ustanove sabornosti - crkvenopravna i ekumenska perspektiva
T1  - The Holy and Great Council in the context of synodality of the church-canonical and ecumenical perspective
EP  - 600
IS  - 2
SP  - 571
VL  - 55
DO  - 10.5937/zrpfns55-30159
UR  - conv_2600
ER  - 

@article{
author = "Đukić, Dalibor and Kisić, Rade V.",
year = "2021",
abstract = "Pripreme za Sveti i Veliki Sabor Pravoslavne Crkve koji je održan na Kritu 2016. godine predstavljaju savremen izraz ustanove sabornosti. Autori su u radu napravili komparativni prikaz crkvenopravne i ekumenske perspektive ove ustanove sa ciljem da identifikuju sličnosti i razlike u sabornoj svesti Crkve. Osnovna hipoteza rada sastoji se u stavu da sve pripremne radnje i okupljanja predstojatelja Pravoslavnih Crkava sa ciljem organizacije Svetog i Velikog Sabora predstavljaju fazu u razvoju ustanove sabornosti. U prvom delu rada ukazano je na izuzetnu fleksibilnost ove ustanove koja se lako prilagođavala različitim crkvenim potrebama i društvenim okolnostima, kao i na to da sabornost predstavlja osnovnu instituciju na kojoj počiva crkvena organizacija od parohijskog i manastirskog do univerzalnog, tj. vaseljenskog nivoa. U drugom delu rada predstavljeni su pripremni sabori i problematika sa kojom su se oni suočavali. Opšti zaključak rada mogao bi se rezimirati u stavu da je ustanova sabornosti u Pravoslavnoj Crkvi prevazišla svoj crkveno-pravni značaj, koji će uvek biti neupitan, i da je dobila svoju ekumensku perspektivu čime je postala faktor savremenih međucrkvenih i međuverskih odnosa., Preparations for the Holy and Great Council of the Orthodox Church, which was held in Crete in 2016, represent a modern expression of the institution of synodality. The authors made a comparative review of canonical and ecumenical perspectives of this institution with the aim of identifying similarities and differences in the conciliar consciousness of the Church. The first part of the paper points out the exceptional flexibility of this institution, which easily adapts to different church needs and social circumstances, as well as the fact that the conciliarity is the basic institution that forms the church organization from the parish to the universal level. The second part of the paper presents the preconciliar conferences and the issues they faced. The general conclusion of the paper is that the institution of synodality in the Orthodox Church has surpassed its canonical significance, which will always be unquestionable, and that it has gained its ecumenical perspective, thus becoming a factor of modern inter-church and inter-religious relations.",
publisher = "Univerzitet u Novom Sadu - Pravni fakultet, Novi Sad",
journal = "Zbornik radova Pravnog fakulteta, Novi Sad",
title = "Sveti i Veliki sabor u kontekstu ustanove sabornosti - crkvenopravna i ekumenska perspektiva, The Holy and Great Council in the context of synodality of the church-canonical and ecumenical perspective",
pages = "600-571",
number = "2",
volume = "55",
doi = "10.5937/zrpfns55-30159",
url = "conv_2600"
}

Đukić, D.,& Kisić, R. V.. (2021). Sveti i Veliki sabor u kontekstu ustanove sabornosti - crkvenopravna i ekumenska perspektiva. in Zbornik radova Pravnog fakulteta, Novi Sad
Univerzitet u Novom Sadu - Pravni fakultet, Novi Sad., 55(2), 571-600.
https://doi.org/10.5937/zrpfns55-30159
conv_2600

Đukić D, Kisić RV. Sveti i Veliki sabor u kontekstu ustanove sabornosti - crkvenopravna i ekumenska perspektiva. in Zbornik radova Pravnog fakulteta, Novi Sad. 2021;55(2):571-600.
doi:10.5937/zrpfns55-30159
conv_2600 .

Đukić, Dalibor, Kisić, Rade V., "Sveti i Veliki sabor u kontekstu ustanove sabornosti - crkvenopravna i ekumenska perspektiva" in Zbornik radova Pravnog fakulteta, Novi Sad, 55, no. 2 (2021):571-600,
https://doi.org/10.5937/zrpfns55-30159 .,
conv_2600 .

TY  - JOUR
AU  - Lepetić, Jelena
PY  - 2020
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1203
AB  - U ovom radu analizirane su odredbe Zakona o stečaju o medijaciji. Autor prvo ukazuje na postojanje specijalnog zakonskog režima za medijaciju sporova u vezi sa utvrđivanjem potraživanja, koji se razlikuje od opšteg režima medijacije. Nakon toga, analizira odredbe o pokretanju postupka medijacije, posebno se posvećujući pitanju ko prema važećim rešenjima Zakona o stečaju može da podnese predlog za rešavanje spora putem medijacije i kakva je uloga odbora poverilaca s tim u vezi. Zatim se bavi pitanjem trajanja i okončanja medijacije, ukazujući na nedoslednosti domaćeg rešenja. Dalje se osvrće i na pitanje troškova postupka medijacije u vezi sa stečajnim postupkom. U zaključku, autor se zalaže za ukidanje ograničenja u pogledu aktivne legitimacije za podnošenje predloga za rešavanje spornog odnosa medijacijom, predviđanje dodatne nadležnosti odbora poverilaca u fazi okončanja postupka medijacije za rešavanje sporova povodom osporenih potraživanja u kojem učestvuje stečajni upravnik i predviđanje jedinstvenog režima medijacije za rešavanje sporova u vezi sa stečajnim postupkom.
AB  - In this paper, the author analyses the Insolvency Act's provisions on mediation. Firstly, the author points out the existence of a special legal regime for mediation of disputes related to the determination of claims, which differs from the general regime of mediation. Afterwards, the provisions on initiating mediation proceedings are analysed, with the special emphasis on the persons authorized to submit proposal for resolving a dispute in the mediation procedure according to the provisions of the Insolvency Act as well as the role of the creditors' committee in this regard. Then, the author analyses the issue of the duration and termination of mediation, pointing out the inconsistencies of the domestic solution. Furthermore, the issue of the costs of mediation proceedings in connection with insolvency proceedings is addressed shortly. In conclusion, the author advocates the abolition of restrictions on active legitimacy for submitting proposals for resolving disputes through mediation, prescribing additional competencies of the creditors' committee at the final stage of the mediation procedure in relation to the disputed claims in which the insolvency administrator participates, and providing a single regime of mediation for disputes regarding insolvency proceedings resolution.
PB  - Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd
T2  - Pravo i privreda
T1  - Osporena potraživanja i medijacija u srpskom stečajnom pravu - de lege lata i de lege ferenda
T1  - Disputed claims and mediation in Serbian insolvency law: De lege lata and de lege ferenda
EP  - 176
IS  - 3
SP  - 156
VL  - 58
DO  - 10.5937/PiP2003156L
UR  - conv_2327
ER  - 

@article{
author = "Lepetić, Jelena",
year = "2020",
abstract = "U ovom radu analizirane su odredbe Zakona o stečaju o medijaciji. Autor prvo ukazuje na postojanje specijalnog zakonskog režima za medijaciju sporova u vezi sa utvrđivanjem potraživanja, koji se razlikuje od opšteg režima medijacije. Nakon toga, analizira odredbe o pokretanju postupka medijacije, posebno se posvećujući pitanju ko prema važećim rešenjima Zakona o stečaju može da podnese predlog za rešavanje spora putem medijacije i kakva je uloga odbora poverilaca s tim u vezi. Zatim se bavi pitanjem trajanja i okončanja medijacije, ukazujući na nedoslednosti domaćeg rešenja. Dalje se osvrće i na pitanje troškova postupka medijacije u vezi sa stečajnim postupkom. U zaključku, autor se zalaže za ukidanje ograničenja u pogledu aktivne legitimacije za podnošenje predloga za rešavanje spornog odnosa medijacijom, predviđanje dodatne nadležnosti odbora poverilaca u fazi okončanja postupka medijacije za rešavanje sporova povodom osporenih potraživanja u kojem učestvuje stečajni upravnik i predviđanje jedinstvenog režima medijacije za rešavanje sporova u vezi sa stečajnim postupkom., In this paper, the author analyses the Insolvency Act's provisions on mediation. Firstly, the author points out the existence of a special legal regime for mediation of disputes related to the determination of claims, which differs from the general regime of mediation. Afterwards, the provisions on initiating mediation proceedings are analysed, with the special emphasis on the persons authorized to submit proposal for resolving a dispute in the mediation procedure according to the provisions of the Insolvency Act as well as the role of the creditors' committee in this regard. Then, the author analyses the issue of the duration and termination of mediation, pointing out the inconsistencies of the domestic solution. Furthermore, the issue of the costs of mediation proceedings in connection with insolvency proceedings is addressed shortly. In conclusion, the author advocates the abolition of restrictions on active legitimacy for submitting proposals for resolving disputes through mediation, prescribing additional competencies of the creditors' committee at the final stage of the mediation procedure in relation to the disputed claims in which the insolvency administrator participates, and providing a single regime of mediation for disputes regarding insolvency proceedings resolution.",
publisher = "Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd",
journal = "Pravo i privreda",
title = "Osporena potraživanja i medijacija u srpskom stečajnom pravu - de lege lata i de lege ferenda, Disputed claims and mediation in Serbian insolvency law: De lege lata and de lege ferenda",
pages = "176-156",
number = "3",
volume = "58",
doi = "10.5937/PiP2003156L",
url = "conv_2327"
}

Lepetić, J.. (2020). Osporena potraživanja i medijacija u srpskom stečajnom pravu - de lege lata i de lege ferenda. in Pravo i privreda
Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd., 58(3), 156-176.
https://doi.org/10.5937/PiP2003156L
conv_2327

Lepetić J. Osporena potraživanja i medijacija u srpskom stečajnom pravu - de lege lata i de lege ferenda. in Pravo i privreda. 2020;58(3):156-176.
doi:10.5937/PiP2003156L
conv_2327 .

Lepetić, Jelena, "Osporena potraživanja i medijacija u srpskom stečajnom pravu - de lege lata i de lege ferenda" in Pravo i privreda, 58, no. 3 (2020):156-176,
https://doi.org/10.5937/PiP2003156L .,
conv_2327 .

TY  - JOUR
AU  - Bojić, Filip
PY  - 2020
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1179
AB  - U iščekivanju novog zakona kojim bi se na detaljan način, a u skladu sa međunarodnim standardima i praksom, uredilo pravo zaposlenih na štrajk, autor u radu nastoji da sagleda pojedine bitne aspekte tog prava, kao osnovnog oblika kolektivne akcije zaposlenih. Stoga se u radu otvara pitanje konstitucionalizacije prava na štrajk u domaćem i uporednom pravu, a istovremeno se i problematizuje određivanje pojma štrajka ustavnim i zakonskim normama. Sa ciljem boljeg sagledavanja problema, a u vezi sa konstitucionalizacijom prava na štrajk, uz korišćenje uporednopravnog metoda istraživanja, posebna pažnja se posvećuje ustavnim garantijama prava na štrajk u uporednom pravu. Takođe, autor u radu nastoji i da teorijski odredi pojam štrajka, kao i da ukaže na bitne elemente štrajka koji se navode u pojedinim naučnim raspravama. Konačno, kritički osvrt je dat i na pitanje regulisanja navedenog prava na našim prostorima u periodu samoupravnog socijalizma, kada ovo pravo nije bilo regulisano ustavnim normama niti posebnim zakonom, te su analizirane i sličnosti i razlike između pojma štrajka i pojma obustave rada.
AB  - In anticipation of a new law that would regulate in detail, and in accordance with international standards and practice, the right of employees to strike, the author tries to consider certain important aspects of that right, as the basic form of collective action of employees. Therefore, the paper raises the issue of constitutionalization of the right to strike in domestic and comparative law, and at the same time problematizes the definition of the concept of strike by constitutional and legal norms. In order to better understand the problem, and in connection with the constitutionalization of the right to strike, using the comparative law method of research, special attention is paid to the constitutional guarantees of the right to strike in comparative law. Also, the author tries to theoretically determine the concept of strike, as well as to point out the important elements of the strike that are stated in certain scientific discussions. Finally, a critical review was given to the issue of regulating this right in our area in the period of self-governing socialism, when this right was not regulated by constitutional norms or a special law, and the similarities and differences between the concept of strike and the concept of work stoppage were analyzed.
PB  - Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd
T2  - Pravo i privreda
T1  - Konstitucionalizacija prava na štrajk
T1  - Constitutionalization of the right to strike
EP  - 97
IS  - 4
SP  - 74
VL  - 58
DO  - 10.5937/PiP2004074B
UR  - conv_2336
ER  - 

@article{
author = "Bojić, Filip",
year = "2020",
abstract = "U iščekivanju novog zakona kojim bi se na detaljan način, a u skladu sa međunarodnim standardima i praksom, uredilo pravo zaposlenih na štrajk, autor u radu nastoji da sagleda pojedine bitne aspekte tog prava, kao osnovnog oblika kolektivne akcije zaposlenih. Stoga se u radu otvara pitanje konstitucionalizacije prava na štrajk u domaćem i uporednom pravu, a istovremeno se i problematizuje određivanje pojma štrajka ustavnim i zakonskim normama. Sa ciljem boljeg sagledavanja problema, a u vezi sa konstitucionalizacijom prava na štrajk, uz korišćenje uporednopravnog metoda istraživanja, posebna pažnja se posvećuje ustavnim garantijama prava na štrajk u uporednom pravu. Takođe, autor u radu nastoji i da teorijski odredi pojam štrajka, kao i da ukaže na bitne elemente štrajka koji se navode u pojedinim naučnim raspravama. Konačno, kritički osvrt je dat i na pitanje regulisanja navedenog prava na našim prostorima u periodu samoupravnog socijalizma, kada ovo pravo nije bilo regulisano ustavnim normama niti posebnim zakonom, te su analizirane i sličnosti i razlike između pojma štrajka i pojma obustave rada., In anticipation of a new law that would regulate in detail, and in accordance with international standards and practice, the right of employees to strike, the author tries to consider certain important aspects of that right, as the basic form of collective action of employees. Therefore, the paper raises the issue of constitutionalization of the right to strike in domestic and comparative law, and at the same time problematizes the definition of the concept of strike by constitutional and legal norms. In order to better understand the problem, and in connection with the constitutionalization of the right to strike, using the comparative law method of research, special attention is paid to the constitutional guarantees of the right to strike in comparative law. Also, the author tries to theoretically determine the concept of strike, as well as to point out the important elements of the strike that are stated in certain scientific discussions. Finally, a critical review was given to the issue of regulating this right in our area in the period of self-governing socialism, when this right was not regulated by constitutional norms or a special law, and the similarities and differences between the concept of strike and the concept of work stoppage were analyzed.",
publisher = "Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd",
journal = "Pravo i privreda",
title = "Konstitucionalizacija prava na štrajk, Constitutionalization of the right to strike",
pages = "97-74",
number = "4",
volume = "58",
doi = "10.5937/PiP2004074B",
url = "conv_2336"
}

Bojić, F.. (2020). Konstitucionalizacija prava na štrajk. in Pravo i privreda
Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd., 58(4), 74-97.
https://doi.org/10.5937/PiP2004074B
conv_2336

Bojić F. Konstitucionalizacija prava na štrajk. in Pravo i privreda. 2020;58(4):74-97.
doi:10.5937/PiP2004074B
conv_2336 .

Bojić, Filip, "Konstitucionalizacija prava na štrajk" in Pravo i privreda, 58, no. 4 (2020):74-97,
https://doi.org/10.5937/PiP2004074B .,
conv_2336 .

TY  - JOUR
AU  - Rakić, Branko
PY  - 2020
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1202
AB  - U međunarodnom pravu ljudskih prava uspostavljenom nakon Drugog svetskog rata, kao jedno od kulturnih prava, tradicionalno najzapostavljenije od pet kategorija ljudskih prava (građanska, politička, ekonomska, socijalna i kulturna prava), figurira i pravo na učešće u kulturnom životu, a njegov segment po prirodi stvari je i pravo na pristup kulturnom nasleđu i uživanje kulturnog nasleđa. Iako je međunarodnom pravu ljudskih prava tako uspostavljen osnov za tretiranje prava na pristup kulturnom nasleđu i uživanje kulturnog nasleđa kao ljudskog prava, u međunarodnopravnim aktima koji se bave pitanjem zaštite kulturnog nasleđa dugo je preovladavao pristup kod koga su kulturna dobra štićena zbog njihove inherentne vrednosti. Tek je od nedavno, i to sa pojavom potrebe i interesovanja da se očuva kulturna raznovrsnost i da se štiti nematerijalno kulturno nasleđe, počela da se naglašava veza, pa i pravna veza, između kulturnog nasleđa i ljudskih zajednica, grupa i pojedinaca sa posebnim subjektivnim odnosom prema njemu. Tako se postepeno uspostavlja na ljudskim pravima zasnovan sistem zaštite kulturnog nasleđa i dolazi do približavanja onog segmenta međunarodnog prava koji se bavi ljudskim pravima sa onim segmentom koji se bavi kulturnim nasleđem. Da bi se neko pravo smatralo ljudskim pravom, pored volje kreatora prava da tako bude, neophodno je i postojanje određenih vrednosti koje predstavljaju osnov za to i koje bi trebalo da se štite kroz zaštitu tog ljudskog prava. Iz niza međunarodnopravnih akata proističe a u teoriji je široko rasprostranjeno shvatanje da, kada se radi o kulturnim pravima, uključujući i pravo na pristup kulturnom nasleđu i uživanje kulturnog nasleđa, takav osnov predstavljaju identitet, pre svega kulturni identitet, i ljudsko dostojanstvo. Iako je, dakle, postavljen osnov da se pravo na pristup kulturnom nasleđu i uživanje kulturnog nasleđa tretira kao ljudsko pravo, neophodno je da se razjasni i na pravnom planu razradi niz pitanja koja bi trebalo da omoguće efektivno uživanje navedenog prava. Taj zadatak je u rukama država, bilo kao učesnicima u usvajanju akata međunarodnog prava bilo kao kreatorima nacionalnog prava, pa ostaje otvoreno pitanje kakav će biti njihov stav prema daljem razvoju na ljudskim pravima zasnovanog sistema zaštite kulturnog nasleđa.
AB  - In international human rights law established after World War Two, one of cultural rights that has been traditionally most neglected out of five categories of human rights (civil, political, economic, social and cultural rights), is the right to participation in cultural life, while its segment, by the nature of things, is also the right of access to and enjoyment of cultural heritage. Although international human rights law thus establishes the basis for treating the right of access to and enjoyment of cultural heritage as a human right, international acts dealing with the matters of cultural heritage protection have had a long-prevailing approach in which cultural goods were protected because of their inherent value. It was only recently, with the emerging needs and interests in respect of the safeguarding of cultural diversity and protection of intangible cultural heritage, that the emphasis began to be placed on the relationship, including the legal one, between cultural heritage and human communities, groups and individuals with a special subjective attitude towards it. That is how the human-rights based system of cultural heritage protection was gradually established and the segment of international law dealing with human rights was brought closer to the segment dealing with cultural heritage. In order to consider a right as a human right, apart from the will of law-makers to be like that, it also requires the existence of certain values which constitute the basis for it and which should be safeguarded through the protection of that human right. An understanding deriving from a series of international legal acts and being widespread in theory is that, when it comes to cultural rights, including the right of access to and enjoyment of cultural heritage, such basis is constituted by identity, first of all cultural identity, and human dignity. Therefore, although the foundation is laid for the right of access to and enjoyment of cultural heritage to be treated as a human right, it is necessary to clarify and elaborate, at the legal level, a number of questions which should ensure effective enjoyment of this right. The task is in the hands of states, either as participants in the adoption of international law acts or as national law-makers, so the question remains open as to the nature of their attitude to further development of the human-rights based system of cultural heritage protection.
PB  - Sociološko društvo Srbije, Beograd
T2  - Sociološki pregled
T1  - Kulturno nasleđe - pravo, identitet i dostojanstvo - pravo na pristup kulturnom nasleđu i na uživanje kulturnog nasleđa kao ljudsko pravo
T1  - Cultural heritage: Right, identity and dignity: Right of access to and enjoyment of cultural heritage as a human right
EP  - 1259
IS  - 4
SP  - 1210
VL  - 54
DO  - 10.5937/socpreg54-30009
UR  - conv_1260
ER  - 

@article{
author = "Rakić, Branko",
year = "2020",
abstract = "U međunarodnom pravu ljudskih prava uspostavljenom nakon Drugog svetskog rata, kao jedno od kulturnih prava, tradicionalno najzapostavljenije od pet kategorija ljudskih prava (građanska, politička, ekonomska, socijalna i kulturna prava), figurira i pravo na učešće u kulturnom životu, a njegov segment po prirodi stvari je i pravo na pristup kulturnom nasleđu i uživanje kulturnog nasleđa. Iako je međunarodnom pravu ljudskih prava tako uspostavljen osnov za tretiranje prava na pristup kulturnom nasleđu i uživanje kulturnog nasleđa kao ljudskog prava, u međunarodnopravnim aktima koji se bave pitanjem zaštite kulturnog nasleđa dugo je preovladavao pristup kod koga su kulturna dobra štićena zbog njihove inherentne vrednosti. Tek je od nedavno, i to sa pojavom potrebe i interesovanja da se očuva kulturna raznovrsnost i da se štiti nematerijalno kulturno nasleđe, počela da se naglašava veza, pa i pravna veza, između kulturnog nasleđa i ljudskih zajednica, grupa i pojedinaca sa posebnim subjektivnim odnosom prema njemu. Tako se postepeno uspostavlja na ljudskim pravima zasnovan sistem zaštite kulturnog nasleđa i dolazi do približavanja onog segmenta međunarodnog prava koji se bavi ljudskim pravima sa onim segmentom koji se bavi kulturnim nasleđem. Da bi se neko pravo smatralo ljudskim pravom, pored volje kreatora prava da tako bude, neophodno je i postojanje određenih vrednosti koje predstavljaju osnov za to i koje bi trebalo da se štite kroz zaštitu tog ljudskog prava. Iz niza međunarodnopravnih akata proističe a u teoriji je široko rasprostranjeno shvatanje da, kada se radi o kulturnim pravima, uključujući i pravo na pristup kulturnom nasleđu i uživanje kulturnog nasleđa, takav osnov predstavljaju identitet, pre svega kulturni identitet, i ljudsko dostojanstvo. Iako je, dakle, postavljen osnov da se pravo na pristup kulturnom nasleđu i uživanje kulturnog nasleđa tretira kao ljudsko pravo, neophodno je da se razjasni i na pravnom planu razradi niz pitanja koja bi trebalo da omoguće efektivno uživanje navedenog prava. Taj zadatak je u rukama država, bilo kao učesnicima u usvajanju akata međunarodnog prava bilo kao kreatorima nacionalnog prava, pa ostaje otvoreno pitanje kakav će biti njihov stav prema daljem razvoju na ljudskim pravima zasnovanog sistema zaštite kulturnog nasleđa., In international human rights law established after World War Two, one of cultural rights that has been traditionally most neglected out of five categories of human rights (civil, political, economic, social and cultural rights), is the right to participation in cultural life, while its segment, by the nature of things, is also the right of access to and enjoyment of cultural heritage. Although international human rights law thus establishes the basis for treating the right of access to and enjoyment of cultural heritage as a human right, international acts dealing with the matters of cultural heritage protection have had a long-prevailing approach in which cultural goods were protected because of their inherent value. It was only recently, with the emerging needs and interests in respect of the safeguarding of cultural diversity and protection of intangible cultural heritage, that the emphasis began to be placed on the relationship, including the legal one, between cultural heritage and human communities, groups and individuals with a special subjective attitude towards it. That is how the human-rights based system of cultural heritage protection was gradually established and the segment of international law dealing with human rights was brought closer to the segment dealing with cultural heritage. In order to consider a right as a human right, apart from the will of law-makers to be like that, it also requires the existence of certain values which constitute the basis for it and which should be safeguarded through the protection of that human right. An understanding deriving from a series of international legal acts and being widespread in theory is that, when it comes to cultural rights, including the right of access to and enjoyment of cultural heritage, such basis is constituted by identity, first of all cultural identity, and human dignity. Therefore, although the foundation is laid for the right of access to and enjoyment of cultural heritage to be treated as a human right, it is necessary to clarify and elaborate, at the legal level, a number of questions which should ensure effective enjoyment of this right. The task is in the hands of states, either as participants in the adoption of international law acts or as national law-makers, so the question remains open as to the nature of their attitude to further development of the human-rights based system of cultural heritage protection.",
publisher = "Sociološko društvo Srbije, Beograd",
journal = "Sociološki pregled",
title = "Kulturno nasleđe - pravo, identitet i dostojanstvo - pravo na pristup kulturnom nasleđu i na uživanje kulturnog nasleđa kao ljudsko pravo, Cultural heritage: Right, identity and dignity: Right of access to and enjoyment of cultural heritage as a human right",
pages = "1259-1210",
number = "4",
volume = "54",
doi = "10.5937/socpreg54-30009",
url = "conv_1260"
}

Rakić, B.. (2020). Kulturno nasleđe - pravo, identitet i dostojanstvo - pravo na pristup kulturnom nasleđu i na uživanje kulturnog nasleđa kao ljudsko pravo. in Sociološki pregled
Sociološko društvo Srbije, Beograd., 54(4), 1210-1259.
https://doi.org/10.5937/socpreg54-30009
conv_1260

Rakić B. Kulturno nasleđe - pravo, identitet i dostojanstvo - pravo na pristup kulturnom nasleđu i na uživanje kulturnog nasleđa kao ljudsko pravo. in Sociološki pregled. 2020;54(4):1210-1259.
doi:10.5937/socpreg54-30009
conv_1260 .

Rakić, Branko, "Kulturno nasleđe - pravo, identitet i dostojanstvo - pravo na pristup kulturnom nasleđu i na uživanje kulturnog nasleđa kao ljudsko pravo" in Sociološki pregled, 54, no. 4 (2020):1210-1259,
https://doi.org/10.5937/socpreg54-30009 .,
conv_1260 .

TY  - JOUR
AU  - Mikić, Hristina
AU  - Radulović, Branko
AU  - Savić, Miljan
PY  - 2020
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1201
AB  - Rad razmatra relativni značaj kreativnih industrija u Srbiji i pruža kritički pregled postojećih metodoloških pristupa koji mogu biti korišćeni radi određivanja doprinosa ovih industrija. Takođe, prikazujemo rezultate doprinosa kreativnih industrija u Srbiji u periodu od 2014. do 2017. godine korišćenjem "užeg" DCMS pristupa ograničenog samo na osnovne kreativne industrije (uži pristup). U radu prikazujemo i dodatna merenja doprinosa kreativnih industrija na osnovu pristupa koji definišemo kao "širi pristup". U 2017. godini uže definisane kreativne industrije doprinele su 3,9 procenata ukupne BDV i 3,7 procenata ukupnog BDP-a, a šire definisane industrije 7,8 procenata i 7,5 procenata, respektivno. Drugi indikatori takođe ukazuju na značaj kreativnih industrija u Srbiji. Prosečna godišnja stopa rasta broja privrednih subjekata u okviru užeg pristupa merenju kreativnih industrija iznosi 5,6 procenata (8,4 procenta za širi pristup, što je za 6 procentnih poena više od prosečne stope rasta u celoj ekonomiji - 2,01 procenat). Lica zaposlena u uže definisanim kreativnim industrijama čine 3,3 procenta ukupnog broja zaposlenih lica u Srbiji (šire definisane kreativne industrije doprinose ukupnom nivou zaposlenosti sa 5,6 procenata). Podsektor IT, softverskih i računarskih usluga ima najveći udeo kada je u pitanju doprinos pojedinačnih sektora kreativnih industrija srpskoj privredi. U 2017. godini, ovaj podsektor generisao je više od 60 procenata ukupne BDV uže definisanih kreativnih industrija (više od 55 procenata kada je u pitanju širi pristup klasifikaciji).
AB  - This paper examines the relative importance of creative industries (CI) in Serbia and provides a critical review of the existing methodological approaches that may be used in order to determine the economic contribution of these industries. We also present the results for the period from 2014 to 2017. To show the relative contribution of creative industries, we used the narrow DCMS approach that focuses only on core creative industries. We also provide additional results for what we refer to as the "broad approach". In 2017, narrowly defined CIS contributed 3.9 percent to the total GVA and 3.7 percent to the total GDP, while the broadly defined CIS contributed 7.8 percent and 7.5 percent, respectively. Other indicators provide additional support regarding the importance of CIS in Serbia. The average annual growth rate of the number of narrowly defined CI entities amounts to 5.6 percent (8.4 percent for broadly defined CIS which is 6 percentage points higher than the average growth rate in the national economy - 2.01 percent). Employees engaged in narrowly defined CIS represent 3.3 percent of the total number of employees in Serbia (5.6 percent in the broadly defined CIs). IT, software and computer services subsector contributes the most of all CIS to the economy. In 2017, this subsector contributed more than 60 percent to the total narrowly defined CI GVA, (more than 55 percent to broadly defined CI GVA).
PB  - Savez ekonomista Srbije, Beograd
T2  - Ekonomika preduzeća
T1  - Kreativne industrije u Srbiji - metodološki pristupi i ekonomski doprinos
T1  - Creative industries in Serbia: Methodological approaches and economic contribution
EP  - 214
IS  - 3-4
SP  - 201
VL  - 68
DO  - 10.5937/EKOPRE2004201M
UR  - conv_1766
ER  - 

@article{
author = "Mikić, Hristina and Radulović, Branko and Savić, Miljan",
year = "2020",
abstract = "Rad razmatra relativni značaj kreativnih industrija u Srbiji i pruža kritički pregled postojećih metodoloških pristupa koji mogu biti korišćeni radi određivanja doprinosa ovih industrija. Takođe, prikazujemo rezultate doprinosa kreativnih industrija u Srbiji u periodu od 2014. do 2017. godine korišćenjem "užeg" DCMS pristupa ograničenog samo na osnovne kreativne industrije (uži pristup). U radu prikazujemo i dodatna merenja doprinosa kreativnih industrija na osnovu pristupa koji definišemo kao "širi pristup". U 2017. godini uže definisane kreativne industrije doprinele su 3,9 procenata ukupne BDV i 3,7 procenata ukupnog BDP-a, a šire definisane industrije 7,8 procenata i 7,5 procenata, respektivno. Drugi indikatori takođe ukazuju na značaj kreativnih industrija u Srbiji. Prosečna godišnja stopa rasta broja privrednih subjekata u okviru užeg pristupa merenju kreativnih industrija iznosi 5,6 procenata (8,4 procenta za širi pristup, što je za 6 procentnih poena više od prosečne stope rasta u celoj ekonomiji - 2,01 procenat). Lica zaposlena u uže definisanim kreativnim industrijama čine 3,3 procenta ukupnog broja zaposlenih lica u Srbiji (šire definisane kreativne industrije doprinose ukupnom nivou zaposlenosti sa 5,6 procenata). Podsektor IT, softverskih i računarskih usluga ima najveći udeo kada je u pitanju doprinos pojedinačnih sektora kreativnih industrija srpskoj privredi. U 2017. godini, ovaj podsektor generisao je više od 60 procenata ukupne BDV uže definisanih kreativnih industrija (više od 55 procenata kada je u pitanju širi pristup klasifikaciji)., This paper examines the relative importance of creative industries (CI) in Serbia and provides a critical review of the existing methodological approaches that may be used in order to determine the economic contribution of these industries. We also present the results for the period from 2014 to 2017. To show the relative contribution of creative industries, we used the narrow DCMS approach that focuses only on core creative industries. We also provide additional results for what we refer to as the "broad approach". In 2017, narrowly defined CIS contributed 3.9 percent to the total GVA and 3.7 percent to the total GDP, while the broadly defined CIS contributed 7.8 percent and 7.5 percent, respectively. Other indicators provide additional support regarding the importance of CIS in Serbia. The average annual growth rate of the number of narrowly defined CI entities amounts to 5.6 percent (8.4 percent for broadly defined CIS which is 6 percentage points higher than the average growth rate in the national economy - 2.01 percent). Employees engaged in narrowly defined CIS represent 3.3 percent of the total number of employees in Serbia (5.6 percent in the broadly defined CIs). IT, software and computer services subsector contributes the most of all CIS to the economy. In 2017, this subsector contributed more than 60 percent to the total narrowly defined CI GVA, (more than 55 percent to broadly defined CI GVA).",
publisher = "Savez ekonomista Srbije, Beograd",
journal = "Ekonomika preduzeća",
title = "Kreativne industrije u Srbiji - metodološki pristupi i ekonomski doprinos, Creative industries in Serbia: Methodological approaches and economic contribution",
pages = "214-201",
number = "3-4",
volume = "68",
doi = "10.5937/EKOPRE2004201M",
url = "conv_1766"
}

Mikić, H., Radulović, B.,& Savić, M.. (2020). Kreativne industrije u Srbiji - metodološki pristupi i ekonomski doprinos. in Ekonomika preduzeća
Savez ekonomista Srbije, Beograd., 68(3-4), 201-214.
https://doi.org/10.5937/EKOPRE2004201M
conv_1766

Mikić H, Radulović B, Savić M. Kreativne industrije u Srbiji - metodološki pristupi i ekonomski doprinos. in Ekonomika preduzeća. 2020;68(3-4):201-214.
doi:10.5937/EKOPRE2004201M
conv_1766 .

Mikić, Hristina, Radulović, Branko, Savić, Miljan, "Kreativne industrije u Srbiji - metodološki pristupi i ekonomski doprinos" in Ekonomika preduzeća, 68, no. 3-4 (2020):201-214,
https://doi.org/10.5937/EKOPRE2004201M .,
conv_1766 .

TY  - JOUR
AU  - Čučković, Bojana
PY  - 2020
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1212
AB  - U savetodavnom mišljenju o ljudskim pravima i životnoj sredini koje je usvojio krajem 2017. godine, Međuamerički sud za ljudska prava se bavio pitanjem da li država ugovornica Američke konvencije o ljudskim pravima može da odgovara za povrede ljudskih prava osoba koje se nalaze van njene teritorije, a koje su nastale kao posledica ekološki štetnih aktivnosti sa prekograničnim posledicama koje su preduzete u okviru teritorije države i nad kojima je država vršila stvarnu kontrolu. Rad pruža detaljnu analizu pozitivnog odgovora Međuameričkog suda i poredi ga sa restriktivnim shvatanjem kriterijumima za zasnivanje eksteritorijalne nadležnosti koje je nastalo u praksi Evropskog suda za ljudska prava. Autor, između ostalog, zaključuje da stav Međuameričkog suda redefiniše tradicionalni test stvarne kontrole nad teritorijom ili osobama i to u nekoliko aspekata. Novi elementi koje uvodi Sud se kvalifikuju kao trojaki - u suštinskom, sadržinskom i prostornom smislu. Predmet analize je i priroda novog koncepta. U radu se stoga istražuje da li se ekstenzivni koncept eksteritorijalnosti može smatrati opštim standardom međunarodnog prava ljudskih prava, ili je u pitanju (ne)ispravno tumačenje obaveze sprečavanja prekogranične ekološke štete kao jednog od najvažnijih pravila međunarodnog ekološkog prava. Autor s tim u vezi nudi brojne argumente kako u prilog tako i protiv svake od dve teze, da bi potom, kao najprihvatljivije, izneo kompromisno rešenje zasnovano na odabranim elementima oba pristupa. Konačno, u radu su razmotreni i izgledi za dalje širenje ekstenzivnog koncepta eksteritorijalnosti na oblasti koje nisu nužno u vezi sa zaštitom životne sredine, kao i u druge sisteme zaštite ljudskih prava, kako univerzalne tako i regionalne.
AB  - The paper provides an in-depth analysis of the issue of extraterritorial application of human rights treaties in the specific context of transboundary environmental harm. The classic criteria for extraterritorial jurisdiction established through the landmark judgments of the European Court of Human Rights are revisited and compared with the extensive extraterritoriality threshold introduced by the Inter-American Court of Human Rights in its 2017 advisory opinion on environment and human rights. The author examines the features, requirements and limits of the new extraterritoriality threshold which is based on the effective control over intraterritorial activities that result in extraterritorial human rights' violations. The paper attempts to offer arguments for perceiving the new extraterritoriality threshold as a general standard of international human rights, as well as to examine whether it represents a (mis)interpretation of the duty to prevent transboundary environmental harm as a well-established rule of international environmental law. The author also discusses the prospects of expanding the application of the new jurisdictional threshold to other areas not necessarily linked to environmental degradation.
PB  - Univerzitet u Nišu - Pravni fakultet, Niš
T2  - Zbornik radova Pravnog fakulteta u Nišu
T1  - Odgovornost države za kršenje ljudskih prava u slučaju prekogranične ekološke štete - novo shvatanje eksteritorijalnosti u primeni međunarodnih ugovora o ljudskim pravima?
T1  - State responsibility for human right violations in cases of transboundary environmental harm: A new concept of extraterritoriality regarding the application of international human rights treaties?
EP  - 34
IS  - 89
SP  - 15
VL  - 59
DO  - 10.5937/zrpfn0-28636
UR  - conv_1685
ER  - 

@article{
author = "Čučković, Bojana",
year = "2020",
abstract = "U savetodavnom mišljenju o ljudskim pravima i životnoj sredini koje je usvojio krajem 2017. godine, Međuamerički sud za ljudska prava se bavio pitanjem da li država ugovornica Američke konvencije o ljudskim pravima može da odgovara za povrede ljudskih prava osoba koje se nalaze van njene teritorije, a koje su nastale kao posledica ekološki štetnih aktivnosti sa prekograničnim posledicama koje su preduzete u okviru teritorije države i nad kojima je država vršila stvarnu kontrolu. Rad pruža detaljnu analizu pozitivnog odgovora Međuameričkog suda i poredi ga sa restriktivnim shvatanjem kriterijumima za zasnivanje eksteritorijalne nadležnosti koje je nastalo u praksi Evropskog suda za ljudska prava. Autor, između ostalog, zaključuje da stav Međuameričkog suda redefiniše tradicionalni test stvarne kontrole nad teritorijom ili osobama i to u nekoliko aspekata. Novi elementi koje uvodi Sud se kvalifikuju kao trojaki - u suštinskom, sadržinskom i prostornom smislu. Predmet analize je i priroda novog koncepta. U radu se stoga istražuje da li se ekstenzivni koncept eksteritorijalnosti može smatrati opštim standardom međunarodnog prava ljudskih prava, ili je u pitanju (ne)ispravno tumačenje obaveze sprečavanja prekogranične ekološke štete kao jednog od najvažnijih pravila međunarodnog ekološkog prava. Autor s tim u vezi nudi brojne argumente kako u prilog tako i protiv svake od dve teze, da bi potom, kao najprihvatljivije, izneo kompromisno rešenje zasnovano na odabranim elementima oba pristupa. Konačno, u radu su razmotreni i izgledi za dalje širenje ekstenzivnog koncepta eksteritorijalnosti na oblasti koje nisu nužno u vezi sa zaštitom životne sredine, kao i u druge sisteme zaštite ljudskih prava, kako univerzalne tako i regionalne., The paper provides an in-depth analysis of the issue of extraterritorial application of human rights treaties in the specific context of transboundary environmental harm. The classic criteria for extraterritorial jurisdiction established through the landmark judgments of the European Court of Human Rights are revisited and compared with the extensive extraterritoriality threshold introduced by the Inter-American Court of Human Rights in its 2017 advisory opinion on environment and human rights. The author examines the features, requirements and limits of the new extraterritoriality threshold which is based on the effective control over intraterritorial activities that result in extraterritorial human rights' violations. The paper attempts to offer arguments for perceiving the new extraterritoriality threshold as a general standard of international human rights, as well as to examine whether it represents a (mis)interpretation of the duty to prevent transboundary environmental harm as a well-established rule of international environmental law. The author also discusses the prospects of expanding the application of the new jurisdictional threshold to other areas not necessarily linked to environmental degradation.",
publisher = "Univerzitet u Nišu - Pravni fakultet, Niš",
journal = "Zbornik radova Pravnog fakulteta u Nišu",
title = "Odgovornost države za kršenje ljudskih prava u slučaju prekogranične ekološke štete - novo shvatanje eksteritorijalnosti u primeni međunarodnih ugovora o ljudskim pravima?, State responsibility for human right violations in cases of transboundary environmental harm: A new concept of extraterritoriality regarding the application of international human rights treaties?",
pages = "34-15",
number = "89",
volume = "59",
doi = "10.5937/zrpfn0-28636",
url = "conv_1685"
}

Čučković, B.. (2020). Odgovornost države za kršenje ljudskih prava u slučaju prekogranične ekološke štete - novo shvatanje eksteritorijalnosti u primeni međunarodnih ugovora o ljudskim pravima?. in Zbornik radova Pravnog fakulteta u Nišu
Univerzitet u Nišu - Pravni fakultet, Niš., 59(89), 15-34.
https://doi.org/10.5937/zrpfn0-28636
conv_1685

Čučković B. Odgovornost države za kršenje ljudskih prava u slučaju prekogranične ekološke štete - novo shvatanje eksteritorijalnosti u primeni međunarodnih ugovora o ljudskim pravima?. in Zbornik radova Pravnog fakulteta u Nišu. 2020;59(89):15-34.
doi:10.5937/zrpfn0-28636
conv_1685 .

Čučković, Bojana, "Odgovornost države za kršenje ljudskih prava u slučaju prekogranične ekološke štete - novo shvatanje eksteritorijalnosti u primeni međunarodnih ugovora o ljudskim pravima?" in Zbornik radova Pravnog fakulteta u Nišu, 59, no. 89 (2020):15-34,
https://doi.org/10.5937/zrpfn0-28636 .,
conv_1685 .

TY  - JOUR
AU  - Jevremović-Petrović, Tatjana
PY  - 2020
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1199
AB  - Autor se u radu bavi harmonizacijom prava EU u oblasti prekograničnih kretanja privrednih društava. Ukazuje na dosadašnje pravce harmonizacije prekograničnih postupaka i teškoće koje su nakon nekoliko decenija uspešno prevaziđene. Predstavljeni su različiti prekogranični postupci, koji su omogućeni nakon harmonizacije ove oblasti. To je, pre svega, unapređeni postupak prekograničnih statusnih promena, koji pored pripajanja i spajanja po prvi put definiše i uređuje prekogranične podele. Izuzetno važan doprinos novih pravila je i u uvođenju i regulisanju prekograničnih promena pravne forme - prekograničnih promena registrovanog sedišta društva uz izmenu merodavnog prava. Novim pravilima ne samo da je omogućeno nesmetano prekogranično kretanje, već su naročito uređeni efikasni postupci za njihovo preduzimanje. Izuzetna pažnja je u regulisanju posvećena zaštiti interesa više kategorija lica, naročito manjinskih akcionara i članova, poverilaca i zaposlenih. Najzad, razvijena je dvostepena kontrola postupka u kojoj postoje značajne mogućnosti borbe protiv zloupotrebe, izigravanja zakona, prevarnih ili kriminalnih radnji.
AB  - In this paper the author presents an overview of the EU legal framework for cross-border company's mobility. It gives a historic background to various obstacles related to cross-border mobility and puts it into the context of the European Court of Justice decisions on the various issues of right of establishment. EU Company Law Directive on Cross-border Mobility regulates cross-border conversions (resulting in the change of applicable law and at least registered seat of the company) and cross-border divisions for the first time. It also improves already existing regime for cross-border mergers. Directive on CrossBorder Mobility gives an opportunity for various internal market participants, including economically strong as well as smaller business forms to use advantages of predictable, efficient legal procedure to perform cross-border operations. It includes various harmonization instruments in order to protect interests of (minority) shareholders, creditors and employees. Double control, including issuance of the pre-merger certificate in the country of origin and control of the procedure in the destination country before cross-border procedure has been registered and becomes effective provides for optimal co-ordination of national authorities, and offers safe business environment for various market participants.
PB  - Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd
T2  - Pravo i privreda
T1  - Harmonizacija prekograničnih kretanja privrednih društava u pravu EU
T1  - Harmonization of EU law on cross-border movement of companies
EP  - 116
IS  - 3
SP  - 81
VL  - 58
DO  - 10.5937/PiP2003081J
UR  - conv_2325
ER  - 

@article{
author = "Jevremović-Petrović, Tatjana",
year = "2020",
abstract = "Autor se u radu bavi harmonizacijom prava EU u oblasti prekograničnih kretanja privrednih društava. Ukazuje na dosadašnje pravce harmonizacije prekograničnih postupaka i teškoće koje su nakon nekoliko decenija uspešno prevaziđene. Predstavljeni su različiti prekogranični postupci, koji su omogućeni nakon harmonizacije ove oblasti. To je, pre svega, unapređeni postupak prekograničnih statusnih promena, koji pored pripajanja i spajanja po prvi put definiše i uređuje prekogranične podele. Izuzetno važan doprinos novih pravila je i u uvođenju i regulisanju prekograničnih promena pravne forme - prekograničnih promena registrovanog sedišta društva uz izmenu merodavnog prava. Novim pravilima ne samo da je omogućeno nesmetano prekogranično kretanje, već su naročito uređeni efikasni postupci za njihovo preduzimanje. Izuzetna pažnja je u regulisanju posvećena zaštiti interesa više kategorija lica, naročito manjinskih akcionara i članova, poverilaca i zaposlenih. Najzad, razvijena je dvostepena kontrola postupka u kojoj postoje značajne mogućnosti borbe protiv zloupotrebe, izigravanja zakona, prevarnih ili kriminalnih radnji., In this paper the author presents an overview of the EU legal framework for cross-border company's mobility. It gives a historic background to various obstacles related to cross-border mobility and puts it into the context of the European Court of Justice decisions on the various issues of right of establishment. EU Company Law Directive on Cross-border Mobility regulates cross-border conversions (resulting in the change of applicable law and at least registered seat of the company) and cross-border divisions for the first time. It also improves already existing regime for cross-border mergers. Directive on CrossBorder Mobility gives an opportunity for various internal market participants, including economically strong as well as smaller business forms to use advantages of predictable, efficient legal procedure to perform cross-border operations. It includes various harmonization instruments in order to protect interests of (minority) shareholders, creditors and employees. Double control, including issuance of the pre-merger certificate in the country of origin and control of the procedure in the destination country before cross-border procedure has been registered and becomes effective provides for optimal co-ordination of national authorities, and offers safe business environment for various market participants.",
publisher = "Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd",
journal = "Pravo i privreda",
title = "Harmonizacija prekograničnih kretanja privrednih društava u pravu EU, Harmonization of EU law on cross-border movement of companies",
pages = "116-81",
number = "3",
volume = "58",
doi = "10.5937/PiP2003081J",
url = "conv_2325"
}

Jevremović-Petrović, T.. (2020). Harmonizacija prekograničnih kretanja privrednih društava u pravu EU. in Pravo i privreda
Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd., 58(3), 81-116.
https://doi.org/10.5937/PiP2003081J
conv_2325

Jevremović-Petrović T. Harmonizacija prekograničnih kretanja privrednih društava u pravu EU. in Pravo i privreda. 2020;58(3):81-116.
doi:10.5937/PiP2003081J
conv_2325 .

Jevremović-Petrović, Tatjana, "Harmonizacija prekograničnih kretanja privrednih društava u pravu EU" in Pravo i privreda, 58, no. 3 (2020):81-116,
https://doi.org/10.5937/PiP2003081J .,
conv_2325 .

TY  - JOUR
AU  - Marković, Ivana
AU  - Zdravković, Miloš
PY  - 2020
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1210
AB  - Autori u radu istražuju fenomen emocionalizacije krivičnog prava, koji se manifestuje u tri faze: u zakonodavnom postupku, sadržinski u okviru same norme i u krivičnom postupku. I dok je nepristrasnost sudije predmet načela i mehanizama krivičnog postupka, a subjektivno obojena sadržina krivičnopravnih normi postala predmet diskusije nakon niza izmena i dopuna KZ, posebno nakon izdvajanja mržnje kao obavezne otežavajuće okolnosti, dotle emocionalizacija zakonodavnog postupka nije bila u centru pažnje. Nakon uvoda u kom se ukazuje na značaj i aktuelnost teme, povezivanja sa osnovnim ciljevima i legitimnošću državne vlasti, te navođenju komparativno-istorijskih primera, analizirana je emocionalizacija, uz pojašnjenje sâmog pojma emocija, na primeru poslednjih izmena i dopuna Krivičnog zakonika iz 2019. godine.
AB  - The authors of this paper examine the phenomenon of emotionalization of criminal law, which emanates in three stages: in the legislative process, within the content of respective legal provisions, and in criminal procedure. The third stage is well-identified as such and, here, procedural principles aim to guarantee impartiality of the judge. Regarding the content, discussions about negative feelings were part of the dogmatical upgrading of hate as an obligatory aggravating circumstance envisaged in prior amendments to the Serbian Criminal Code. On the other hand, the emotionalization of legislative procedure, perceived as the process of adopting and amending criminal legislation in an emotionalized context, has largely remained in the background. After elaborating on the relevance and topicality of this issue, the authors connect it with the basic goals of law and legitimacy of state power, provide various definitions and explain the notion of emotions by referring to examples from comparative law. Thereupon, the concept of emotionalization of law is analyzed with reference to the legal provisions from the latest amendments to the Criminal Code of the Republic of Serbia (2019).
PB  - Univerzitet u Nišu - Pravni fakultet, Niš
T2  - Zbornik radova Pravnog fakulteta u Nišu
T1  - Emocionalizacija krivičnog prava u postupku donošenja i izmene krivičnog zakonodavstva
T1  - Emotionalization of criminal law in the process of adopting and amending criminal legislation
EP  - 180
IS  - 89
SP  - 161
VL  - 59
DO  - 10.5937/zrpfn0-28670
UR  - conv_1687
ER  - 

@article{
author = "Marković, Ivana and Zdravković, Miloš",
year = "2020",
abstract = "Autori u radu istražuju fenomen emocionalizacije krivičnog prava, koji se manifestuje u tri faze: u zakonodavnom postupku, sadržinski u okviru same norme i u krivičnom postupku. I dok je nepristrasnost sudije predmet načela i mehanizama krivičnog postupka, a subjektivno obojena sadržina krivičnopravnih normi postala predmet diskusije nakon niza izmena i dopuna KZ, posebno nakon izdvajanja mržnje kao obavezne otežavajuće okolnosti, dotle emocionalizacija zakonodavnog postupka nije bila u centru pažnje. Nakon uvoda u kom se ukazuje na značaj i aktuelnost teme, povezivanja sa osnovnim ciljevima i legitimnošću državne vlasti, te navođenju komparativno-istorijskih primera, analizirana je emocionalizacija, uz pojašnjenje sâmog pojma emocija, na primeru poslednjih izmena i dopuna Krivičnog zakonika iz 2019. godine., The authors of this paper examine the phenomenon of emotionalization of criminal law, which emanates in three stages: in the legislative process, within the content of respective legal provisions, and in criminal procedure. The third stage is well-identified as such and, here, procedural principles aim to guarantee impartiality of the judge. Regarding the content, discussions about negative feelings were part of the dogmatical upgrading of hate as an obligatory aggravating circumstance envisaged in prior amendments to the Serbian Criminal Code. On the other hand, the emotionalization of legislative procedure, perceived as the process of adopting and amending criminal legislation in an emotionalized context, has largely remained in the background. After elaborating on the relevance and topicality of this issue, the authors connect it with the basic goals of law and legitimacy of state power, provide various definitions and explain the notion of emotions by referring to examples from comparative law. Thereupon, the concept of emotionalization of law is analyzed with reference to the legal provisions from the latest amendments to the Criminal Code of the Republic of Serbia (2019).",
publisher = "Univerzitet u Nišu - Pravni fakultet, Niš",
journal = "Zbornik radova Pravnog fakulteta u Nišu",
title = "Emocionalizacija krivičnog prava u postupku donošenja i izmene krivičnog zakonodavstva, Emotionalization of criminal law in the process of adopting and amending criminal legislation",
pages = "180-161",
number = "89",
volume = "59",
doi = "10.5937/zrpfn0-28670",
url = "conv_1687"
}

Marković, I.,& Zdravković, M.. (2020). Emocionalizacija krivičnog prava u postupku donošenja i izmene krivičnog zakonodavstva. in Zbornik radova Pravnog fakulteta u Nišu
Univerzitet u Nišu - Pravni fakultet, Niš., 59(89), 161-180.
https://doi.org/10.5937/zrpfn0-28670
conv_1687

Marković I, Zdravković M. Emocionalizacija krivičnog prava u postupku donošenja i izmene krivičnog zakonodavstva. in Zbornik radova Pravnog fakulteta u Nišu. 2020;59(89):161-180.
doi:10.5937/zrpfn0-28670
conv_1687 .

Marković, Ivana, Zdravković, Miloš, "Emocionalizacija krivičnog prava u postupku donošenja i izmene krivičnog zakonodavstva" in Zbornik radova Pravnog fakulteta u Nišu, 59, no. 89 (2020):161-180,
https://doi.org/10.5937/zrpfn0-28670 .,
conv_1687 .

TY  - JOUR
AU  - Gligić, Sanja
PY  - 2020
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1208
AB  - Tokom istorije u život Crkve prodirala je ljudska volja, želeći da se u njoj utvrdi. Od epohe imperatora Konstantina u crkvenoj svesti stasava ideja da se osnovno načelo organizacije crkvenog života nalazi u sferi prava. Međutim, za razliku od pozitivnog prava, kanonsko pravo ne predstavlja izraz volje pojedinačnih osoba ili crkvenog naroda, već su to pravila proistekla iz prirode Crkve. Pošto Crkva, kao i svaki organizam, poseduje dva načela: statičko - svoje ustrojstvo i dinamičko - svoje životne funkcije, može se sagledati odgovornost monaha u skladu sa kanonskim pravom, a može i u društvenom kontekstu. Pritom, ova načela su neodvojiva, budući da nema života bez ustrojstva niti ustrojstva bez života. Pozitivno pravo nalaže u slučaju izlaska člana iz neke organizacije, bez obzira na razlog (dobrovoljno ili po sili zakona), da svi odnosi između nje i bivšeg člana bivaju prekinuti. S druge strane, ukoliko kažnjeni monah, zbog težine izrečene sankcije, mora da napusti manastir, on i kao bivši član ostaje hrišćanin. Ovo proizilazi iz toga da krštenje predstavlja neizbrisivu činjenicu duhovnog života. U radu se pitanje odgovornosti monaha sagledava poređenjem srednjevekovnih i savremenih izvora srpskog kanonskog prava, da bi se u određenom periodu mogle uočiti promene i izveli što precizniji zaključci.
AB  - In the course of history, ecclesiastical life has been imbued by secular beliefs, embodied in human endeavour to get a strong foothold in the Church. Since Emperor Constantine's era, the idea that matured in the ecclesiastical consciousness was that the fundamental principle underlying the organization of ecclesiastical life lay in the domain of law. Nevertheless, in contrast to positive law, canon law is not an expression of the will of an individual or the congregation; instead, it comprises rules deriving from the nature of the Church. The Church, just like any other organism, is governed by two tenets: the static organization, and its dynamic life function. Thus, the responsibility of monks can be perceived either in line with canonic law or within the social context, whereby these tenets are inalienable since there can be no life without organization, nor can there be organization without life. In case a member abandons an organization, regardless of the reasons behind such action (be it voluntary or through the power of law), positive law prescribes that all ties between the said organization and its former member are to be dissolved. On the other hand, in case a penalized monk is obliged to leave the monastery due to the gravity of the pronounced sanction, he is entitled (as a former member) to preserve the status of a Christian. This point derives from the fact that baptism constitutes an indelible fact of spiritual life. This paper examines the subject matter of monks' responsibility for violation of canon law, by comparing the mediaeval and contemporary sources of the Serbian canon law, in view of identifying changes in the said period and drawing the most accurate conclusions.
PB  - Univerzitet u Nišu - Pravni fakultet, Niš
T2  - Zbornik radova Pravnog fakulteta u Nišu
T1  - Odgovornost monaha u pravnom i društvenom kontekstu
T1  - Responsibility of monks in the context of law and society
EP  - 262
IS  - 89
SP  - 247
VL  - 59
DO  - 10.5937/zrpfn0-28664
UR  - conv_1689
ER  - 

@article{
author = "Gligić, Sanja",
year = "2020",
abstract = "Tokom istorije u život Crkve prodirala je ljudska volja, želeći da se u njoj utvrdi. Od epohe imperatora Konstantina u crkvenoj svesti stasava ideja da se osnovno načelo organizacije crkvenog života nalazi u sferi prava. Međutim, za razliku od pozitivnog prava, kanonsko pravo ne predstavlja izraz volje pojedinačnih osoba ili crkvenog naroda, već su to pravila proistekla iz prirode Crkve. Pošto Crkva, kao i svaki organizam, poseduje dva načela: statičko - svoje ustrojstvo i dinamičko - svoje životne funkcije, može se sagledati odgovornost monaha u skladu sa kanonskim pravom, a može i u društvenom kontekstu. Pritom, ova načela su neodvojiva, budući da nema života bez ustrojstva niti ustrojstva bez života. Pozitivno pravo nalaže u slučaju izlaska člana iz neke organizacije, bez obzira na razlog (dobrovoljno ili po sili zakona), da svi odnosi između nje i bivšeg člana bivaju prekinuti. S druge strane, ukoliko kažnjeni monah, zbog težine izrečene sankcije, mora da napusti manastir, on i kao bivši član ostaje hrišćanin. Ovo proizilazi iz toga da krštenje predstavlja neizbrisivu činjenicu duhovnog života. U radu se pitanje odgovornosti monaha sagledava poređenjem srednjevekovnih i savremenih izvora srpskog kanonskog prava, da bi se u određenom periodu mogle uočiti promene i izveli što precizniji zaključci., In the course of history, ecclesiastical life has been imbued by secular beliefs, embodied in human endeavour to get a strong foothold in the Church. Since Emperor Constantine's era, the idea that matured in the ecclesiastical consciousness was that the fundamental principle underlying the organization of ecclesiastical life lay in the domain of law. Nevertheless, in contrast to positive law, canon law is not an expression of the will of an individual or the congregation; instead, it comprises rules deriving from the nature of the Church. The Church, just like any other organism, is governed by two tenets: the static organization, and its dynamic life function. Thus, the responsibility of monks can be perceived either in line with canonic law or within the social context, whereby these tenets are inalienable since there can be no life without organization, nor can there be organization without life. In case a member abandons an organization, regardless of the reasons behind such action (be it voluntary or through the power of law), positive law prescribes that all ties between the said organization and its former member are to be dissolved. On the other hand, in case a penalized monk is obliged to leave the monastery due to the gravity of the pronounced sanction, he is entitled (as a former member) to preserve the status of a Christian. This point derives from the fact that baptism constitutes an indelible fact of spiritual life. This paper examines the subject matter of monks' responsibility for violation of canon law, by comparing the mediaeval and contemporary sources of the Serbian canon law, in view of identifying changes in the said period and drawing the most accurate conclusions.",
publisher = "Univerzitet u Nišu - Pravni fakultet, Niš",
journal = "Zbornik radova Pravnog fakulteta u Nišu",
title = "Odgovornost monaha u pravnom i društvenom kontekstu, Responsibility of monks in the context of law and society",
pages = "262-247",
number = "89",
volume = "59",
doi = "10.5937/zrpfn0-28664",
url = "conv_1689"
}

Gligić, S.. (2020). Odgovornost monaha u pravnom i društvenom kontekstu. in Zbornik radova Pravnog fakulteta u Nišu
Univerzitet u Nišu - Pravni fakultet, Niš., 59(89), 247-262.
https://doi.org/10.5937/zrpfn0-28664
conv_1689

Gligić S. Odgovornost monaha u pravnom i društvenom kontekstu. in Zbornik radova Pravnog fakulteta u Nišu. 2020;59(89):247-262.
doi:10.5937/zrpfn0-28664
conv_1689 .

Gligić, Sanja, "Odgovornost monaha u pravnom i društvenom kontekstu" in Zbornik radova Pravnog fakulteta u Nišu, 59, no. 89 (2020):247-262,
https://doi.org/10.5937/zrpfn0-28664 .,
conv_1689 .

TY  - JOUR
AU  - Vasiljević, Mirko
AU  - Petrović-Tomić, Nataša
PY  - 2020
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1195
AB  - Autori otvaraju pitanje odgovornosti članova uprave akcionarskog društva za osiguranje za sprečavanje nezakonitog poslovanja, kao i neprimerenih radnji i uticaja koji mogu ugroziti najbolji interes društva ili naneti štetu društvu. Ovaj modalitet odgovornosti predstavlja odstupanje od opšteg statusnog režima, koji doprinosi povećanju stepena lične odgovornosti članova uprave u sektoru osiguranja. Pošavši od toga da kandidati za članove uprave u oblasti osi - guranja treba da ispune uslove vezane za poznavanje struke osiguranja, profesionalno iskustvo i profesionalni i moralni integritet, autori smatraju da se od njih osnovano očekuje da identifikuju, prate i spreče rizike koji ugrožavaju najbolji interes društva. Oni u svom poslovanju treba da se pridržavaju pravila struke osiguranja, da implementiraju odgovarajuću strategiju upravljanja rizicima i da pravovremeno spreče transakcije kojima se povređuje klauzula zabrane sukoba interesa u pravu osiguranja. Autori zaključuju da je sektorski zakonodavac obezbedio bolju zaštitu društvima u oblasti osiguranja od nezakonitih i neprimerenih uplitanja prvenstveno kontrolnih akcionara.
AB  - Authors open the issue of liability of the insurance company management (the supervisory and the executive board) for the prevention of unlawful and inappropriate actions and influences which are harmful for or are not in the best interest of the company and its shareholders, and which are performed by persons who are closely related to the company - in order to protect consumers of insurance services. In this context, the authors point out the main issues addressed in this work: the Insurance Law has introduced a special regime for transactions with related persons, which deviates from the general company regime stipulated by the Company Law and has contributed to an excessive level of personal liability of the board members in the sector of insurance. However, laws cannot regulate all the different situations that might be encountered in the course of business, and they do not need to. For that purpose, certain "core" principles to be followed in all management situations have been established for board members. These are related to the fact that reliability of candidates for board directors in the sector of insurance shall be verified when deciding about the license to work as a director. For that reason, a management board member can be expected to be aware of all risks that could affect the best interest of the company, to identify it rightly and to prevent unlawful business operations. What they need to do is to comply with the insurance rules of profession, to implement an appropriate risk management strategy and to prevent all transactions contrary to the conflict of interest clause. Authors conclude that companies in the insurance sector are better protected against conflict of interest of the controlling shareholder with the company interest than companies in general company law regime.
PB  - Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd
T2  - Pravo i privreda
T1  - Odgovornost uprave akcionarskog društva za osiguranje za sprečavanje nezakonitog poslovanja
T1  - Liability of company management for preventing unlawful business operations of insurance company
EP  - 39
IS  - 1
SP  - 7
VL  - 58
DO  - 10.5937/PiP2001007X
UR  - conv_2314
ER  - 

@article{
author = "Vasiljević, Mirko and Petrović-Tomić, Nataša",
year = "2020",
abstract = "Autori otvaraju pitanje odgovornosti članova uprave akcionarskog društva za osiguranje za sprečavanje nezakonitog poslovanja, kao i neprimerenih radnji i uticaja koji mogu ugroziti najbolji interes društva ili naneti štetu društvu. Ovaj modalitet odgovornosti predstavlja odstupanje od opšteg statusnog režima, koji doprinosi povećanju stepena lične odgovornosti članova uprave u sektoru osiguranja. Pošavši od toga da kandidati za članove uprave u oblasti osi - guranja treba da ispune uslove vezane za poznavanje struke osiguranja, profesionalno iskustvo i profesionalni i moralni integritet, autori smatraju da se od njih osnovano očekuje da identifikuju, prate i spreče rizike koji ugrožavaju najbolji interes društva. Oni u svom poslovanju treba da se pridržavaju pravila struke osiguranja, da implementiraju odgovarajuću strategiju upravljanja rizicima i da pravovremeno spreče transakcije kojima se povređuje klauzula zabrane sukoba interesa u pravu osiguranja. Autori zaključuju da je sektorski zakonodavac obezbedio bolju zaštitu društvima u oblasti osiguranja od nezakonitih i neprimerenih uplitanja prvenstveno kontrolnih akcionara., Authors open the issue of liability of the insurance company management (the supervisory and the executive board) for the prevention of unlawful and inappropriate actions and influences which are harmful for or are not in the best interest of the company and its shareholders, and which are performed by persons who are closely related to the company - in order to protect consumers of insurance services. In this context, the authors point out the main issues addressed in this work: the Insurance Law has introduced a special regime for transactions with related persons, which deviates from the general company regime stipulated by the Company Law and has contributed to an excessive level of personal liability of the board members in the sector of insurance. However, laws cannot regulate all the different situations that might be encountered in the course of business, and they do not need to. For that purpose, certain "core" principles to be followed in all management situations have been established for board members. These are related to the fact that reliability of candidates for board directors in the sector of insurance shall be verified when deciding about the license to work as a director. For that reason, a management board member can be expected to be aware of all risks that could affect the best interest of the company, to identify it rightly and to prevent unlawful business operations. What they need to do is to comply with the insurance rules of profession, to implement an appropriate risk management strategy and to prevent all transactions contrary to the conflict of interest clause. Authors conclude that companies in the insurance sector are better protected against conflict of interest of the controlling shareholder with the company interest than companies in general company law regime.",
publisher = "Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd",
journal = "Pravo i privreda",
title = "Odgovornost uprave akcionarskog društva za osiguranje za sprečavanje nezakonitog poslovanja, Liability of company management for preventing unlawful business operations of insurance company",
pages = "39-7",
number = "1",
volume = "58",
doi = "10.5937/PiP2001007X",
url = "conv_2314"
}

Vasiljević, M.,& Petrović-Tomić, N.. (2020). Odgovornost uprave akcionarskog društva za osiguranje za sprečavanje nezakonitog poslovanja. in Pravo i privreda
Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd., 58(1), 7-39.
https://doi.org/10.5937/PiP2001007X
conv_2314

Vasiljević M, Petrović-Tomić N. Odgovornost uprave akcionarskog društva za osiguranje za sprečavanje nezakonitog poslovanja. in Pravo i privreda. 2020;58(1):7-39.
doi:10.5937/PiP2001007X
conv_2314 .

Vasiljević, Mirko, Petrović-Tomić, Nataša, "Odgovornost uprave akcionarskog društva za osiguranje za sprečavanje nezakonitog poslovanja" in Pravo i privreda, 58, no. 1 (2020):7-39,
https://doi.org/10.5937/PiP2001007X .,
conv_2314 .

TY  - JOUR
AU  - Mišković, Maša
PY  - 2020
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1184
AB  - U ovom radu se razmatra odgovornost skladištara za gubitak i oštećenje robe tokom uskladištenja. Iako je većinsko shvatanje u srpskoj pravnoj teoriji da je ugovorna odgovornost skladištara objektivna, autor navodi više argumenata u prilog njegove de lege lata subjektivne odgovornosti. Iako postoje opravdani razlozi da odgovornost skladištara de lege ferenda bude objektivna, na osnovu analize odredbe Zakona o obligacionim odnosima o oslobođenju skladištara od odgovornosti ne može se doneti nesumnjiv zaključak da skladištar odgovara objektivno, odnosno bez obzira na svoju krivicu. Osim Zakona o obligacionim odnosima, autor razmatra i odredbe drugih zakona koji regulišu ovo pitanje. Rad sadrži i analizu uporednog prava kako bi se uvidelo kakva je regulativa ovog pitanja u stranom zakonodavstvu i da li ono može poslužiti kao uzor prilikom eventualnih izmena našeg zakonskog teksta.
AB  - In this paper the author analyzes liability of warehousekeeper for loss of or damage to goods in the course of storage. Although there is a majority opinion in Serbian legal doctrine that the contractual liability of warehousekeeper is strict one, the author makes several arguments in favor of his de lege lata fault-based liability. Despite the fact that there are justifiable reasons for strict liability of the warehousekeeper de lege ferenda, on the basis of the analysis of the provisions of Serbian Law of Contracts and Torts (Law on Obligations) on warehousekeeper's exemption from contractual liability, no indisputable conclusion can be drawn that the warehousekeeper's liability is strict one, i.e. no-fault liability. In addition to the provisions of the Law on Obligations, the author also considers the provisions of other Serbian laws that regulate this issue. This paper also contains an analysis of comparative law in order to observe the regulation of this issue in foreign countries' law and make the conclusion whether comparative law could serve as a model for any amendments of Serbian legislation.
PB  - Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd
T2  - Pravo i privreda
T1  - Ugovorna odgovornost skladištara
T1  - Contractual liability of warehousekeeper
EP  - 234
IS  - 2
SP  - 199
VL  - 58
DO  - 10.5937/PiP2002199M
UR  - conv_2320
ER  - 

@article{
author = "Mišković, Maša",
year = "2020",
abstract = "U ovom radu se razmatra odgovornost skladištara za gubitak i oštećenje robe tokom uskladištenja. Iako je većinsko shvatanje u srpskoj pravnoj teoriji da je ugovorna odgovornost skladištara objektivna, autor navodi više argumenata u prilog njegove de lege lata subjektivne odgovornosti. Iako postoje opravdani razlozi da odgovornost skladištara de lege ferenda bude objektivna, na osnovu analize odredbe Zakona o obligacionim odnosima o oslobođenju skladištara od odgovornosti ne može se doneti nesumnjiv zaključak da skladištar odgovara objektivno, odnosno bez obzira na svoju krivicu. Osim Zakona o obligacionim odnosima, autor razmatra i odredbe drugih zakona koji regulišu ovo pitanje. Rad sadrži i analizu uporednog prava kako bi se uvidelo kakva je regulativa ovog pitanja u stranom zakonodavstvu i da li ono može poslužiti kao uzor prilikom eventualnih izmena našeg zakonskog teksta., In this paper the author analyzes liability of warehousekeeper for loss of or damage to goods in the course of storage. Although there is a majority opinion in Serbian legal doctrine that the contractual liability of warehousekeeper is strict one, the author makes several arguments in favor of his de lege lata fault-based liability. Despite the fact that there are justifiable reasons for strict liability of the warehousekeeper de lege ferenda, on the basis of the analysis of the provisions of Serbian Law of Contracts and Torts (Law on Obligations) on warehousekeeper's exemption from contractual liability, no indisputable conclusion can be drawn that the warehousekeeper's liability is strict one, i.e. no-fault liability. In addition to the provisions of the Law on Obligations, the author also considers the provisions of other Serbian laws that regulate this issue. This paper also contains an analysis of comparative law in order to observe the regulation of this issue in foreign countries' law and make the conclusion whether comparative law could serve as a model for any amendments of Serbian legislation.",
publisher = "Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd",
journal = "Pravo i privreda",
title = "Ugovorna odgovornost skladištara, Contractual liability of warehousekeeper",
pages = "234-199",
number = "2",
volume = "58",
doi = "10.5937/PiP2002199M",
url = "conv_2320"
}

Mišković, M.. (2020). Ugovorna odgovornost skladištara. in Pravo i privreda
Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd., 58(2), 199-234.
https://doi.org/10.5937/PiP2002199M
conv_2320

Mišković M. Ugovorna odgovornost skladištara. in Pravo i privreda. 2020;58(2):199-234.
doi:10.5937/PiP2002199M
conv_2320 .

Mišković, Maša, "Ugovorna odgovornost skladištara" in Pravo i privreda, 58, no. 2 (2020):199-234,
https://doi.org/10.5937/PiP2002199M .,
conv_2320 .

TY  - JOUR
AU  - Jovanović, Nebojša
PY  - 2020
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1194
AB  - U ovom radu pisac razmatra pitanje da li je ugovorna odgovornost po Zakonu o obligacionim odnosima načelno subjektivna ili objektivna. Razlog ovog razmatranja je taj što su se u skorije vreme javila uverenja da je ona objektivna, nasuprot starijim shvatanjima da je ona subjektivna. Nakon kratkog razmatranja razloga na kojim se zasnivaju starija i novija shvatanja, pisac zaključuje da je ugovorna odgovornost u Srbiji zakonom uređena kao subjektivna, zasnivajući takvo shvatanje na istorijskom, sistematskom i gramatičkom tumačenju odredaba Zakona o obligacionim odnosima. To znači da smatra da je krivica štetnika opšti osnov na kojem se zasniva ugovorna odgovornost u Srbiji, ako u pojedinom slučaju posebnim pravilima nije predviđeno neko odstupanje (poseban osnov odgovornosti). Pisac se ne upušta u pitanje ekonomske i pravne politike o opravdanosti takvog zakonskog rešenja.
AB  - This contribution is an analysis of the question if the contractual liability under the Obligation Relationships Act is subjective or objective one, in principle. There are some recent convictions that its legal nature is objective, contrary to the older apprehensions that its nature is subjective, and that is the reason for this analysis. After a brief explanation of the reasons for older and newer apprehensions, the author concludes that the contractual liability in Serbia is legally regulated as subjective one. He bases his opinion on the historical, systematic and linguistic interpretation of the provisions of the Obligation Relationships Act. It means that he thinks that the general basis for the contractual liability in Serbia is debtor's fault, unless there is special provision providing for some exception (special ground of liability). The author does not involve himself in question of economic and legal policy justification of this statutory solution.
PB  - Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd
T2  - Pravo i privreda
T1  - Opšti osnov ugovorne odgovornosti u srpskom pravu
T1  - General basis of contractual liability in Serbian law
EP  - 63
IS  - 1
SP  - 40
VL  - 58
DO  - 10.5937/PiP2001040X
UR  - conv_2315
ER  - 

@article{
author = "Jovanović, Nebojša",
year = "2020",
abstract = "U ovom radu pisac razmatra pitanje da li je ugovorna odgovornost po Zakonu o obligacionim odnosima načelno subjektivna ili objektivna. Razlog ovog razmatranja je taj što su se u skorije vreme javila uverenja da je ona objektivna, nasuprot starijim shvatanjima da je ona subjektivna. Nakon kratkog razmatranja razloga na kojim se zasnivaju starija i novija shvatanja, pisac zaključuje da je ugovorna odgovornost u Srbiji zakonom uređena kao subjektivna, zasnivajući takvo shvatanje na istorijskom, sistematskom i gramatičkom tumačenju odredaba Zakona o obligacionim odnosima. To znači da smatra da je krivica štetnika opšti osnov na kojem se zasniva ugovorna odgovornost u Srbiji, ako u pojedinom slučaju posebnim pravilima nije predviđeno neko odstupanje (poseban osnov odgovornosti). Pisac se ne upušta u pitanje ekonomske i pravne politike o opravdanosti takvog zakonskog rešenja., This contribution is an analysis of the question if the contractual liability under the Obligation Relationships Act is subjective or objective one, in principle. There are some recent convictions that its legal nature is objective, contrary to the older apprehensions that its nature is subjective, and that is the reason for this analysis. After a brief explanation of the reasons for older and newer apprehensions, the author concludes that the contractual liability in Serbia is legally regulated as subjective one. He bases his opinion on the historical, systematic and linguistic interpretation of the provisions of the Obligation Relationships Act. It means that he thinks that the general basis for the contractual liability in Serbia is debtor's fault, unless there is special provision providing for some exception (special ground of liability). The author does not involve himself in question of economic and legal policy justification of this statutory solution.",
publisher = "Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd",
journal = "Pravo i privreda",
title = "Opšti osnov ugovorne odgovornosti u srpskom pravu, General basis of contractual liability in Serbian law",
pages = "63-40",
number = "1",
volume = "58",
doi = "10.5937/PiP2001040X",
url = "conv_2315"
}

Jovanović, N.. (2020). Opšti osnov ugovorne odgovornosti u srpskom pravu. in Pravo i privreda
Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd., 58(1), 40-63.
https://doi.org/10.5937/PiP2001040X
conv_2315

Jovanović N. Opšti osnov ugovorne odgovornosti u srpskom pravu. in Pravo i privreda. 2020;58(1):40-63.
doi:10.5937/PiP2001040X
conv_2315 .

Jovanović, Nebojša, "Opšti osnov ugovorne odgovornosti u srpskom pravu" in Pravo i privreda, 58, no. 1 (2020):40-63,
https://doi.org/10.5937/PiP2001040X .,
conv_2315 .

TY  - JOUR
AU  - Dajović, Goran
PY  - 2020
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1183
AB  - U članku se analizira analogija, kao način rasuđivanja, a naročito u pravu. Analogija uopšte se određuje kroz svoju argumentativnu formu i kroz kognitivno-psihološku sadržinu. Kada je reč o analogiji u pravu, tradicionalna podela na analogia legis i analogia iuris se potiskuje kao nepotpuna i nedovoljno rasvetljujuća za ono što se zaista događa u pravnoj praksi. Umesto nje, u tekstu se, kao početna, postulira podela analogija u pravu na kazuističku i zakonsku. I dok se u common law sistemima više primenjuje i proučava ova prva, u kontinentalnim sistemima je, zbog primata pisanih izvora prava, interesantnije razmotriti drugu. Zakonska analogija se razmatra, takođe, s aspekta njene forme i sadržine, a zatim se izlažu njene osnovne vrste, da bi se na kraju, kroz nekoliko primera iz domaće sudske prakse, ilustrovalo kako se zakonska analogija u našoj praksi primenjuje samo intuitivno, shodno tome i nedovoljno obrazloženo a, na kraju krajeva, i neispravno.
AB  - In the article, author analyzes analogy generally and analogy in law, as a way of reasoning. The traditional division of the application of analogy in law into analogia legis and analogia iuris is perceived as incomplete and insufficiently clarifying for what is really happening in the practice of law. Instead, as a starting point, it emphasizes the division of analogies in law into casuistic and statutory analogy. While in common law systems the former is more applied and studied, in continental legal systems, due to the primacy of written sources of law, it is more interesting to consider the latter. The statutory analogy is firstly analyzed from the aspect of its form and content (retrieval and mapping). After that, its basic types are described. The first is the analogy extra legem, which serves to fill legal gaps, or more precisely, which attributes legal consequences to facts that are not explicitly described in the applicable legal provision. The second type of statutory analogy is analogy intra legem, in which the argument of analogy is used to interpret legal norms. In the article are particularly depicted the two "incarnations" of analogy intra legem, extensive interpretation and systemic interpretative argument of analogy. Finally, through several cases from judicial practice of Serbian courts, it is illustrated how the statutory analogy is applied in this practice only intuitively, and therefore insufficiently explained, and, after all, incorrect.
PB  - Univerzitet Union - Pravni fakultet, Beograd
T2  - Pravni zapisi
T1  - Shvatiti analogiju ozbiljno - uloga zakonske analogije u stvaranju i tumačenju prava
T1  - Taking analogy seriously: Statutory analogy in creation and interpretation of law
EP  - 503
IS  - 2
SP  - 461
VL  - 11
DO  - 10.5937/pravzap0-29531
UR  - conv_2816
ER  - 

@article{
author = "Dajović, Goran",
year = "2020",
abstract = "U članku se analizira analogija, kao način rasuđivanja, a naročito u pravu. Analogija uopšte se određuje kroz svoju argumentativnu formu i kroz kognitivno-psihološku sadržinu. Kada je reč o analogiji u pravu, tradicionalna podela na analogia legis i analogia iuris se potiskuje kao nepotpuna i nedovoljno rasvetljujuća za ono što se zaista događa u pravnoj praksi. Umesto nje, u tekstu se, kao početna, postulira podela analogija u pravu na kazuističku i zakonsku. I dok se u common law sistemima više primenjuje i proučava ova prva, u kontinentalnim sistemima je, zbog primata pisanih izvora prava, interesantnije razmotriti drugu. Zakonska analogija se razmatra, takođe, s aspekta njene forme i sadržine, a zatim se izlažu njene osnovne vrste, da bi se na kraju, kroz nekoliko primera iz domaće sudske prakse, ilustrovalo kako se zakonska analogija u našoj praksi primenjuje samo intuitivno, shodno tome i nedovoljno obrazloženo a, na kraju krajeva, i neispravno., In the article, author analyzes analogy generally and analogy in law, as a way of reasoning. The traditional division of the application of analogy in law into analogia legis and analogia iuris is perceived as incomplete and insufficiently clarifying for what is really happening in the practice of law. Instead, as a starting point, it emphasizes the division of analogies in law into casuistic and statutory analogy. While in common law systems the former is more applied and studied, in continental legal systems, due to the primacy of written sources of law, it is more interesting to consider the latter. The statutory analogy is firstly analyzed from the aspect of its form and content (retrieval and mapping). After that, its basic types are described. The first is the analogy extra legem, which serves to fill legal gaps, or more precisely, which attributes legal consequences to facts that are not explicitly described in the applicable legal provision. The second type of statutory analogy is analogy intra legem, in which the argument of analogy is used to interpret legal norms. In the article are particularly depicted the two "incarnations" of analogy intra legem, extensive interpretation and systemic interpretative argument of analogy. Finally, through several cases from judicial practice of Serbian courts, it is illustrated how the statutory analogy is applied in this practice only intuitively, and therefore insufficiently explained, and, after all, incorrect.",
publisher = "Univerzitet Union - Pravni fakultet, Beograd",
journal = "Pravni zapisi",
title = "Shvatiti analogiju ozbiljno - uloga zakonske analogije u stvaranju i tumačenju prava, Taking analogy seriously: Statutory analogy in creation and interpretation of law",
pages = "503-461",
number = "2",
volume = "11",
doi = "10.5937/pravzap0-29531",
url = "conv_2816"
}

Dajović, G.. (2020). Shvatiti analogiju ozbiljno - uloga zakonske analogije u stvaranju i tumačenju prava. in Pravni zapisi
Univerzitet Union - Pravni fakultet, Beograd., 11(2), 461-503.
https://doi.org/10.5937/pravzap0-29531
conv_2816

Dajović G. Shvatiti analogiju ozbiljno - uloga zakonske analogije u stvaranju i tumačenju prava. in Pravni zapisi. 2020;11(2):461-503.
doi:10.5937/pravzap0-29531
conv_2816 .

Dajović, Goran, "Shvatiti analogiju ozbiljno - uloga zakonske analogije u stvaranju i tumačenju prava" in Pravni zapisi, 11, no. 2 (2020):461-503,
https://doi.org/10.5937/pravzap0-29531 .,
conv_2816 .

TY  - JOUR
AU  - Đurđević, Dejan
PY  - 2020
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1206
AB  - Pozivanje naslednika oglasom predstavlja kompromis između istražnog načela u ostavinskom postupku i težnje da se ostavinska rasprava okonča u razumnom roku. Ako ostavinski sud ne može da utvrdi da li uopšte postoji neki privatnopravni subjekt koji bi mogao i hteo da nasledi ili ako sumnja da pored privatnopravnog subjekta za kojeg zna postoje još neki koji imaju isto ili jače pravo na nasleđe, on će pozvati potencijalne naslednike da se prijave na oglas u roku od godinu dana. Posledice nemogućnosti da se rasvetli ko su sve potencijalni naslednici nakon isteka jednogodišnjeg roka za prijavljivanje na oglas u srpskom pravu su različite, u zavisnosti od toga da li tada zaostavštinu treba dodeliti privatnopravnom subjektu ili državi. U takvoj situaciji ostavinski sud će privatnopravnog subjekta oglasiti za naslednika, dok će državi predati zaostavštinu na uživanje, uz mogućnost da stekne svojinu na pokretnim i nepokretnim stvarima iz zaostavštine istekom trogodišnjeg, odnosno desetogodišnjeg roka za održaj, koji se računa od momenta ostaviočeve smrti. Nakon analize praktičnih konsekvenci primene navedenih pravila, autor zaključuje da je zakonodavac propisivanjem posebnog naslednopravnog režima za državu kada se naslednici pozivaju oglasom nju privilegovao kao naslednika i time olakšao prelazak ostavinske mase iz režima privatne u režim javne svojine, što je u suprotnosti sa principom privatnopravnog karaktera nasleđivanja. Osim toga, pravila o dodeljivanju zaostavštine na uživanje Republici Srbiji su i pravno-dogmatski manjkava, jer su u suprotnosti kako sa principom univerzalne sukcesije i ex lege nasleđivanja (u momentu ostaviočeve smrti niko ne postaje naslednik, pa samim tim ni sopstvenik stvari iz zaostavštine), tako i sa opštim stvarnopravnim pravilima o sticanju svojine održajem (omogućuje da subjekt koji drži stvar kao plodouživalac istekom određenih rokova postane sopstvenik).
AB  - If it is unknown to the court whether the decedent has any heirs, or if the court suspects that the person who has a claim on the inheritance may not be the only or the closest relative of the decedent, the court shall publish a notice inviting people who have a claim on the inheritance to report to the court within one year from the publication of the notice. The public notice or invitation to the possible unknown heirs represents a compromise between the investigative principle in the probate proceedings and the need to bring such proceedings to an end within reasonable time. Following the public invitation by the court, the consequences of failure to identify all possible remaining inheritors shall depend on the identity of the known heir(s). If the known heir is a private entity, the court will declare them as heir. But, if the sole inheritor is the State, it will only acquire the usufruct of the estate, not legal ownership, with the possibility of acquisition of a title or right to property by uninterrupted and undisputed possession for a prescribed term of three years for movables and ten years for real estate. Th ese time limits run from the moment of the decedent's death. After examining the practical consequences of these rules, the author concludes that, by prescribing a special regime of succession for the State as inheritor when the unknown heirs are invited by public notice, the legislator has put the State in a privileged legal position in comparison to private entities. Th e special regime facilitates the transition of the estate from private to public ownership, which is contrary to the principle of the private legal nature of succession. In addition, the rules for allocating inheritance to the State are legally and dogmatically deficient because they are contrary to the principle of universal succession and ex lege inheritance (since at the moment of the decedent's death no one becomes the heir and the legal owner of the estate) and with the general rules on the acquisition of property by acquisitive prescription (as the existing rules enable the usufructuary to become the owner after the passage of the prescribed time period).
PB  - Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd
T2  - Pravo i privreda
T1  - Pozivanje naslednika oglasom i naslednopravni položaj države u srpskom pravu
T1  - Public invitation to the heirs in probate proceedings and the State as an heir in Serbian law
EP  - 24
IS  - 4
SP  - 7
VL  - 58
DO  - 10.5937/PiP2004007D
UR  - conv_2334
ER  - 

@article{
author = "Đurđević, Dejan",
year = "2020",
abstract = "Pozivanje naslednika oglasom predstavlja kompromis između istražnog načela u ostavinskom postupku i težnje da se ostavinska rasprava okonča u razumnom roku. Ako ostavinski sud ne može da utvrdi da li uopšte postoji neki privatnopravni subjekt koji bi mogao i hteo da nasledi ili ako sumnja da pored privatnopravnog subjekta za kojeg zna postoje još neki koji imaju isto ili jače pravo na nasleđe, on će pozvati potencijalne naslednike da se prijave na oglas u roku od godinu dana. Posledice nemogućnosti da se rasvetli ko su sve potencijalni naslednici nakon isteka jednogodišnjeg roka za prijavljivanje na oglas u srpskom pravu su različite, u zavisnosti od toga da li tada zaostavštinu treba dodeliti privatnopravnom subjektu ili državi. U takvoj situaciji ostavinski sud će privatnopravnog subjekta oglasiti za naslednika, dok će državi predati zaostavštinu na uživanje, uz mogućnost da stekne svojinu na pokretnim i nepokretnim stvarima iz zaostavštine istekom trogodišnjeg, odnosno desetogodišnjeg roka za održaj, koji se računa od momenta ostaviočeve smrti. Nakon analize praktičnih konsekvenci primene navedenih pravila, autor zaključuje da je zakonodavac propisivanjem posebnog naslednopravnog režima za državu kada se naslednici pozivaju oglasom nju privilegovao kao naslednika i time olakšao prelazak ostavinske mase iz režima privatne u režim javne svojine, što je u suprotnosti sa principom privatnopravnog karaktera nasleđivanja. Osim toga, pravila o dodeljivanju zaostavštine na uživanje Republici Srbiji su i pravno-dogmatski manjkava, jer su u suprotnosti kako sa principom univerzalne sukcesije i ex lege nasleđivanja (u momentu ostaviočeve smrti niko ne postaje naslednik, pa samim tim ni sopstvenik stvari iz zaostavštine), tako i sa opštim stvarnopravnim pravilima o sticanju svojine održajem (omogućuje da subjekt koji drži stvar kao plodouživalac istekom određenih rokova postane sopstvenik)., If it is unknown to the court whether the decedent has any heirs, or if the court suspects that the person who has a claim on the inheritance may not be the only or the closest relative of the decedent, the court shall publish a notice inviting people who have a claim on the inheritance to report to the court within one year from the publication of the notice. The public notice or invitation to the possible unknown heirs represents a compromise between the investigative principle in the probate proceedings and the need to bring such proceedings to an end within reasonable time. Following the public invitation by the court, the consequences of failure to identify all possible remaining inheritors shall depend on the identity of the known heir(s). If the known heir is a private entity, the court will declare them as heir. But, if the sole inheritor is the State, it will only acquire the usufruct of the estate, not legal ownership, with the possibility of acquisition of a title or right to property by uninterrupted and undisputed possession for a prescribed term of three years for movables and ten years for real estate. Th ese time limits run from the moment of the decedent's death. After examining the practical consequences of these rules, the author concludes that, by prescribing a special regime of succession for the State as inheritor when the unknown heirs are invited by public notice, the legislator has put the State in a privileged legal position in comparison to private entities. Th e special regime facilitates the transition of the estate from private to public ownership, which is contrary to the principle of the private legal nature of succession. In addition, the rules for allocating inheritance to the State are legally and dogmatically deficient because they are contrary to the principle of universal succession and ex lege inheritance (since at the moment of the decedent's death no one becomes the heir and the legal owner of the estate) and with the general rules on the acquisition of property by acquisitive prescription (as the existing rules enable the usufructuary to become the owner after the passage of the prescribed time period).",
publisher = "Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd",
journal = "Pravo i privreda",
title = "Pozivanje naslednika oglasom i naslednopravni položaj države u srpskom pravu, Public invitation to the heirs in probate proceedings and the State as an heir in Serbian law",
pages = "24-7",
number = "4",
volume = "58",
doi = "10.5937/PiP2004007D",
url = "conv_2334"
}

Đurđević, D.. (2020). Pozivanje naslednika oglasom i naslednopravni položaj države u srpskom pravu. in Pravo i privreda
Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd., 58(4), 7-24.
https://doi.org/10.5937/PiP2004007D
conv_2334

Đurđević D. Pozivanje naslednika oglasom i naslednopravni položaj države u srpskom pravu. in Pravo i privreda. 2020;58(4):7-24.
doi:10.5937/PiP2004007D
conv_2334 .

Đurđević, Dejan, "Pozivanje naslednika oglasom i naslednopravni položaj države u srpskom pravu" in Pravo i privreda, 58, no. 4 (2020):7-24,
https://doi.org/10.5937/PiP2004007D .,
conv_2334 .

TY  - JOUR
AU  - Karanikić-Mirić, Marija
PY  - 2020
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1193
AB  - Zakon o konverziji stambenih kredita indeksiranih u švajcarskim francima usvojen je po hitnom postupku sredinom 2019. godine s ciljem da se ex post facto pruži posebna pravna zaštita korisnicima dugoročnih stambenih kredita vezanih za tu stranu valutu. U ovom radu ukazuje se prvo na relativno novu pojavu "interventnog" menjanja ili usvajanja propisa zarad rešavanja pojedinačnih spornih društvenih situacija koje donosioci političkih odluka percipiraju kao akutan socijalni ili politički problem. Novousvojeni Zakon o konverziji spada u takve "interventne" propise. Stoga se potom u radu razmatraju određene odredbe novog zakona koje se loše uklapaju u zatečena pravila o zaključenju ugovora. Na kraju se prikazuje dosadašnja bankarska praksa zaključenja ugovora o konverziji koja se razvila na temelju ovog novog interventnog zakona.
AB  - The Law on Conversion of Housing Loans Indexed to Swiss Francs was enacted in a shortened procedure in April 2019, with the aim of providing special ex post facto legal protection to the consumers engaged in long-term housing loans with a currency clause in CHF. This paper firstly examines the relatively new practice of the Serbian legislature to act in the interventionist manner, that is, to change or adopt the laws for the purposes of addressing the individual contentious social issues that political decision makers perceive as acute social or political problems. The newly adopted Law on Conversion falls under such category of "interventionist" or "emergency" legislation. The paper then discusses certain provisions of the new law that do not fit well with the well-established rules on contract formation. Finally, the paper presents the current banking practice of concluding conversion agreements in line with the said piece of "emergency" legislation.
PB  - Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd
T2  - Pravo i privreda
T1  - Interventno zakonodavstvo na primeru Zakona o konverziji stambenih kredita indeksiranih u švajcarskim francima
T1  - The Law on Conversion of Housing Loans Indexed to Swiss Francs as an example of emergency legislation
EP  - 136
IS  - 1
SP  - 114
VL  - 58
DO  - 10.5937/PiP2001114K
UR  - conv_2316
ER  - 

@article{
author = "Karanikić-Mirić, Marija",
year = "2020",
abstract = "Zakon o konverziji stambenih kredita indeksiranih u švajcarskim francima usvojen je po hitnom postupku sredinom 2019. godine s ciljem da se ex post facto pruži posebna pravna zaštita korisnicima dugoročnih stambenih kredita vezanih za tu stranu valutu. U ovom radu ukazuje se prvo na relativno novu pojavu "interventnog" menjanja ili usvajanja propisa zarad rešavanja pojedinačnih spornih društvenih situacija koje donosioci političkih odluka percipiraju kao akutan socijalni ili politički problem. Novousvojeni Zakon o konverziji spada u takve "interventne" propise. Stoga se potom u radu razmatraju određene odredbe novog zakona koje se loše uklapaju u zatečena pravila o zaključenju ugovora. Na kraju se prikazuje dosadašnja bankarska praksa zaključenja ugovora o konverziji koja se razvila na temelju ovog novog interventnog zakona., The Law on Conversion of Housing Loans Indexed to Swiss Francs was enacted in a shortened procedure in April 2019, with the aim of providing special ex post facto legal protection to the consumers engaged in long-term housing loans with a currency clause in CHF. This paper firstly examines the relatively new practice of the Serbian legislature to act in the interventionist manner, that is, to change or adopt the laws for the purposes of addressing the individual contentious social issues that political decision makers perceive as acute social or political problems. The newly adopted Law on Conversion falls under such category of "interventionist" or "emergency" legislation. The paper then discusses certain provisions of the new law that do not fit well with the well-established rules on contract formation. Finally, the paper presents the current banking practice of concluding conversion agreements in line with the said piece of "emergency" legislation.",
publisher = "Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd",
journal = "Pravo i privreda",
title = "Interventno zakonodavstvo na primeru Zakona o konverziji stambenih kredita indeksiranih u švajcarskim francima, The Law on Conversion of Housing Loans Indexed to Swiss Francs as an example of emergency legislation",
pages = "136-114",
number = "1",
volume = "58",
doi = "10.5937/PiP2001114K",
url = "conv_2316"
}

Karanikić-Mirić, M.. (2020). Interventno zakonodavstvo na primeru Zakona o konverziji stambenih kredita indeksiranih u švajcarskim francima. in Pravo i privreda
Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd., 58(1), 114-136.
https://doi.org/10.5937/PiP2001114K
conv_2316

Karanikić-Mirić M. Interventno zakonodavstvo na primeru Zakona o konverziji stambenih kredita indeksiranih u švajcarskim francima. in Pravo i privreda. 2020;58(1):114-136.
doi:10.5937/PiP2001114K
conv_2316 .

Karanikić-Mirić, Marija, "Interventno zakonodavstvo na primeru Zakona o konverziji stambenih kredita indeksiranih u švajcarskim francima" in Pravo i privreda, 58, no. 1 (2020):114-136,
https://doi.org/10.5937/PiP2001114K .,
conv_2316 .

TY  - JOUR
AU  - Bodiroga, Nikola
PY  - 2020
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1215
AB  - Pravo na izjavljivanje revizije u važećem Zakonu o parničnom postupku uređeno je na način koji omogućava široku dostupnost ovog vanrednog pravnog leka strankama u postupku. Takvo rešenje predstavlja rezultat izmena koje je ovaj zakon pretrpeo 2014. godine. Osnovni tekst zakona iz 2011. godine propisivao je da je revizija dozvoljena u imovinskopravnim sporovima ako vrednost predmeta spora pobijanog dela drugostepene presude prelazi 100.000 evra prema srednjem kursu Narodne banke Srbije na dan podnošenja tužbe, dok je u privrednim sporovima revizijski cenzus iznosio 300.000 evra. Revizija je bila dozvoljena i po odredbama nekih posebnih zakona. Pored opšte revizije, postojala je i posebna revizija koja se mogla izjaviti protiv drugostepene presude koja se nije mogla pobijati opštom revizijom ako je po oceni apelacionog, odnosno Vrhovnog kasacionog suda bilo potrebno da se razmotre pravna pitanja od opšteg interesa ili pravna pitanja u interesu ravnopravnosti građana, radi ujednačavanja sudske prakse i ako je potrebno novo tumačenje prava. Izmenama Zakona o parničnom postupku iz 2014. godine spušteni su revizijski cenzusi na 40.000 evra u opštem parničnom postupku i na 100.000 evra u postupku o privrednim sporovima, a dozvoljeno je izjavljivanje revizije i protiv svake preinačujuće presude drugostepenog suda, kao i protiv svake presude drugostepenog suda kojom je usvojena žalba, ukinuta prvostepena presuda i odlučeno o zahtevima stranaka. Revizija je mogla biti dozvoljena i po posebnom zakonu, a pored opšte revizije zakon je zadržao i posebnu reviziju, o čijoj dozvoljenosti i osnovanosti sada odlučuje veće pet sudija Vrhovnog kasacionog suda. Pet godina nakon stupanja na snagu ovih zakonskih izmena, opšta sednica Vrhovnog kasacionog suda uputila je inicijativu za izmenu Zakona o parničnom postupku, koja bi, ako bude usvojena, dovela do znatno restriktivnijeg regulisanja prava na izjavljivanje revizije u odnosu na sadašnja zakonska rešenja. Ovaj rad predstavlja kritičku analizu predloga koji su izneti u pomenutoj inicijativi.
AB  - The current Civil Procedure Code has been in force since February 1, 2012. Its provisions dealing with a special procedure for the protection of collective interests, provisions regulating legal counsel, and provisions related to deadline for requesting reopening of proceedings have been quashed by the Constitutional Court. Signifi cant changes to the Civil Procedure Code have been passed by the Serbian Parliament in 2014. According to these changes, appeal on points of law has become widely accessible for parties to the proceedings. The threshold for lodging this extraordinary legal remedy has been reduced from 100.000 to 40.000 euros in the general procedure, and from 300.000 euros to 100.000 euros in commercial disputes. Regardless of that threshold, appeal on the points of law has become admissible if the second instance court has reversed the judgment of the first instance court and if the second instance court has adopted appeal, quashed the judgement of the first instance court and decided on the claims of the parties. If these conditions for lodging appeal on the points of law have not been met, a party may lodge an appeal on the points of law if the Supreme Court of Cassation declares this legal remedy admissible in order to unify jurisprudence, or to provide new interpretation of the law, or to consider some other issues of general importance. These legislative changes have turned appeal on the points of law into ordinary legal remedy and prevented the Supreme Court of Cassation to perform its main role in our judicial system. Therefore, the Supreme Court of Cassation has proposed necessary changes to the Civil Procedure Code. In this paper, we have analysed these proposals and their impact on the protection of rights of the parties.
PB  - Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd
T2  - Pravo i privreda
T1  - O inicijativi Vrhovnog kasacionog suda za izmenu Zakona o parničnom postupku
T1  - On initiative of Supreme Court of Cassation for amendments to the Civil Procedure Code
EP  - 140
IS  - 3
SP  - 117
VL  - 58
DO  - 10.5937/PiP2003117B
UR  - conv_2326
ER  - 

@article{
author = "Bodiroga, Nikola",
year = "2020",
abstract = "Pravo na izjavljivanje revizije u važećem Zakonu o parničnom postupku uređeno je na način koji omogućava široku dostupnost ovog vanrednog pravnog leka strankama u postupku. Takvo rešenje predstavlja rezultat izmena koje je ovaj zakon pretrpeo 2014. godine. Osnovni tekst zakona iz 2011. godine propisivao je da je revizija dozvoljena u imovinskopravnim sporovima ako vrednost predmeta spora pobijanog dela drugostepene presude prelazi 100.000 evra prema srednjem kursu Narodne banke Srbije na dan podnošenja tužbe, dok je u privrednim sporovima revizijski cenzus iznosio 300.000 evra. Revizija je bila dozvoljena i po odredbama nekih posebnih zakona. Pored opšte revizije, postojala je i posebna revizija koja se mogla izjaviti protiv drugostepene presude koja se nije mogla pobijati opštom revizijom ako je po oceni apelacionog, odnosno Vrhovnog kasacionog suda bilo potrebno da se razmotre pravna pitanja od opšteg interesa ili pravna pitanja u interesu ravnopravnosti građana, radi ujednačavanja sudske prakse i ako je potrebno novo tumačenje prava. Izmenama Zakona o parničnom postupku iz 2014. godine spušteni su revizijski cenzusi na 40.000 evra u opštem parničnom postupku i na 100.000 evra u postupku o privrednim sporovima, a dozvoljeno je izjavljivanje revizije i protiv svake preinačujuće presude drugostepenog suda, kao i protiv svake presude drugostepenog suda kojom je usvojena žalba, ukinuta prvostepena presuda i odlučeno o zahtevima stranaka. Revizija je mogla biti dozvoljena i po posebnom zakonu, a pored opšte revizije zakon je zadržao i posebnu reviziju, o čijoj dozvoljenosti i osnovanosti sada odlučuje veće pet sudija Vrhovnog kasacionog suda. Pet godina nakon stupanja na snagu ovih zakonskih izmena, opšta sednica Vrhovnog kasacionog suda uputila je inicijativu za izmenu Zakona o parničnom postupku, koja bi, ako bude usvojena, dovela do znatno restriktivnijeg regulisanja prava na izjavljivanje revizije u odnosu na sadašnja zakonska rešenja. Ovaj rad predstavlja kritičku analizu predloga koji su izneti u pomenutoj inicijativi., The current Civil Procedure Code has been in force since February 1, 2012. Its provisions dealing with a special procedure for the protection of collective interests, provisions regulating legal counsel, and provisions related to deadline for requesting reopening of proceedings have been quashed by the Constitutional Court. Signifi cant changes to the Civil Procedure Code have been passed by the Serbian Parliament in 2014. According to these changes, appeal on points of law has become widely accessible for parties to the proceedings. The threshold for lodging this extraordinary legal remedy has been reduced from 100.000 to 40.000 euros in the general procedure, and from 300.000 euros to 100.000 euros in commercial disputes. Regardless of that threshold, appeal on the points of law has become admissible if the second instance court has reversed the judgment of the first instance court and if the second instance court has adopted appeal, quashed the judgement of the first instance court and decided on the claims of the parties. If these conditions for lodging appeal on the points of law have not been met, a party may lodge an appeal on the points of law if the Supreme Court of Cassation declares this legal remedy admissible in order to unify jurisprudence, or to provide new interpretation of the law, or to consider some other issues of general importance. These legislative changes have turned appeal on the points of law into ordinary legal remedy and prevented the Supreme Court of Cassation to perform its main role in our judicial system. Therefore, the Supreme Court of Cassation has proposed necessary changes to the Civil Procedure Code. In this paper, we have analysed these proposals and their impact on the protection of rights of the parties.",
publisher = "Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd",
journal = "Pravo i privreda",
title = "O inicijativi Vrhovnog kasacionog suda za izmenu Zakona o parničnom postupku, On initiative of Supreme Court of Cassation for amendments to the Civil Procedure Code",
pages = "140-117",
number = "3",
volume = "58",
doi = "10.5937/PiP2003117B",
url = "conv_2326"
}

Bodiroga, N.. (2020). O inicijativi Vrhovnog kasacionog suda za izmenu Zakona o parničnom postupku. in Pravo i privreda
Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd., 58(3), 117-140.
https://doi.org/10.5937/PiP2003117B
conv_2326

Bodiroga N. O inicijativi Vrhovnog kasacionog suda za izmenu Zakona o parničnom postupku. in Pravo i privreda. 2020;58(3):117-140.
doi:10.5937/PiP2003117B
conv_2326 .

Bodiroga, Nikola, "O inicijativi Vrhovnog kasacionog suda za izmenu Zakona o parničnom postupku" in Pravo i privreda, 58, no. 3 (2020):117-140,
https://doi.org/10.5937/PiP2003117B .,
conv_2326 .

TY  - JOUR
AU  - Janković, Svetislav
PY  - 2020
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1205
AB  - U radu se razmatra pravni položaj vozača u odnosu na korisnika usluge prevoza, ali i spram uber-a, kao organizatora tržišta prevoza i samog prevozioca, odnosno špeditera. Vozačev položaj je u velikoj meri određen pravnom prirodom uber-ovog položaja po principu mehanizma "klackalice" - ako je uber posrednik, onda je vozač prevozilac, i suprotno - ako je uber prevozilac, onda je vozač njegov pomoćnik. Takođe, ako se vozač odredi kao prevozilac, onda je nejasno da li je on javni ili privatni prevozilac, imajući u vidu (ne)određenost kruga korisnika usluge prevoza. U prvom delu rada je prikazan uticaj ekonomije deljenja i tehničkog napretka na stvaranje novih oblika prevoza. Zatim je ukazano na pravni problem novog načina organizovanja usluge prevoza, kao i pravne kvalifikacije osnovnih lica u njemu (pre svega, vozača i uber-a, ali i korisnika kao potrošača). Najzad, na kraju se u okviru zaključka vozač određuje prevoziočevim pomoćnikom, dok se njegov položaj zaposlenog kod prevozioca i dalje čini spornim.
AB  - In the article, the author considers a legal position of a driver in relation to a transport service user and in relation to uber as a transport market maker and transporter, respectively freight forwarder. The driver's role in the uber system is largely determined with the legal nature of Uber's legal position by the principle of the seesaw toy. If uber has an intermediary role, then driver is a carrier, and vice versa, if uber has been deemed a carrier, then a driver has a role as a carrier's assistant. Also, if a driver has been considered as a carrier, then it is unclear whether he is a public or only a private carrier, having in mind an (in)definite number of users. In the first chapter of the article, the author explains the impact of the sharing economy and technical progress on creating a new mode of transport. Furthermore, the legal problem of the new way of providing a transport service has been highlighted, as well as a legal qualification of subjects involved in Uber's business structure. Finally, the author concludes that a driver should be deemed as a carrier's assistant, having in mind that uber as a carrier and as the organizer of the transport market has a decisive influence on the whole process of transporting a passenger (from the beginning phase to ending).
PB  - Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd
T2  - Pravo i privreda
T1  - Pravni položaj vozača u Uber sistemu prevoza putnika
T1  - The legal position of driver in the Uber transport of passengers
EP  - 219
IS  - 3
SP  - 201
VL  - 58
DO  - 10.5937/PiP2003201J
UR  - conv_2329
ER  - 

@article{
author = "Janković, Svetislav",
year = "2020",
abstract = "U radu se razmatra pravni položaj vozača u odnosu na korisnika usluge prevoza, ali i spram uber-a, kao organizatora tržišta prevoza i samog prevozioca, odnosno špeditera. Vozačev položaj je u velikoj meri određen pravnom prirodom uber-ovog položaja po principu mehanizma "klackalice" - ako je uber posrednik, onda je vozač prevozilac, i suprotno - ako je uber prevozilac, onda je vozač njegov pomoćnik. Takođe, ako se vozač odredi kao prevozilac, onda je nejasno da li je on javni ili privatni prevozilac, imajući u vidu (ne)određenost kruga korisnika usluge prevoza. U prvom delu rada je prikazan uticaj ekonomije deljenja i tehničkog napretka na stvaranje novih oblika prevoza. Zatim je ukazano na pravni problem novog načina organizovanja usluge prevoza, kao i pravne kvalifikacije osnovnih lica u njemu (pre svega, vozača i uber-a, ali i korisnika kao potrošača). Najzad, na kraju se u okviru zaključka vozač određuje prevoziočevim pomoćnikom, dok se njegov položaj zaposlenog kod prevozioca i dalje čini spornim., In the article, the author considers a legal position of a driver in relation to a transport service user and in relation to uber as a transport market maker and transporter, respectively freight forwarder. The driver's role in the uber system is largely determined with the legal nature of Uber's legal position by the principle of the seesaw toy. If uber has an intermediary role, then driver is a carrier, and vice versa, if uber has been deemed a carrier, then a driver has a role as a carrier's assistant. Also, if a driver has been considered as a carrier, then it is unclear whether he is a public or only a private carrier, having in mind an (in)definite number of users. In the first chapter of the article, the author explains the impact of the sharing economy and technical progress on creating a new mode of transport. Furthermore, the legal problem of the new way of providing a transport service has been highlighted, as well as a legal qualification of subjects involved in Uber's business structure. Finally, the author concludes that a driver should be deemed as a carrier's assistant, having in mind that uber as a carrier and as the organizer of the transport market has a decisive influence on the whole process of transporting a passenger (from the beginning phase to ending).",
publisher = "Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd",
journal = "Pravo i privreda",
title = "Pravni položaj vozača u Uber sistemu prevoza putnika, The legal position of driver in the Uber transport of passengers",
pages = "219-201",
number = "3",
volume = "58",
doi = "10.5937/PiP2003201J",
url = "conv_2329"
}

Janković, S.. (2020). Pravni položaj vozača u Uber sistemu prevoza putnika. in Pravo i privreda
Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd., 58(3), 201-219.
https://doi.org/10.5937/PiP2003201J
conv_2329

Janković S. Pravni položaj vozača u Uber sistemu prevoza putnika. in Pravo i privreda. 2020;58(3):201-219.
doi:10.5937/PiP2003201J
conv_2329 .

Janković, Svetislav, "Pravni položaj vozača u Uber sistemu prevoza putnika" in Pravo i privreda, 58, no. 3 (2020):201-219,
https://doi.org/10.5937/PiP2003201J .,
conv_2329 .

TY  - JOUR
AU  - Tomić, Zoran
PY  - 2020
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1192
AB  - Članak je posvećen različitim, propisima predviđenim kombinacijama volja kod nastanka punovažnog upravnog akta, kao načelno jednostranog i autoritativnog. Bilo da su u pitanju dve ili više službenih volja - ravnopravnih ili pak nejednakog ranga a sukcesivnih, bilo da je posredi zakonom predviđena saradnja volje organa i volje stranke, naročito kod pokretanja postupka na njen zahtev ili kod upravnih puteva kontrole donetog akta. Pravni značaj te komplementarnosti volja kod upravnog akta može uglavnom da bude trojak: 1) da nedostatak jedne službene ili privatne volje spram sadržine akta čini akt napadljivim i oborivim u određenom roku; 2) kada kod zajedničkog odlučivanja nadležni organi ne reše u istom smislu - akt pravno i ne postoji, uopšte se i ne rađa; 3) da početni nedostatak volje stranke, kada je njen zahtev za pokretanjem postupka kostitutivnog karaktera za donošenje budućeg akta, čini akt uvek neoročeno poništivim, osim ako stranka naknadno pristane na njegovu sadržinu. Ako je reč o saglasnosti volja javnopravnog organa i stranke u javnom interesu, takav njihov proizvod naziva se upravni ugovor; tu bez obe volje nema tog dvostranog akta.
AB  - Th e paper is dedicated to different combinations of wills in the creation of administrative act as generally one-sided and authoritative. We make a distinction between two or more official wills that are of equal or unequal range, on one side, and between the initiating an on-demand procedure and administrative control of administrative acts, on the other side. Th e legal importance of wills complementarity in the case of the administrative act could be a triple: 1) that the lack of one official or private will makes the act disruptive within the set deadline; 2) if when making joint decisions competent authorities do not resolve in the same way, the act does not legally exist; 3) initial lack of will, when the demand of the party has constitutional significance for bringing a future act makes the act voidable unless the party explicitly agrees to its content. When it is about consent between public authority and the party in the public interest, this product is called administrative contract. In that case, there is no bilateral act without both wills.
PB  - Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd
T2  - Pravo i privreda
T1  - Množina volja kod nastanka upravnog akta
T1  - Will plurality in the creation of administrative act
EP  - 35
IS  - 2
SP  - 25
VL  - 58
DO  - 10.5937/PiP2002025T
UR  - conv_2319
ER  - 

@article{
author = "Tomić, Zoran",
year = "2020",
abstract = "Članak je posvećen različitim, propisima predviđenim kombinacijama volja kod nastanka punovažnog upravnog akta, kao načelno jednostranog i autoritativnog. Bilo da su u pitanju dve ili više službenih volja - ravnopravnih ili pak nejednakog ranga a sukcesivnih, bilo da je posredi zakonom predviđena saradnja volje organa i volje stranke, naročito kod pokretanja postupka na njen zahtev ili kod upravnih puteva kontrole donetog akta. Pravni značaj te komplementarnosti volja kod upravnog akta može uglavnom da bude trojak: 1) da nedostatak jedne službene ili privatne volje spram sadržine akta čini akt napadljivim i oborivim u određenom roku; 2) kada kod zajedničkog odlučivanja nadležni organi ne reše u istom smislu - akt pravno i ne postoji, uopšte se i ne rađa; 3) da početni nedostatak volje stranke, kada je njen zahtev za pokretanjem postupka kostitutivnog karaktera za donošenje budućeg akta, čini akt uvek neoročeno poništivim, osim ako stranka naknadno pristane na njegovu sadržinu. Ako je reč o saglasnosti volja javnopravnog organa i stranke u javnom interesu, takav njihov proizvod naziva se upravni ugovor; tu bez obe volje nema tog dvostranog akta., Th e paper is dedicated to different combinations of wills in the creation of administrative act as generally one-sided and authoritative. We make a distinction between two or more official wills that are of equal or unequal range, on one side, and between the initiating an on-demand procedure and administrative control of administrative acts, on the other side. Th e legal importance of wills complementarity in the case of the administrative act could be a triple: 1) that the lack of one official or private will makes the act disruptive within the set deadline; 2) if when making joint decisions competent authorities do not resolve in the same way, the act does not legally exist; 3) initial lack of will, when the demand of the party has constitutional significance for bringing a future act makes the act voidable unless the party explicitly agrees to its content. When it is about consent between public authority and the party in the public interest, this product is called administrative contract. In that case, there is no bilateral act without both wills.",
publisher = "Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd",
journal = "Pravo i privreda",
title = "Množina volja kod nastanka upravnog akta, Will plurality in the creation of administrative act",
pages = "35-25",
number = "2",
volume = "58",
doi = "10.5937/PiP2002025T",
url = "conv_2319"
}

Tomić, Z.. (2020). Množina volja kod nastanka upravnog akta. in Pravo i privreda
Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd., 58(2), 25-35.
https://doi.org/10.5937/PiP2002025T
conv_2319

Tomić Z. Množina volja kod nastanka upravnog akta. in Pravo i privreda. 2020;58(2):25-35.
doi:10.5937/PiP2002025T
conv_2319 .

Tomić, Zoran, "Množina volja kod nastanka upravnog akta" in Pravo i privreda, 58, no. 2 (2020):25-35,
https://doi.org/10.5937/PiP2002025T .,
conv_2319 .

TY  - JOUR
AU  - Jovanović, Marko
PY  - 2020
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1191
AB  - Autor se u ovom radu bavi analizom glavnih odredaba nedavno zaključene Konvencije o međunarodnim poravnanjima proizašlim iz medijacije (Singapurske konvencije). Posebna pažnja je posvećena jednom posebno inovativnom elementu Konvencije - konceptu funkcionalnog priznanja ugovora o poravnanju, koji je ključan za razumevanje principa olakšanog izvršenja poravnanja. Premda se može naslutiti da će se na ovaj način medijacija učiniti još atraktivnijom metodom alternativnog rešavanja međunarodnih trgovinskih sporova, jer će se olakšanim izvršenjem poravnanja vreme i troškovi rešavanja sporova smanjiti, postoji velika opasnost da ovaj koncept u praksi dovede do velikih teškoća, čije bi razmere i ozbiljnost mogle ozbiljno da ugroze održivost pravnog okvira za medijaciju koji Singapurska konvencija ima ambiciju da uspostavi. Kako bi se te teškoće izbegle, potrebno je da dođe do temeljne reforme kako unutrašnjeg, tako i međunarodnog pravnog okvira za medijaciju u trgovinskim sporovima sa elementom inostranosti.
AB  - This paper offers an analysis of the key provisions of the recently concluded Convention on International Settlement Agreements Resulting from Mediation (the Singapore Convention). A special attention is given to a particularly innovative element of the Convention - the so-called functional recognition of the settlement agreements. This concept is crucial for the overall understanding of the new mechanism that the Singapore Convention seeks to introduce. Although it may be assumed that the adherence to the functional recognition approach is likely to decrease the costs and reduce the time necessary for resolution of international commercial disputes, it is also prone to inducing many problems susceptible of jeopardizing the long-term sustainability of the system that the Singapore Convention aspires to establish. In order to avoid those problems, national and international sources of law applicable to commercial mediation should be fundamentally revisited and reformed.
PB  - Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd
T2  - Pravo i privreda
T1  - Singapurska konvencija kao novi element pravnog okvira za međunarodnu trgovinsku medijaciju
T1  - The Singapore Convention as a new element of the legal framework applicable to international commercial mediation
EP  - 200
IS  - 3
SP  - 177
VL  - 58
DO  - 10.5937/PiP2003177J
UR  - conv_2328
ER  - 

@article{
author = "Jovanović, Marko",
year = "2020",
abstract = "Autor se u ovom radu bavi analizom glavnih odredaba nedavno zaključene Konvencije o međunarodnim poravnanjima proizašlim iz medijacije (Singapurske konvencije). Posebna pažnja je posvećena jednom posebno inovativnom elementu Konvencije - konceptu funkcionalnog priznanja ugovora o poravnanju, koji je ključan za razumevanje principa olakšanog izvršenja poravnanja. Premda se može naslutiti da će se na ovaj način medijacija učiniti još atraktivnijom metodom alternativnog rešavanja međunarodnih trgovinskih sporova, jer će se olakšanim izvršenjem poravnanja vreme i troškovi rešavanja sporova smanjiti, postoji velika opasnost da ovaj koncept u praksi dovede do velikih teškoća, čije bi razmere i ozbiljnost mogle ozbiljno da ugroze održivost pravnog okvira za medijaciju koji Singapurska konvencija ima ambiciju da uspostavi. Kako bi se te teškoće izbegle, potrebno je da dođe do temeljne reforme kako unutrašnjeg, tako i međunarodnog pravnog okvira za medijaciju u trgovinskim sporovima sa elementom inostranosti., This paper offers an analysis of the key provisions of the recently concluded Convention on International Settlement Agreements Resulting from Mediation (the Singapore Convention). A special attention is given to a particularly innovative element of the Convention - the so-called functional recognition of the settlement agreements. This concept is crucial for the overall understanding of the new mechanism that the Singapore Convention seeks to introduce. Although it may be assumed that the adherence to the functional recognition approach is likely to decrease the costs and reduce the time necessary for resolution of international commercial disputes, it is also prone to inducing many problems susceptible of jeopardizing the long-term sustainability of the system that the Singapore Convention aspires to establish. In order to avoid those problems, national and international sources of law applicable to commercial mediation should be fundamentally revisited and reformed.",
publisher = "Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd",
journal = "Pravo i privreda",
title = "Singapurska konvencija kao novi element pravnog okvira za međunarodnu trgovinsku medijaciju, The Singapore Convention as a new element of the legal framework applicable to international commercial mediation",
pages = "200-177",
number = "3",
volume = "58",
doi = "10.5937/PiP2003177J",
url = "conv_2328"
}

Jovanović, M.. (2020). Singapurska konvencija kao novi element pravnog okvira za međunarodnu trgovinsku medijaciju. in Pravo i privreda
Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd., 58(3), 177-200.
https://doi.org/10.5937/PiP2003177J
conv_2328

Jovanović M. Singapurska konvencija kao novi element pravnog okvira za međunarodnu trgovinsku medijaciju. in Pravo i privreda. 2020;58(3):177-200.
doi:10.5937/PiP2003177J
conv_2328 .

Jovanović, Marko, "Singapurska konvencija kao novi element pravnog okvira za međunarodnu trgovinsku medijaciju" in Pravo i privreda, 58, no. 3 (2020):177-200,
https://doi.org/10.5937/PiP2003177J .,
conv_2328 .

TY  - JOUR
AU  - Milisavljević, Bojan
PY  - 2020
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1180
AB  - U ovom radu predstavljena je analiza jednog novog i osetljivog pitanja od interesa za čitavu međunarodnu zajednicu - pitanje regionalnih kogentnih normi. Polazi se od aktuelnog rada Komisije za međunarodno pravo Ujedinjenih nacija i prate diskusije i komentari kako država tako i vodećih autora po ovom pitanju. Autor zauzima jasan stav da bi trebalo prihvatiti regionalne kogentne norme, s obzirom na to da one već kao takve postoje na području Evrope i to u sistemu Saveta Evrope i Evropskog suda za ljudska prava, ali i u sistemu Evropske unije. Ukazano je da regionalne kogentne norme postepeno bivaju prihvaćene i na drugim područjima, recimo na tlu Amerike, pa je to samo jedan od razloga za njihovo priznanje. Nažalost, članovi Komisije za međunarodno pravo još uvek nisu zauzeli stav o priznanju ovih normi, iako postoje značajni autori koji podržavaju njihovo prihvatanje. U radu je jasno pokazano da iako se često pitanje regionalnih kogentnih normi dovodi u vezu sa fragmentacijom međunarodnog prava, ovo predstavlja pozitivan aspekt. Naime, prihvatanje regionalnih kogentnih normi predstavljalo bi unapređenje čitavog međunarodnog prava, ali nikako po cenu postojanja opštih kogentnih normi. Autor insistira na tome da je područje Evrope bilo tlo gde se rodilo međunarodno pravo i gde je stepen integracije država na najvišem nivou, pa bi se preko regionalnih kogentnih normi unapredilo čitavo međunarodno pravo, kao i ljudska prava uopšte.
AB  - This paper presents an analysis of a new and sensitive issue of interest to the entire international community - the issue of regional ius cogens norms. It starts from the current work of the United Nations Commission on International Law and follows discussions and comments from both states and leading authors on this issue. The author takes a clear position that regional ius cogens norms should be accepted, considering that they already exist as such in Europe within the system of the Council of Europe and the European Court of Human Rights, but also in the system of the European Union. It was pointed out that regional cogent norms are gradually being accepted in other areas, for example, on American soil, so that is only one of the reasons for their recognition. Unfortunately, members of the International Law Commission have still taken a stand on the recognition of these norms, although some significant authors support their acceptance. The paper clearly shows that although the issue of regional ius cogens norms is often associated with the fragmentation of international law, this is a positive aspect. Namely, the acceptance of regional ius cogens norms would represent the improvement of the entire international law, but not at the cost of the existence of general ius cogens norms. The author insists that the area of Europe was the ground where international law was born and where the degree of integration of states is atthe highestlevel, so the entire international law, aswell as human rights in general, would be improved through regional coherent norms.
PB  - Institut za međunarodnu politiku i privredu, Beograd
T2  - Evropsko zakonodavstvo
T1  - Održivost koncepta regionalnih kogentnih normi - opšti sistem protiv evropskog sistema
T1  - Sustainability of the concept of regional cogent norms: General system against the European system
EP  - 16
IS  - 73-74
SP  - 5
VL  - 19
DO  - 10.18485/iipe_ez.2020.19.73_74.1
UR  - conv_2661
ER  - 

@article{
author = "Milisavljević, Bojan",
year = "2020",
abstract = "U ovom radu predstavljena je analiza jednog novog i osetljivog pitanja od interesa za čitavu međunarodnu zajednicu - pitanje regionalnih kogentnih normi. Polazi se od aktuelnog rada Komisije za međunarodno pravo Ujedinjenih nacija i prate diskusije i komentari kako država tako i vodećih autora po ovom pitanju. Autor zauzima jasan stav da bi trebalo prihvatiti regionalne kogentne norme, s obzirom na to da one već kao takve postoje na području Evrope i to u sistemu Saveta Evrope i Evropskog suda za ljudska prava, ali i u sistemu Evropske unije. Ukazano je da regionalne kogentne norme postepeno bivaju prihvaćene i na drugim područjima, recimo na tlu Amerike, pa je to samo jedan od razloga za njihovo priznanje. Nažalost, članovi Komisije za međunarodno pravo još uvek nisu zauzeli stav o priznanju ovih normi, iako postoje značajni autori koji podržavaju njihovo prihvatanje. U radu je jasno pokazano da iako se često pitanje regionalnih kogentnih normi dovodi u vezu sa fragmentacijom međunarodnog prava, ovo predstavlja pozitivan aspekt. Naime, prihvatanje regionalnih kogentnih normi predstavljalo bi unapređenje čitavog međunarodnog prava, ali nikako po cenu postojanja opštih kogentnih normi. Autor insistira na tome da je područje Evrope bilo tlo gde se rodilo međunarodno pravo i gde je stepen integracije država na najvišem nivou, pa bi se preko regionalnih kogentnih normi unapredilo čitavo međunarodno pravo, kao i ljudska prava uopšte., This paper presents an analysis of a new and sensitive issue of interest to the entire international community - the issue of regional ius cogens norms. It starts from the current work of the United Nations Commission on International Law and follows discussions and comments from both states and leading authors on this issue. The author takes a clear position that regional ius cogens norms should be accepted, considering that they already exist as such in Europe within the system of the Council of Europe and the European Court of Human Rights, but also in the system of the European Union. It was pointed out that regional cogent norms are gradually being accepted in other areas, for example, on American soil, so that is only one of the reasons for their recognition. Unfortunately, members of the International Law Commission have still taken a stand on the recognition of these norms, although some significant authors support their acceptance. The paper clearly shows that although the issue of regional ius cogens norms is often associated with the fragmentation of international law, this is a positive aspect. Namely, the acceptance of regional ius cogens norms would represent the improvement of the entire international law, but not at the cost of the existence of general ius cogens norms. The author insists that the area of Europe was the ground where international law was born and where the degree of integration of states is atthe highestlevel, so the entire international law, aswell as human rights in general, would be improved through regional coherent norms.",
publisher = "Institut za međunarodnu politiku i privredu, Beograd",
journal = "Evropsko zakonodavstvo",
title = "Održivost koncepta regionalnih kogentnih normi - opšti sistem protiv evropskog sistema, Sustainability of the concept of regional cogent norms: General system against the European system",
pages = "16-5",
number = "73-74",
volume = "19",
doi = "10.18485/iipe_ez.2020.19.73_74.1",
url = "conv_2661"
}

Milisavljević, B.. (2020). Održivost koncepta regionalnih kogentnih normi - opšti sistem protiv evropskog sistema. in Evropsko zakonodavstvo
Institut za međunarodnu politiku i privredu, Beograd., 19(73-74), 5-16.
https://doi.org/10.18485/iipe_ez.2020.19.73_74.1
conv_2661

Milisavljević B. Održivost koncepta regionalnih kogentnih normi - opšti sistem protiv evropskog sistema. in Evropsko zakonodavstvo. 2020;19(73-74):5-16.
doi:10.18485/iipe_ez.2020.19.73_74.1
conv_2661 .

Milisavljević, Bojan, "Održivost koncepta regionalnih kogentnih normi - opšti sistem protiv evropskog sistema" in Evropsko zakonodavstvo, 19, no. 73-74 (2020):5-16,
https://doi.org/10.18485/iipe_ez.2020.19.73_74.1 .,
conv_2661 .

TY  - JOUR
AU  - Kovačević, Ljubinka
PY  - 2020
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1167
AB  - Premda se u srcu radnopravnih pravila o zaštiti radnika migranata nalazi potreba za obezbeđivanjem dostojanstvenih uslova rada, poseban izazov za savremene države predstavlja stvaranje uslovā za dostojanstveno zapošljavanje ovih lica. U radu su, otud, razmotrena pitanja pretpostavki (uredan ulazak u određenu državu) i uslovā za zasnivanje radnog odnosa sa strancima (odobrenje za boravak i dozvola za rad), kao i pitanje ograničenja njihovog zapošljavanja u odabranim državama (kvote za zapošljavanje stranaca, ograničavanje kataloga poslova čije se obavljanje može poveriti strancima i dr.). Autor polazi od hipoteze da se utvrđivanjem odgovarajućih pretpostavki i specijalnih uslova za zasnivanje radnog odnosa sa strancima, za radnike migrante uspostavlja i niz različitih migrantskih položaja, od kojih su neki izrazito prekarni. Primena merodavnih pravnih propisa bi, otud, morala biti praćena (pravnim i vanpravnim) merama upravljenim ka delotvornoj zaštiti dostojanstva radnika migranata i sprečavanju njihove radne eksploatacije.
AB  - Although the need to provide decent working conditions is at the heart of the labour law rules on protection of migrant workers, a significant challenge for modern countries remains to create such conditions for their decent employment. The article discusses assumptions (legally entering a country), requirements for employment of foreigners (stay visa and work permit), as well as the employment limitations (quotas for employment of foreigners, limiting the catalogue of jobs that can be entrusted to foreigners, etc.). Regulation of these issues is closely related to the needs and the state of the domestic labour market (general and/or in specific professions), as well as the goals of migration, demographic, economic and employment policies. The author concludes that by establishing certain assumptions and special requirements for establishing employment relationships with foreigners, a number of different migrant positions are established for migrant workers, some of which are extremely precarious. Implementation of the relevant legal regulations should therefore be accompanied by (legal and extralegal) measures aimed at effectively protecting the dignity of migrant workers and preventing their labour exploitation. Among much else, this can be facilitated by establishing authorizations for employment of foreigners, as a special condition to be fulfilled by the employer, which can only be issued to the employers who respect labour and immigration regulations. Although this prevents employers who violate the rights of migrant workers from hiring new workers, there are no instruments in place to protect vulnerable categories of persons from labour exploitation in the period until the application for renewal of the employment authorisation or the application for a new employment authorisation is submitted. This is especially true as the dependence of migrant workers on the employer often discourages migrants from initiating the proceedings for protection of rights.
PB  - Institut za uporedno pravo, Beograd
T2  - Strani pravni život
T1  - Zapošljavanje radnika migranata - pretpostavke, uslovi i ograničenja
T1  - Employment of migrant workers: Assumptions, requirements and limitations
EP  - 25
IS  - 2
SP  - 5
DO  - 10.5937/spz64-25648
UR  - conv_1192
ER  - 

@article{
author = "Kovačević, Ljubinka",
year = "2020",
abstract = "Premda se u srcu radnopravnih pravila o zaštiti radnika migranata nalazi potreba za obezbeđivanjem dostojanstvenih uslova rada, poseban izazov za savremene države predstavlja stvaranje uslovā za dostojanstveno zapošljavanje ovih lica. U radu su, otud, razmotrena pitanja pretpostavki (uredan ulazak u određenu državu) i uslovā za zasnivanje radnog odnosa sa strancima (odobrenje za boravak i dozvola za rad), kao i pitanje ograničenja njihovog zapošljavanja u odabranim državama (kvote za zapošljavanje stranaca, ograničavanje kataloga poslova čije se obavljanje može poveriti strancima i dr.). Autor polazi od hipoteze da se utvrđivanjem odgovarajućih pretpostavki i specijalnih uslova za zasnivanje radnog odnosa sa strancima, za radnike migrante uspostavlja i niz različitih migrantskih položaja, od kojih su neki izrazito prekarni. Primena merodavnih pravnih propisa bi, otud, morala biti praćena (pravnim i vanpravnim) merama upravljenim ka delotvornoj zaštiti dostojanstva radnika migranata i sprečavanju njihove radne eksploatacije., Although the need to provide decent working conditions is at the heart of the labour law rules on protection of migrant workers, a significant challenge for modern countries remains to create such conditions for their decent employment. The article discusses assumptions (legally entering a country), requirements for employment of foreigners (stay visa and work permit), as well as the employment limitations (quotas for employment of foreigners, limiting the catalogue of jobs that can be entrusted to foreigners, etc.). Regulation of these issues is closely related to the needs and the state of the domestic labour market (general and/or in specific professions), as well as the goals of migration, demographic, economic and employment policies. The author concludes that by establishing certain assumptions and special requirements for establishing employment relationships with foreigners, a number of different migrant positions are established for migrant workers, some of which are extremely precarious. Implementation of the relevant legal regulations should therefore be accompanied by (legal and extralegal) measures aimed at effectively protecting the dignity of migrant workers and preventing their labour exploitation. Among much else, this can be facilitated by establishing authorizations for employment of foreigners, as a special condition to be fulfilled by the employer, which can only be issued to the employers who respect labour and immigration regulations. Although this prevents employers who violate the rights of migrant workers from hiring new workers, there are no instruments in place to protect vulnerable categories of persons from labour exploitation in the period until the application for renewal of the employment authorisation or the application for a new employment authorisation is submitted. This is especially true as the dependence of migrant workers on the employer often discourages migrants from initiating the proceedings for protection of rights.",
publisher = "Institut za uporedno pravo, Beograd",
journal = "Strani pravni život",
title = "Zapošljavanje radnika migranata - pretpostavke, uslovi i ograničenja, Employment of migrant workers: Assumptions, requirements and limitations",
pages = "25-5",
number = "2",
doi = "10.5937/spz64-25648",
url = "conv_1192"
}

Kovačević, L.. (2020). Zapošljavanje radnika migranata - pretpostavke, uslovi i ograničenja. in Strani pravni život
Institut za uporedno pravo, Beograd.(2), 5-25.
https://doi.org/10.5937/spz64-25648
conv_1192

Kovačević L. Zapošljavanje radnika migranata - pretpostavke, uslovi i ograničenja. in Strani pravni život. 2020;(2):5-25.
doi:10.5937/spz64-25648
conv_1192 .

Kovačević, Ljubinka, "Zapošljavanje radnika migranata - pretpostavke, uslovi i ograničenja" in Strani pravni život, no. 2 (2020):5-25,
https://doi.org/10.5937/spz64-25648 .,
conv_1192 .

TY  - JOUR
AU  - Babović, Branka
PY  - 2019
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1109
AB  - Parnični postupak u sporovima male vrednosti je poseban parnični postupak u kome se primat daje efikasnosti u rešavanju spora u odnosu na druge procesne garancije. To se opravdava malim značajem sporova koji se rešavaju u ovom postupku. Međutim, pozitivnopravno regulisanje ovog postupka obuhvata ogroman opseg sporova koji se rešavaju u ovom posebnom parničnom postupku i za koje se često teško može reći da su malog značaja. U sudskoj praksi su identifikovani brojni problemi u primeni pravila ovog posebnog parničnog postupka. Međutim, svim spornim odnosima koji se trenutno rešavaju primenom pravila ovog postupka ne mogu se naći zajedničke karakteristike koje bi omogućavale jednu vrstu postupka. Sledstveno tome, nije svrsishodno ni probleme koji su u praksi identifikovani rešavati bez krupnijih zahvata u ovu vrstu parničnog postupka.
AB  - Small claims litigation proceedings constitute special rules for disputes for which efficiency of resolution is predominant in comparison to the other procedural guarantees. This is due to the small value of the claims and anticipated small importance of those disputes. However, current Serbian law encompasses large scale of disputes to which small claims proceedings apply, even though the importance of these disputes does not justify application of simplified proceedings. Therefore, many problems in application of those rules are identified in the case law. If one tries to find a resolution to those problems, it seems to be impossible without either the reform of those proceedings or change of scope of those proceedings. In order to improve application of right to the fair trial guarantees, several ways in which rules on small claims proceedings could be reformed, are analysed.
PB  - Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd
T2  - Pravo i privreda
T1  - Pravo na pravično suđenje i parnični postupak u sporovima male vrednosti
T1  - Right to the fair trial and small claims litigation proceedings
EP  - 79
IS  - 10-12
SP  - 66
VL  - 57
UR  - conv_2312
ER  - 

@article{
author = "Babović, Branka",
year = "2019",
abstract = "Parnični postupak u sporovima male vrednosti je poseban parnični postupak u kome se primat daje efikasnosti u rešavanju spora u odnosu na druge procesne garancije. To se opravdava malim značajem sporova koji se rešavaju u ovom postupku. Međutim, pozitivnopravno regulisanje ovog postupka obuhvata ogroman opseg sporova koji se rešavaju u ovom posebnom parničnom postupku i za koje se često teško može reći da su malog značaja. U sudskoj praksi su identifikovani brojni problemi u primeni pravila ovog posebnog parničnog postupka. Međutim, svim spornim odnosima koji se trenutno rešavaju primenom pravila ovog postupka ne mogu se naći zajedničke karakteristike koje bi omogućavale jednu vrstu postupka. Sledstveno tome, nije svrsishodno ni probleme koji su u praksi identifikovani rešavati bez krupnijih zahvata u ovu vrstu parničnog postupka., Small claims litigation proceedings constitute special rules for disputes for which efficiency of resolution is predominant in comparison to the other procedural guarantees. This is due to the small value of the claims and anticipated small importance of those disputes. However, current Serbian law encompasses large scale of disputes to which small claims proceedings apply, even though the importance of these disputes does not justify application of simplified proceedings. Therefore, many problems in application of those rules are identified in the case law. If one tries to find a resolution to those problems, it seems to be impossible without either the reform of those proceedings or change of scope of those proceedings. In order to improve application of right to the fair trial guarantees, several ways in which rules on small claims proceedings could be reformed, are analysed.",
publisher = "Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd",
journal = "Pravo i privreda",
title = "Pravo na pravično suđenje i parnični postupak u sporovima male vrednosti, Right to the fair trial and small claims litigation proceedings",
pages = "79-66",
number = "10-12",
volume = "57",
url = "conv_2312"
}

Babović, B.. (2019). Pravo na pravično suđenje i parnični postupak u sporovima male vrednosti. in Pravo i privreda
Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd., 57(10-12), 66-79.
conv_2312

Babović B. Pravo na pravično suđenje i parnični postupak u sporovima male vrednosti. in Pravo i privreda. 2019;57(10-12):66-79.
conv_2312 .

Babović, Branka, "Pravo na pravično suđenje i parnični postupak u sporovima male vrednosti" in Pravo i privreda, 57, no. 10-12 (2019):66-79,
conv_2312 .

TY  - JOUR
AU  - Dolović-Bojić, Katarina
PY  - 2019
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1154
AB  - Stvarne službenosti su, čini se, tema koja je neopravdano zapostavljena u teorijskim radovima naših pravnika. Oblast stvarnih službenosti mnogi smatraju suviše "ruralnom" i ne toliko korisnom za današnje vreme, te iz tog razloga i nezanimljivom da bi se njome bavili. S druge strane, institut održaja polako odlazi u istoriju, kao kategorija koja gubi svoj značaj u vremenu uredno vođenih registara nepokretnosti, ali naglašavamo, ipak je to više slučaj kod sticanja prava svojine. Upravo zapostavljenost pomenuta dva instituta inspirisala je autora da ih spoji u jednu temu te pokuša da pokaže da institut održaja kod stvarnih službenosti ima značajno polje primene, imajući u vidu brojnost situacija na koje se u praksi može primeniti, kao i da stvarne službenosti kao stvarna prava na tuđim stvarima, te svojevrstan vid opterećenja prava svojine, sa specifičnom pravnom prirodom negativnih stvarnih službenosti i te kako zavređuju pažnju.
AB  - Real servitude seems to be an unjustifiably neglected topic in theoretical works of our lawyers. Many people consider them too "rural" and of almost no practical interest nowadays. On the other hand, the institute of prescription slowly goes to history, as a category that loses its importance (but, in our opinion, only in the field of real estate ownership). For these reasons the author was inspired to connect the above mentioned institutes in one topic and try to show that prescription, as a way of acquiring real servitude, has a significant field of application.
PB  - Univerzitet u Novom Sadu - Pravni fakultet, Novi Sad
T2  - Zbornik radova Pravnog fakulteta, Novi Sad
T1  - Održaj kao način sticanja prava stvarne službenosti
T1  - Acquisitive prescription as a way of acquiring real servitude
EP  - 537
IS  - 2
SP  - 525
VL  - 53
DO  - 10.5937/zrpfns53-21010
UR  - conv_2585
ER  - 

@article{
author = "Dolović-Bojić, Katarina",
year = "2019",
abstract = "Stvarne službenosti su, čini se, tema koja je neopravdano zapostavljena u teorijskim radovima naših pravnika. Oblast stvarnih službenosti mnogi smatraju suviše "ruralnom" i ne toliko korisnom za današnje vreme, te iz tog razloga i nezanimljivom da bi se njome bavili. S druge strane, institut održaja polako odlazi u istoriju, kao kategorija koja gubi svoj značaj u vremenu uredno vođenih registara nepokretnosti, ali naglašavamo, ipak je to više slučaj kod sticanja prava svojine. Upravo zapostavljenost pomenuta dva instituta inspirisala je autora da ih spoji u jednu temu te pokuša da pokaže da institut održaja kod stvarnih službenosti ima značajno polje primene, imajući u vidu brojnost situacija na koje se u praksi može primeniti, kao i da stvarne službenosti kao stvarna prava na tuđim stvarima, te svojevrstan vid opterećenja prava svojine, sa specifičnom pravnom prirodom negativnih stvarnih službenosti i te kako zavređuju pažnju., Real servitude seems to be an unjustifiably neglected topic in theoretical works of our lawyers. Many people consider them too "rural" and of almost no practical interest nowadays. On the other hand, the institute of prescription slowly goes to history, as a category that loses its importance (but, in our opinion, only in the field of real estate ownership). For these reasons the author was inspired to connect the above mentioned institutes in one topic and try to show that prescription, as a way of acquiring real servitude, has a significant field of application.",
publisher = "Univerzitet u Novom Sadu - Pravni fakultet, Novi Sad",
journal = "Zbornik radova Pravnog fakulteta, Novi Sad",
title = "Održaj kao način sticanja prava stvarne službenosti, Acquisitive prescription as a way of acquiring real servitude",
pages = "537-525",
number = "2",
volume = "53",
doi = "10.5937/zrpfns53-21010",
url = "conv_2585"
}

Dolović-Bojić, K.. (2019). Održaj kao način sticanja prava stvarne službenosti. in Zbornik radova Pravnog fakulteta, Novi Sad
Univerzitet u Novom Sadu - Pravni fakultet, Novi Sad., 53(2), 525-537.
https://doi.org/10.5937/zrpfns53-21010
conv_2585

Dolović-Bojić K. Održaj kao način sticanja prava stvarne službenosti. in Zbornik radova Pravnog fakulteta, Novi Sad. 2019;53(2):525-537.
doi:10.5937/zrpfns53-21010
conv_2585 .

Dolović-Bojić, Katarina, "Održaj kao način sticanja prava stvarne službenosti" in Zbornik radova Pravnog fakulteta, Novi Sad, 53, no. 2 (2019):525-537,
https://doi.org/10.5937/zrpfns53-21010 .,
conv_2585 .

TY  - JOUR
AU  - Đukić, Dalibor
PY  - 2019
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1166
AB  - Početkom aprila 2019. godine iz Uprave za saradnju sa crkvama i verskim zajednicama Ministarstva pravde Republike Srbije stigla je vest da su u toku pripreme za izmenu važećeg Zakona o crkvama i verskim zajednicama. Najavljenim izmenama planira se preciziranje i ograničavanje beneficija koje uživaju crkve i verske zajednice u Republici Srbiji kao i ograničavanje kruga subjekata koji ostvaruju pravo na njih. Slične zakonodavne intervencije već su sprovedene u Bugarskoj i Mađarskoj, dok je u Crnoj Gori u toku procedura izrade novog zakona o pravnom položaju verskih zajednica. U radu su analizirani novi propisi kojima je uređen pravni položaj verskih organizacija u pomenutim državama, identifikovane su njihove zajedničke osobine i ukazano je na stvaranje novih tendencija u oblasti državno-crkvenog prava u regionu jugoistočne Evrope.
AB  - At the beginning of this century, laws regulating the status of churches and religious communities were adopted in Serbia and the countries of the region. These laws are aligned with international standards for the protection of human rights. This paper will present the most significant aspects of new legislation regulating the legal status of religious organizations in Hungary, Bulgaria, Serbia and Montenegro. The aim is to identify similarities and differences in the proposed or implemented solutions by comparative analysis, to identify their main advantages and disadvantages, as well as to point out the possibilities of their improvement and harmonization with international standards, especially in the field of protection of the collective aspect of freedom of religion. The article consists of three parts. The first summarizes the laws on churches and religious communities in the mentioned countries with an emphasis on issues that will be analyzed separately in other parts of the paper. The second part deals with the registration of churches and religious communities and the continuity of their legal personality. The third part of the paper contains an analysis of the regulations that change and re-regulate the scope of benefits and privileges afforded to churches and religious communities by the legal order. The concluding considerations outline the results of the analysis and point out further directions for the development of regulation in the domain of state-church law.
PB  - Univerzitet u Novom Sadu - Pravni fakultet, Novi Sad
T2  - Zbornik radova Pravnog fakulteta, Novi Sad
T1  - Izazovi regulisanja pravnog položaja verskih organizacija u Srbiji i okruženju
T1  - Challenges of regulating the legal status of religious organizations in Serbia and the region
EP  - 1118
IS  - 3
SP  - 1099
VL  - 53
DO  - 10.5937/zrpfns53-24008
UR  - conv_2587
ER  - 

@article{
author = "Đukić, Dalibor",
year = "2019",
abstract = "Početkom aprila 2019. godine iz Uprave za saradnju sa crkvama i verskim zajednicama Ministarstva pravde Republike Srbije stigla je vest da su u toku pripreme za izmenu važećeg Zakona o crkvama i verskim zajednicama. Najavljenim izmenama planira se preciziranje i ograničavanje beneficija koje uživaju crkve i verske zajednice u Republici Srbiji kao i ograničavanje kruga subjekata koji ostvaruju pravo na njih. Slične zakonodavne intervencije već su sprovedene u Bugarskoj i Mađarskoj, dok je u Crnoj Gori u toku procedura izrade novog zakona o pravnom položaju verskih zajednica. U radu su analizirani novi propisi kojima je uređen pravni položaj verskih organizacija u pomenutim državama, identifikovane su njihove zajedničke osobine i ukazano je na stvaranje novih tendencija u oblasti državno-crkvenog prava u regionu jugoistočne Evrope., At the beginning of this century, laws regulating the status of churches and religious communities were adopted in Serbia and the countries of the region. These laws are aligned with international standards for the protection of human rights. This paper will present the most significant aspects of new legislation regulating the legal status of religious organizations in Hungary, Bulgaria, Serbia and Montenegro. The aim is to identify similarities and differences in the proposed or implemented solutions by comparative analysis, to identify their main advantages and disadvantages, as well as to point out the possibilities of their improvement and harmonization with international standards, especially in the field of protection of the collective aspect of freedom of religion. The article consists of three parts. The first summarizes the laws on churches and religious communities in the mentioned countries with an emphasis on issues that will be analyzed separately in other parts of the paper. The second part deals with the registration of churches and religious communities and the continuity of their legal personality. The third part of the paper contains an analysis of the regulations that change and re-regulate the scope of benefits and privileges afforded to churches and religious communities by the legal order. The concluding considerations outline the results of the analysis and point out further directions for the development of regulation in the domain of state-church law.",
publisher = "Univerzitet u Novom Sadu - Pravni fakultet, Novi Sad",
journal = "Zbornik radova Pravnog fakulteta, Novi Sad",
title = "Izazovi regulisanja pravnog položaja verskih organizacija u Srbiji i okruženju, Challenges of regulating the legal status of religious organizations in Serbia and the region",
pages = "1118-1099",
number = "3",
volume = "53",
doi = "10.5937/zrpfns53-24008",
url = "conv_2587"
}

Đukić, D.. (2019). Izazovi regulisanja pravnog položaja verskih organizacija u Srbiji i okruženju. in Zbornik radova Pravnog fakulteta, Novi Sad
Univerzitet u Novom Sadu - Pravni fakultet, Novi Sad., 53(3), 1099-1118.
https://doi.org/10.5937/zrpfns53-24008
conv_2587

Đukić D. Izazovi regulisanja pravnog položaja verskih organizacija u Srbiji i okruženju. in Zbornik radova Pravnog fakulteta, Novi Sad. 2019;53(3):1099-1118.
doi:10.5937/zrpfns53-24008
conv_2587 .

Đukić, Dalibor, "Izazovi regulisanja pravnog položaja verskih organizacija u Srbiji i okruženju" in Zbornik radova Pravnog fakulteta, Novi Sad, 53, no. 3 (2019):1099-1118,
https://doi.org/10.5937/zrpfns53-24008 .,
conv_2587 .

TY  - JOUR
AU  - Jovanović, Nebojša
PY  - 2019
UR  - https://ralf.ius.bg.ac.rs/handle/123456789/1117
AB  - Pisac u radu istražuje pravila o promoterima u common law sistemima, kao licima koja rade posao osnivanja privrednih društava. On objašnjava njihov pojam, istorijske razloge njihovog nastanka i pravnog uređivanja, njihov odnos prema osnovanom društvu i njegovim članovima, te odnos prema trećim licima u poslovima radi osnivanja društva. U radu se razmatraju i rešenja uporednog prava u pitanju osnivača privrednog društva, te njihove odgovornosti trećim licima za dugove koje su stvorili radi osnivanja društva. Pisac na kraju zaključuje da bi u Srbiji valjalo pravno urediti promotere, jer su se u praksi javili njihovi začeci, pri čemu predlaže najbolje načine da se to učini.
AB  - In this paper the author explores rules on promoters within the common law systems, as the persons who do the job of founding the company and raising her capital. He explains their notion, historical causes of their appearance and legal regulation, their relationship with the founded company and its members, as well as their relationships with the third parties within the job of founding the company. The paper presents also solutions in comparative law relating the founders of the company and their liability toward third parties for the debts they made in order to create the company. In the end, the author concludes that it should be useful for Serbia to regulate the promoters, because there are their beginnings in practice. He also proposes the best ways of that regulation.
PB  - Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd
T2  - Pravo i privreda
T1  - Treba li u Srbiji pravno urediti promotere?
T1  - Is there a need for legal regulation of promoters in Serbia
EP  - 143
IS  - 4-6
SP  - 124
VL  - 57
UR  - conv_2275
ER  - 

@article{
author = "Jovanović, Nebojša",
year = "2019",
abstract = "Pisac u radu istražuje pravila o promoterima u common law sistemima, kao licima koja rade posao osnivanja privrednih društava. On objašnjava njihov pojam, istorijske razloge njihovog nastanka i pravnog uređivanja, njihov odnos prema osnovanom društvu i njegovim članovima, te odnos prema trećim licima u poslovima radi osnivanja društva. U radu se razmatraju i rešenja uporednog prava u pitanju osnivača privrednog društva, te njihove odgovornosti trećim licima za dugove koje su stvorili radi osnivanja društva. Pisac na kraju zaključuje da bi u Srbiji valjalo pravno urediti promotere, jer su se u praksi javili njihovi začeci, pri čemu predlaže najbolje načine da se to učini., In this paper the author explores rules on promoters within the common law systems, as the persons who do the job of founding the company and raising her capital. He explains their notion, historical causes of their appearance and legal regulation, their relationship with the founded company and its members, as well as their relationships with the third parties within the job of founding the company. The paper presents also solutions in comparative law relating the founders of the company and their liability toward third parties for the debts they made in order to create the company. In the end, the author concludes that it should be useful for Serbia to regulate the promoters, because there are their beginnings in practice. He also proposes the best ways of that regulation.",
publisher = "Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd",
journal = "Pravo i privreda",
title = "Treba li u Srbiji pravno urediti promotere?, Is there a need for legal regulation of promoters in Serbia",
pages = "143-124",
number = "4-6",
volume = "57",
url = "conv_2275"
}

Jovanović, N.. (2019). Treba li u Srbiji pravno urediti promotere?. in Pravo i privreda
Udruženje pravnika u privredi Srbije, Beograd., 57(4-6), 124-143.
conv_2275

Jovanović N. Treba li u Srbiji pravno urediti promotere?. in Pravo i privreda. 2019;57(4-6):124-143.
conv_2275 .

Jovanović, Nebojša, "Treba li u Srbiji pravno urediti promotere?" in Pravo i privreda, 57, no. 4-6 (2019):124-143,
conv_2275 .